Ja, hij is terug! In een interview in de Rolling Stone in 2021 gaf Sturgill Simpson aan dat hij niet meer dan vijf albums onder eigen naam zou maken en The Ballad Of Dood & Juanita was dan die vijfde (de albums met bluegrassbewerkingen van zijn songs niet meegerekend). Sturgill Simpson maakt nu een plaat onder het pseudoniem Johnny Blue Skies. Simpson is ook nog eens terug in vorm, want Passage Du Desir (High meer…

Negen jaar geleden wezen we er in de recensie van Skin & Bone op dat de muziek van Mark Brown bestaat uit vele tinten bruin. En dat dat beslist past bij rootsmuziek. De stem van de singer-songwriter uit Maryland vergeleken we met Greg Brown. De americana van Happy Hour (eigen beheer) heeft een breder kleurenpalet. Want wat te denken van de disco die doorklinkt in Scratch? Het maakt vooral duidelijk dat de Amerikaan behoorlijk eigenwijs zijn eigen gang wenst te gaan. Denk qua sound aan Johnny Dowd, ook iemand die van nature dwars is. Door zijn schorre zangstem valt er meer…

Al bijna drie decennia verblijdt Kim Richey ons elke drie, vier jaar met een uitstekend album. Steeds weer een nieuw begin, zegt ze zelf, maar ook onverstoorbaar voortbouwend op de vaste waarden in haar carrière: een stijl die het midden houdt tussen country, folk, pop en rock; teksten die ontspringen aan haar eigen ervaringen, emoties en verwachtingen; en vooral haar prachtige stem. Every New Beginning (Yep Records) is geen uitzondering. Het album meandert muzikaal gezien tussen solide midtempo (A Way Around, Floating On A Surface), beschaafde meer…

De rode maan staat in spirituele kringen voor verandering en wedergeboorte. Robert Jon & The Wreck verklaren dat ze met Red Moon Rising (Journeyman Records) een nieuwe koers volgen, maar daar is weinig van te merken. Als altijd leeft de band uit Californië zich met overtuiging uit in southern rock. Wellicht zoeken ze met nummers als het stampende Stone Cold Killer nog wat meer het speelveld van bluesy hardrock op, maar een echte koerswijziging kun je dat niet noemen. Slidegitaar, toetsen, een zanger met een strot, samenzang (hoewel wat minder dan op vorige albums); de fans kunnen meer…

The Gringo Pistoleros bestaan uit Cory Grinder en zijn band The Playboy Scouts en Lazarus Nichols. Grinder (zang, gitaar, piano, fiddle) en Nichols (zang, gitaar) kwamen elkaar jaren geleden tegen als straatmuzikant ergens in Ohio. Nichols kwam daarna terecht in Austin, waar hij emplooi vond als toetsenist in de band van Libby Koch. De veel jongere Grinder hernieuwde het contact tijdens een bezoek aan de muziekstad. The Rise And… Subsequent Fall Of The Texas Alien (eigen beheer) is het resultaat. Een band als The Gringo Pistoleros is precies wat Austin nodig heeft om het er een beetje weird te houden. De laatste meer…

Het lijkt erop dat we hier eens in de ongeveer 10 jaar met albums van The Lancaster Orchestra moeten wapperen. Dat deden we halverwege de jaren nul, in 2015 en nu is het weer zover. De vanuit Stockholm opererende Zweed Carl Mathson riep het ‘orkest’ weer bij elkaar en dat resulteerde in A Light That Can Brighten Up The Dark (Ella Ruth Institutet). Hierop acht nummers, met een speelduur van in totaal net geen 30 minuten. Wel mooie minuten trouwens. Pedal steel, strijkers, veelal akoestische en soms elektrische gitaar, orgel, piano, allemaal erg smaakvol gedaan. De weemoed druipt ervan af, ondanks meer…

Net als het vorig jaar verschenen The Long Haul begint Rocket Fuel Logic (eigen beheer) van The Mike Jacoby Electric Trio met een nummer dat klinkt als een jonge John Hiatt. There Oughta Be A Law heeft namelijk dat puntige met een beetje snerende zang. Dat Stomp The Gas een lekkere drive heeft hoeft geen verrassing te zijn met zo’n titel. Rootsrock en powerpop raken elkaar op het nummer. Dat past bij een triobezetting, een constatering die we ook al eerder deden. Als bassist Don Read en drummer Mike Levin meezingen met Mike Jacoby (zang, gitaren en nog meer) dan kan dat op een nummer meer…

Binnenkort op enkele podia in de Lage Landen: Jenny Don’t & The Spurs. Gaat dat zien, want het nieuwe album Broken Hearted Blue (Fluff & Gravy Records) is heerlijk. Met die lekker brutale stem geeft Jenny haar band flink de sporen. Noem het honky tonk, noem het cowpunk. Geen moment vervalt de band uit Portland, Oregon, in nostalgie, daarvoor is dit veel te levendig. Bij hedendaagse honky tonk ligt het gevaar op de loer dat artiesten iets te veel hun best doen om oude tijden te laten herleven. Met als gevolg dat het al snel gekunsteld gaat klinken, precies het tegenovergestelde van wat wordt meer…

Het zijn waanzinnige cijfers die Zach Bryan kan overleggen. Vijf albums (waarvan één live) in vijf jaar en nog een trits singles en ep’s, uitverkochte tournees, een nummer 1-hit (duet met Kacey Musgraves). Er lijkt geen eind aan  te komen. Je zou zeggen dat er zo langzamerhand een Zach Bryan-moeheid zou optreden die een rustperiode zou rechtvaardigen. Maar nee, The Great American Bar Scene (Warner) is alweer het volgende album van de ex-marineman. En net als de ongetitelde voorganger en de driedubbelaar American Heartbreak is het weer een bomvolle meer…

Na hun succesvolle debuutalbum Bummer Year (2022) leek de zon niet meer onder te gaan voor Good Looks. Maar al snel sloeg het noodlot toe: leadgitarist Jake Ames werd op straat aangereden door een passerende auto, met als gevolg onder meer een schedelbreuk. Lang was het de vraag of en hoe Ames zou herstellen – waarmee ook de toekomst van de band op het spel stond. Dat alles goed afliep, bewijst Lived Here For A While (Keeles Scales). Nog feller en intenser dan op Bummer Year verhaalt de indierockband uit Austin over het leven onderweg, van het ene podium meer…