Alweer een half jaar geleden verschenen, dit TumbleWeedyWorld (True North Records) van Lynn Miles. De countryfolk van de Canadese singer-songwriter wordt deze keer in de verf gezet door begeleiding in bluegrass-stijl. De mandoline die als een zilveren parel in het middernachtelijke blauw de Cold Cold Moon van een streepje licht voorziet. Een dobro die een mooi einde brengt op Moody. ‘I might drink water I might drink wine / Some days I’m a mess some days I’m just fine / Sometimes I rock sometimes I roll / Sometimes I want nothing and then I want your soul’, aldus een Miles die te maken meer…

A Heightened Sense Of Everything (Monologue Records/V2) is het eerste album van Jon Allen dat we op deze site bespreken. Het debuut van deze Britse singer-songwriter verscheen al in 2009, maar blijkbaar was er nooit een directe aanleiding voor een recensie. Nu wel, want Allen staat zaterdag 21 oktober op Ramblin’ Roots in Utrecht. Dus is het wat? Zeker is het wat! Allen schrijft melodieuze liedjes en heeft een fijn braampje op zijn stembanden, waardoor zijn muziek soul heeft. Heat Of The Moment begint als de Stones, maar glijdt halverwege naar een aangename ballad. En Breaking Wave gaat meer…

De nieuwe plaat van Michel Goessens heet Nie Gezeverd (eigen beheer). Maar ditmaal brengt hij deze niet uit onder de naam Goes & de Gasten, maar onder de naam Goes & Goes. De tweede Goes is namelijk zijn zoon Natan; drummer van beroep. Dit maakt dat Nie Gezeverd heel anders klinkt dan de hier eerder besproken albums. Kaler, bluesier en iets experimenteler. Alleen zang, gitaar en drums. In Biechtstoel hoor je zelfs alleen zang en percussie. Het is even wennen, maar na een paar draaibeurten begint het te wennen en blijkt er een intrigerend meer…

Vorig jaar waren we flink enthousiast over Big Thing, de debuutplaat van het Rotterdamse kwartet Elephant. Dat enthousiasme brengen we weer op voor de opvolger Shoot For The Moon (Excelsior). Natuurlijk, de verrassing is er af, want de nummers op dit nieuwe album liggen in het verlengde van die op de eersteling. Maar de kwaliteit is gebleven. In de 10 nummers verkennen de mannen, wederom onder productionele leiding van Pablo Van der Poel (ook DeWolff), het westcoastlandschap van de folkrock, dat af en toe lekker rafelige randjes kent. Door de (meerstemmige) zang meer…

Wat vooral verrassend is aan See The Big Man Cry (Have Harmony Will Travel) van Robert Rex Waller Jr., is dat countryrock een ondergeschikte rol speelt op dit album. De Amerikaan die we kennen van de band I See Hawks In L.A. doet op een liedje na allemaal covers. Voordat we bij het eerste countryliedje (Easy Loving van Freddie Hart) zijn, heeft Waller eerst zijn best gedaan op The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore, dat een enorme hit was voor The Walker Brothers, Girl Of My Dreams (Bram Tchaikovsky), There’s No Living Without Your Loving (voor het eerst opgenomen door Gene Pitney), I’ll Never Dance Again van meer…

Iets anders. Iets leuks. Iets vrolijks. Dat is Blind Summits & Hidden Dips (Monde Green Records) van Track Dogs. Het betreft hier een formatie uit Madrid waarvan de leden uit Ierland, Engeland en Amerika afkomstig zijn. Is het americana? Of is het latin? Een beetje van alles en dus nog wel meer. Een hutspot aan stijlen waarvoor de meest logische overkoepelende omschrijving wereldmuziek is. Een trompet en cajon zijn de eerste instrumenten op The Way Of Things. Op Cover Your Tracks klinkt fijne samenzang. Be Your Silver Bullet is funk met een banjo, waarna het gezelschap met meer…

Er zijn alweer ruim 5 jaar voorbijgegaan sinds Dési Ducrot haar debuut maakte met In Too Deep (zie recensie). De opvolger, de intrigerende titel Smile Like You’ve Never Seen A Woman Before (Quizzical Smile), ligt sinds kort in de spreekwoordelijke winkels. Die titel komt uit het nummer Max!, een ode aan de korte voorbijgaande liefdes, aan de casual affairs. Die hebben ook hun waarde. Het album staat, evenals de voorganger vol met americanapop, maar op dit album klinkt het wat steviger. Dat bevalt goed. Het is opgenomen in de Amsterdamse studio van Marg van Eenbergen, zij meer…

Het vorig jaar verschenen 49 Park St. Blues van Ticket West was een uitstekende bluesplaat van eigen bodem. Met louter liedjes die de broers Pascal en Walter Wilhelm zelf hadden geschreven. Op Chucufu (For The Road Records/Sonic Rendezvous) werkt de Nederlandse band samen met de Amerikaanse zanger en mondharmonicaspeler Greg Izor, die verantwoordelijk is voor alle composities. Hij speelde eerder met onder anderen Anson Funderburgh, Pinetop Perkins en Gary Primich. En nu dus met Ticket West. Er staan zeven liedjes op het album met 24 speelminuten. Een ep dus eigenlijk, maar meer…

De blues past Micke Bjorklof als een maatpak. Ga maar na, zelfs in gelukkige omstandigheden gaat hij ten onder aan de angst dat het mis zal lopen. Op het titelnummer Colors Of Jealousy (Hokahey! Records/CRS) winnen de tranen het omdat hij vreest dat zijn lief hem op een goede dag zal verlaten. Zodat hij direct daarna kan uitpakken met Missing That Woman. Micke Bjorklof & Blue Strip komen uit Finland; is de blues daar dichterbij? Je zou het bijna denken, want zonder al te grote aanpassingen aan de oorsprong komt het gezelschap toch vooral zeer authentiek uit de hoek. De meeste liedjes gaan over meer…

Nick Justice groeide op aan de oostkust van Amerika, maar hij verhuisde naar de westkust omdat hij van The Eagles en Crosby, Stills & Nash hield. Hij kwam daar eind jaren 80 echter terecht in de scene rond Blasters, Beat Farmers en X. Die cowpunk was wel even wat anders dan de softrock waar hij voor kwam. Hij speelde in bandjes, maar een doorbraak zat er niet in. Hij trok naar Seattle en keerde rond 2000 terug in Los Angeles. Maar de muziekbusiness keerde hij de rug toe. Totdat hij in 2015 contact zocht met wat oude bekenden. Greg Leisz bijvoorbeeld. Die is present op Stranger In My Town (eigen beheer) en dat meer…