Ze hebben alle tijd van de wereld. Dus spelen ze hun muziek zonder haast. Ze zijn niet opdringerig. Als ze niet weten te overtuigen, nou dan misschien een volgende keer. Het is juist die opstelling die je weet te winnen voor I Only See The Moon (Far Cry Records/Thirty Tigers). The Milk Carton  Kids hebben All Of The Time In The World To Kill laten ze direct op het eerste nummer weten. Een woohoo-koortje in een rustige setting. Het is allemaal even smaakvol. En dan zonder de negatieve bijklank die dat woord kan hebben. De banjo op When You’re Gone, de akoestische gitaar op Wheels & Lovers, de overgang met meer…

De gitaarsolo op Rock On is ronduit lelijk. Is het wel een gitaar? Of toch een synthesizer? Susto ligt hier niet zo goed. De slotzin van het in 2017 verschenen & I’m Fine Today luidde: psychedelische drukte die een beetje in de ruimte blijft hangen. Het in 2020 uitgekomen Time In The Sun kreeg slechts twee sterren. My Entire Life (New West Records/V2 Benelux) bevalt iets beter, maar niet over de hele linie. De manier waarop Justin Osborne een boodschap uitdraagt op het titelnummer is zowel slap als pathetisch. ‘Peace on earth’, maar hoe maakt hij niet duidelijk. Tina gaat over een meer…

Heb je één nummer beluisterd van Whistle Past The Grave (eigen beheer) van Aaron Skiles, dan heb je eigenlijk alle acht nummers wel gehoord. En dat is helemaal niet zo erg, want na de opener Don’t Take It From Me laat je graag nog meer van die krachtige powerpop over je heen komen. Iets in de melodie van Rubber Raft doet denken aan I’ll Supply The Love van Toto, maar een miljoenenpubliek zal Skiles hiermee niet bereiken. Dat zal de Amerikaan ook niet verwachten. Commercieel kun je het album – dat met 21 minuten eigenlijk niet meer is dan een ep – namelijk niet noemen. Zijn vorige meer…

Sweetheart Of The Rodeo en Exile On Main St. vormden de inspiratiebron voor Calm Ya Farm (Ato Records) van The Murlocs. Dat staat althans op hun Bandcamp-pagina. Maar dat betekent niet dat de Australische band klinkt als The Byrds of The Rolling Stones. Want garagepunk blijft het startpunt. Zodat er op een liedje als Superstitious Insights eerder een lijntje valt te trekken naar Garrett T. Capps. Dit is al de zevende plaat van dit stel vrije geesten dat af en toe ook afwisselt met een lekkere stoot soul. Als het maar lekker losjes is. Want dat zijn alle nummers. De dunne, hoge zang en het lalalalalala meer…

Wanhoop en ellende, dat is waar het om gaat in de liedjes op Weeds (eigen beheer) van The Pawn Shop Saints. Geen verrassing, want dat was ook al zo op de vorige albums van Jeb Barry en zijn Pawn Shop Saints. Met een snik in de stem probeert hij Chelsea uit zijn gedachten te bannen, nadat ze hem verlaten heeft. Chelsea Off My Mind heeft een vergelijkbare sfeer als het werk van Jonathan Richman en daar past de percussie van Josh Pisano helemaal bij. De teksten verklaren de gepijnigde vocalen van Barry. Maar misschien zal het morgen beter zijn, zo eindigt althans het titelnummer. Erg hoopvol meer…

Classic rock is niet alleen iets van het verleden. Ook nu zijn er nog volop bandjes die je als zodanig zou kunnen omschrijven. Zeker ook in het rootsgenre. Robert Jon & The Wreck is een voorbeeld. Ride Into The Light (Journeyman Records) is wederom een geslaagde proeve van bekwaamheid. Dat is vanaf de stevige opener met soul (Pain No More) duidelijk. Na dat eerste liedje volgt met Who Can Love You een ballad. Het als afsluiter gebrachte titelnummer begint met gitaarwerk dat past bij southern rock. ‘Here we go, back on the road again’, delen ze mee op het van slidegitaar en meer…

Cruz Contreras was de spil in The Black Lillies, een americanagroep die enige bekendheid verwierf met mooie albums en die het daarmee zelfs bracht tot optredens op Nederlandse podia. Daarvoor was hij met zijn toenmalige echtgenote al belangrijk in Robinella (and the CCStringband). Nu, op een wat gevorderde leeftijd, is er ruimte voor een eerste soloalbum, Cosmico. Hij zegt daarover dat hij wel door had kunnen gaan met The Black Lillies, maar dat hij zichzelf wilde uitdagen. Het resultaat mag er zijn. Er staan 9 nummers op Cosmico. Een meer…

De vorige albums van Drew Holcomb and The Neighbors die we recenseerden bleven steevast steken op drie sterren. Deze keer een sterretje extra. Want Stranger No More (Magnolia Music/Bertus) is echt wel een fijn plaatje. In het verleden hadden we moeite met een al te vriendelijk geluid (Medicine) of de grootse aanpak (Dragons). Deze nieuwe worp liedjes, elf stuks, heeft in ieder geval als voordeel dat er gekozen is voor een gevarieerde aanpak. Fly zweeft als een liedje van Mickey Newbury. Op het opbeurende Find Your People vallen samenzang en banjo op. Het van blazers meer…

We worden gewaarschuwd dat dit qua weer het laatste mooie weekend zal zijn. Hierna breekt het najaar aan. Wat is het dan een gelukkig toeval dat Will Johnson precies op dit moment een nieuw album heeft uitgebracht, No Ordinary Crown (Undertow), Want als er iemand is die je in herfstige sferen kan brengen is hij het. Bij beluistering van deze plaat beginnen de bladeren spontaan van de bomen te vallen. Zeker als sprake is van Tempest Time Again. Hoewel het in dit prachtige nummer niet eens zo stormt; eerder een rustig banjo-en (steel)gitaarbriesje. Stormen doet het meer in meer…

Sinds Country Squire (2019) is het op een of andere manier maar lastig met de albums van Tyler Childers uit Kentucky. Long Violent History was bijna geheel instrumentaal en Can I Take My Hounds To Heaven was helemaal een vreemd werk, een driedubbelalbum waarop Childers zich drie keer herhaalde. Zijn nieuwste werk, Rustin’ In The Rain (Hickman Holler Records) kent maar 7 nummers, met een totale speelduur van net 28 minuten. Dat is weinig. Op dit album neigt Childers naar klassieke country. Niet het minst door een erg mooie versie van Kris Kristoffersens meer…