Een verontschuldiging vooraf. Dit stukje zou wel eens uit de hand kunnen lopen. Er valt namelijk zoveel te vertellen over deze twee geweldige albums, dat het moeilijk zal zijn om dat niet te doen. Dus op het gevaar af dat deze dubbelrecensie veel en veel te lang gaat worden eerst toch even dit: wow! Wat? WOW!!! En dan nu over naar San Antonio, Texas. Wie kwam daar ook alweer vandaan? O ja, natuurlijk, wie anders, Doug Sahm, the genuine Texas groover. Oude held. En nu komt er een nieuwe held vandaan: Garrett T. Capps. Met In The Shadows (Again) (Shotgun House Records) en het in 2016 verschenen Y Los Lonely Hipsters (Suburban Haste Recordings) maakt hij een verpletterende indruk. Twee albums die behoorlijk van elkaar verschillen trouwens. Dat maakt het alleen maar interessanter.
Net als Sahm is deze Capps behoorlijk far out. Een eerste vereiste voor rock-’n-roll. Ga maar na, voor zijn laatste album gaf hij producer Lucas Oswald een bijzondere opdracht mee. Het moest een plaat worden die zou klinken alsof The Byrds Sweetheart Of The Rodeo aan het opnemen waren en dat Jerry Jeff Walker daarbij aanwezig zou zijn en dat dan buitenaardse wezens zouden verschijnen die de leiding in de studio zouden overnemen. Huh? Op opener Born Into A Ballroom waaien steelgitaar en gitaar door het nummer als gordijnen in een danszaal waar het raam openstaat. Op Go Home gaat het over ups en downs en over pillen en een grote hond in de achtertuin. Even goed luisteren naar die stem van Capps. Een beetje als Jason Ringenberg? Mooi! Haperende drums komen op gang op titelnummer In The Shadows (Again) en de steelgitaar veegt er overheen, terwijl de melodie hortend en stotend op gang komt. Hier doet de alternatieve Texaanse honky tonk vooral denken aan Rank & File. En het wordt alleen maar beter, want op The Interstate 35 Waltz horen we nog iets anders: er zit ook wat van Gram Parsons in die stem. Dat bijna wat huilerige. Of is het Daniel Romano? Wat volgt is een kort intermezzo dat op de cd geen titel krijgt, maar op Bandcamp vermeldt staat als The Horizon. Here Right Now is een ruim zes minuten lange highwaysong. Langzame opbouw en drums die maar doorgaan aan de bodem, qua sound een beetje new wave. Een slidegitaar waait als een geest langs Dancin’ Hands. Baby Please is weer een heerlijk countrynummer dat op Lost & Found van Jason & the Scorchers had kunnen staan. Harness The Light is een tweede korte instrumental, voordat het ruim elf minuten lange Trouble’s Callin’ de door Capps als spacecountry omschreven plaat naar een einde brengt. De voor deze plaat tot NASA Country benoemde begeleiders werken langzaam toe naar een ijle climax. Het heelal is vol sterren, dus eigenlijk is vijf sterren voor deze topplaat nog aan de karige kant.
Dwaalt Capps op In The Shadows (Again) door de ruimte, op Y Los Lonely Hipsters heeft hij de hakken van zijn laarzen stevig in de grond van San Antonio gezet. Born In San Antone is een ode aan zijn stad en ook aan Sir Douglas Quintet. Toen hij jonger was, Capps is nu 30, reisde hij de wereld over. Hij kwam er achter dat hij nergens beter op zijn plaats was toen hij She’s About A Mover hoorde. Van Sir Douglas Quintet uit San Antonio dus. De gitaren gaan flink tekeer op het ruim zes minuten lange Born In San Antone, waarop hij Sir Doug, Flaco Jimenez, Butthole Surfers en vele anderen noemt om de glorie van de stad te bejubelen. The Sex Pistols traden er ooit ook op, een feitje dat niet vergeten wordt door Capps. She Likes Doom Metal is een nummer dat begint met ‘uno, dos, one, two, three, quatro’, waarna de Texaan vaststelt dat de hoofdpersoon van doom metal houdt, maar toch ook een beetje van hem. ‘I take a risk, cause I’m a genuine man’, zingt hij. Steel erbij en we geloven hem op zijn woord. Voor dit volwaardige debuutalbum verschenen er overigens al enkele ep’s van Capps, waarop hij stoeide met sludge metal, garagerock en altcountry. De Texaan sluit niets uit, hij wil het liefst dat elk album een uniek eigen karakter heeft. Bitchin’ is een nummer over hard werken. Op No Reason is hij zoekende en hij doet dat met een ferme honky tonk beat. Road For Days is cowpunk, een roadsong met volle overgave en een gitaarsolo als van een kettingzaag. Some Times is een fijn stukje ouderwetse country met een hoofdrol voor de steelgitaar die de krant van de veranda veegt. Don’t Come Around Here houdt het midden tussen Charlie Pickett en Go To Blazes, waarna Runnin’ Back met dat ‘o mymymymymy, o tralalalala, o nanananana’ klinkt als een Texaanse Van Morrison. Afsluiter Mr. Pike begint met een valse start. Capps is blijkbaar gestrand op de vloer van een vreemdeling, maar krijgt er ook gezelschap van een accordeon. Wat is dit prachtig allemaal. Wat zal dit nog vaak in de cd-speler worden gestopt. Dit is Texas rock for country rollers. Dit is een groovers paradise.