“Mooi, mooi”, waren mijn eerste gedachten bij het beluisteren van Mercury State (Saint In The City Records) van de jonge Engelsman Daniel Pearson. Het schitterende, heldere gitaarspel waarmee de plaat opent is al gelijk goed. Prachtig nummer ook, dat Factory Floor. Een soort Americana, maar je hoort duidelijk dat het aan de oostkant van de Atlantische Oceaan is gemaakt. Ten eerste natuurlijk door die Engelse tongval maar ook de folkhinten maken het geheel net even anders. In het daaropvolgende Promises wordt uit een ander vaatje getapt. Zware bas- en gitaarklanken en een stevig ritme, dit is meer rock. Track 3, Still Believe, is dan weer een pianoliedje. En mooi, hoor, potver. Zo gaat de hele plaat door. Lekker afwisselend en geen zwakke plekken. Het centrale thema van de plaat is de recessie en de invloed die deze heeft op de maatschappij. Ja, Pearson heeft wel iets van een protestzanger. Dat maakt dat hij hier en daar vergeleken wordt met Dylan and Woody Guthrie. Dat gaat mij veel te ver, maar dat iemand zich druk maakt om maatschappelijk leed, is natuurlijk te waarderen. En dat hij daarvoor mooie liedjes gebruikt natuurlijk ook.
Mercury State is onder meer verkrijgbaar via de site van Daniel Pearson
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie