It’s a long way to Nashville, but I’ve seen that road before. Lezers op Take Root-leeftijd weten genoeg. Dinsdagavond, acht uur, Wim Bloemendaal. Weer zo’n aartsvader van de nationale altcountrykerk. Inmiddels ook alweer achter in de zeventig. Een echte radioman. Zijn liefde voor de radio ontstond in zijn kindertijd, legt hij uit in een interview in New Folks Sounds. Hij was vaak ziek. ‘De radio was voor mij een soort ultieme kameraad’. Grappig genoeg was Bloemendaal dat zelf later ook voor zijn luisteraars. Nashville was een wekelijkse ontmoeting met een vriend die altijd weer ergens wat bijzonders vandaan had weten te toveren. Een mooi voorbeeld is Paul Siebel. Al een hele tijd was diens Nashville Again de begintune van het programma, voordat Bloemendaal onthulde wie de zanger was. Een mysterieus genie, twee verbluffend mooie platen gemaakt, gefrustreerd vertrokken uit de New Yorkse Greenwich Village-scene van de jaren zestig (waar ook gasten als Bob Dylan, Joan Baez en Dave van Ronk deel van uitmaakten) en geëindigd als parkwachter in Maryland. Voor dat soort types was je bij Bloemendaal, een soort alwetende muziekarcheoloog, aan het juiste adres. Dat gold des te meer voor zijn programma De gezamenlijke zenders Paezens en Moddergat (1992-2006), met als ondertitel: “het historisch verband tussen pop en muziek die nergens anders wordt gehoord dan op de plaats van herkomst.” De meest cryptische en buitenissige muziek uit alle windstreken wist hij uit zijn eigen immense platencollectie op te diepen en tot een wonderbaarlijk geheel te 
smeden. In de jaren tachtig maakte Bloemendaal voor de Vara het programma Moondogs. Enigszins in de lijn van Nashville, maar breder dan alleen het altcountrydomein. Een van Boemendaals toenmalige vondsten was het project River of Song, een muzikale reis langs de oevers van de Mississippi. De trip loopt van het hoge noorden, in Minnesota, waar de Mississippi ontspringt en waar native Americans hun Powwow Song laten horen, tot de monding van de rivier diep in Louisiana, waar Irvan Perez in een vissersbootje zijn lied over het leven van de krabvisser over het water doet schallen. Halverwege de reis, een stukje ten zuiden van St. Louis, ligt Festus, Missouri. Thuishonk van misschien wel de beste band ter wereld, Bottle Rockets. Hun weergaloze Get Down River ontbreekt uiteraard niet op de prachtige dubbel-cd River of Song. (Nog altijd te koop, voor $ 6,59 bij Amazon, maar wees er als de kippen bij, want ze hebben er nog maar één.) Intussen is Wim Bloemendaal van de radio verdwenen, maar hij is nog zeer actief op zijn blog.
17/02/2014 Permalink
Complimenten voor het stukje, maar The Bottle Rockets de beste band ter wereld? Dat vind ik wel een heel opvallende keuze. Het is zeker geen lullig bandje, maar steekt toch zeker niet boven vele andere bands in het genre uit. Ik vind vooral de zanger niet heel bijzonder en veel nummers zijn me net even te mainstream. Maar goed, smaken verschillen.
17/02/2014 Permalink
voor de diehards… paul siebel is ook te horen op een live-lp, samen met david bromberg en gary white…opgenomen in mccabes, los angeles op 9 juni 1978…
01/03/2014 Permalink
Inderdaad achter in de zeventig en inmiddels zeveneneenhalf jaar van de radio, bedankt voor het aardige stukje!
28/12/2014 Permalink
Hallo Wim,
Eindelijk weet ik waar ik een LP van Nederlandse bodem ga afleveren. Bij een muziek archeoloog die ik ken als een leuke wijkgenoot met een voorliefde voor muziek (als je de outsiders zo mag noemen) en voitures.
HG
Lex