Gestoken in een foeilelijke hoes is Lost At Sea (Blue Elan Records/PIAS) van Chris Shiflett wederom een zijsprong naar rootsrock. We hebben het hier op deze site al vaker gehad over zijn bezigheden in die richting. Op deze nieuwste gaat de gitarist van Foo Fighters kopje onder in nietszeggendheid. Het album begint vreemd met Dead And Gone, want die bijna uitgelaten sfeer strookt niet echt met de tekst waarin hij hoort dat een oude vriend is overleden. Shiflett laat weten dat hij gevoelloos is geworden voor dit soort nieuws. Dat lijkt me niet best. Dat er best wat twang in het nummer zit doet er dan eigenlijk niet meer toe. De gitarist gaat daadwerkelijk overboord op Overboard, een lelijke popdeun die dobbert op toetsen. De repeterende melodie van het stampende Black Top White Lines gaat een beetje richting Reverend Horton Heat. Maar dan flink afgekoeld. Lelijke drums ook. Damage Control is slappe pop, ook te omschrijven als nog slappere reggae. Met ondefinieerbare drukte uit een doosje en wat percussie. Op Weigh You Down vormt een baritongitaar onvoldoende tegenwicht tegen alweer slappe pop. ‘Let go of your troubles … don’t let it weigh you down’, zingt Shiflett. Blijkbaar onbewust van het feit dat hij het met zo’n deun alleen maar erger maakt. Maar vervolgens is hij wel in zijn trots aangetast als zijn lief naar een ander kijkt: Burn The House Down. Tja… Banjo en slidegitaar kunnen niets redden aan de zogenaamde stoerheid van Where’d Everybody Go? ‘Cocaine shame, forgot your name and I won’t sleep a wink / Til the whiskey’s gone & no one’s singing along / & there’s nothing left to drink – oh no!’ Het is powerpop waarbij verlangen allang plaats heeft gemaakt voor verzadiging. De zang op I Don’t Trust My Memories Anymore is veel te glad voor een tekst over een gebroken hart. Een beetje Texas twang klinkt op Carrie Midnight Texas Queen, over een pittige tante op 6th Street. Wat ik me van die straat in Austin, Texas, herinner is dat de bars aldaar vooral op toeristen zijn gericht. Voor de beste muziek moet je elders zijn. Slotnummer Parties heeft zowaar een thema dat ergens over gaat. Shiflett wordt niet meer uitgenodigd voor feestjes, omdat zijn mening niet op prijs wordt gesteld. Het maakt hem niet uit dat hij de aansluiting kwijt is. Waarbij je je afvraagt of het nummer een aanklacht is tegen polarisatie, of juist een voorbeeld daarvan.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie