In de jaren 70 moest je veel Amerikaanse platen nog laten importeren door de betere platenzaak. Dat was vaak een kwestie van weken wachten en een iets hogere prijs betalen. Als een elpee dan binnen was, kreeg je een telefoontje van die platenzaak. Zodat je vol verwachting op de fiets sprong om tot aanschaf over te gaan. Downloaden en streamen heeft dat allemaal veranderd. Bijna alles is onder bereik via het toetsenbord. Maar voor wie tegenwoordig nog een geluidsdrager met mooie hoes in huis wil hebben is het leven er niet leuker op geworden. De kosten voor het laten meer…

Hallo, daar ben ik weer met een album van een onbekende artiest, Anton O’ Donnell in dit geval. Hoewel, een paar jaar geleden bespraken we hier No End Of The Line van Anton & the Colts. Dat is dezelfde Anton. Nu brengt hij onder eigen naam een soloplaat uit: Forty’s The New Thirty (eigen beheer). Hierop 13 nummers, die allen thuis door O’Donnell in het Schotse Glasgow werden opgenomen. Het zijn een soort veredelde demo’s, waarop hij alle instrumenten bespeelt en alle zangpartijen voor zijn rekening neemt. Uitzondering is My Favourite Song waarop ook Phil Campbell (van meer…

Dit is niet de in Nashville opererende Steve Dawson, maar de Amerikaan uit Chicago die we nog kennen van de band Dolly Varden. At The Bottom Of A Canyon In The Branches Of A Tree (Pravda Records) verscheen al in 2021, maar laten we zeggen dat we bezig zijn met een inhaalslag. Van deze plaat hebben we dus al eventjes genoten en omdat er best mensen zullen zijn aan wie dit fraais is voorbij gegaan alsnog een stukje tekst om er de aandacht op te vestigen. Direct met opener This Is All There Is wordt duidelijk dat het gebodene de moeite waard is, let maar eens op die geknepen meer…

Op Eyes Closed, Dreaming (Black Hen Music) zet Steve Dawson de samenwerking met collega Matt Patershuk door. De Canadees uit Nashville schreef vier liedjes met zijn landgenoot op dit derde deel van een trilogie. Verder componeerde hij het instrumentale Waikiki Stonewall Rag, voor de overige zes titels put hij uit andermans werk. Long Time To Get Old is van Ian Tyson, maar hier begint het als iets van Ry Cooder. De uitvoering met gastvocaliste Alison Russell heeft beslist soul. Op A Gift plukt de multi-instrumentalist aan de nylon snaren voor een kort stukje flamenco. Op de traditional meer…

Het tweede deel van de trilogie van Steve Dawson is een instrumentaal werkstuk. Op het hoesje van Phantom Threshold (Black Hen Music) wordt ook de begeleidingsband genoemd: Steve Dawson & The Telescope 3. De Canadees nam in 2008 ook al eens een instrumentaal album op met een hoofdrol voor de steelgitaar. Dat was getiteld Telescope. Met grotendeels dezelfde musici, vandaar de bandnaam. Jay Bellerose (drums), Chris Estrin (toetsen) en Jeremy Holmes (bas) waren er toen ook al bij. Het album begint met Cozy Corner, waarop ook nog gastmuzikant Daniel Lapp (violen) present is. Ook meer…

Als uitvoerend artiest, producer en multi-instrumentalist in dienst van anderen heeft Steve Dawson het druk zat. Daarnaast maakt hij ook nog de podcast Music Makers and Soul Shakers. Toen de pandemie de meeste zaken op een lager pitje zette, stelde hij zich ten doel om een trilogie te voltooien binnen een tijdsbestek van een jaar. Terwijl voor de meeste artiesten een periode van rust aanbrak, was de in Nashville opererende Canadees net zo druk als altijd. Maar nu volledig in dienst van zijn eigen muze. Het eerste deel van de trilogie verscheen in de eerste helft van vorig jaar. Gone, Long Gone (Black Hen Music) is een meer…

Comin’ Back For You (eigen beheer) van Hillsborough is een lekker rauwe plaat uit Australië. Dit is zwalkende rootsrock door de ‘backroads from our minds’, bijeengehouden door Stitches. Met mondharmonica op dat nummer. Phil Usher en Beata Maglai zingen alsof ze in een storm zijn terechtgekomen. Denk aan John Doe en Exene Cervenka van X, maar meer nog aan Michael Trent en Cary Ann Hearst van Shovels & Rope. Trouble Finds Its Way is de eerste mededeling van het duo, dat wordt aangevuld door een ritmesectie. Het nummer handelt over pijn en lust, waarbij het leven vooral een kwestie is van meer…

Lowri Evans en Sarah Zyborska kwamen elkaar voor het eerst tegen op een festival in Frankrijk, waar een speciaal podium voor artiesten uit Wales was opgezet. Ze traden er onafhankelijk van elkaar op. De beide vrouwen wonen in Wales op grote afstand van elkaar, maar na die ontmoeting bleven ze in contact en begonnen samen te werken als Tapestri. Hun belangstelling voor de muziek van The Highwomen vormde het startpunt. Op het eerste album Tell Me World (Shimi Records) staan twee liedjes in het Welsh, getiteld Y Fflam en Atgofion. Het eerste liedje gaat over verlangen naar huis en in het meer…

Met Carter Sampson had ik tot voor kort weinig. Haar albums waren best oké, maar maakten niets speciaals bij me los. Tot Gold. Wat een schit-te-ren-de plaat! Voor degenen die evenmin met haar wegliepen nog even kort wat achtergrondinfo: Carter Sampson komt uit Oklahoma en maakt sinds 2004 al platen. Daarnaast is ze oprichter van The Rock n’ Roll Camp for Girls OKC, waar meiden middels muziekonderwijs in hun kracht gezet worden. Met het uit 2016 stammende Wilder Side, waarop ook John Moreland te horen is, brak ze hier, in laaglandse americanawereld, door. Op meer…

Voor de grap vroeg ik Chat GPT om een recensie te schrijven van Yesterday’s News van Robert Ellis. Er kwam een mooi geschreven stuk uit waarvan evenwel he-le-maal niets klopte! Dat bewijst maar weer eens dat AI ver van zaligmakend is. Of misschien kunnen ook de algoritmes de code van Robert Ellis niet breken. Yesterday’s News (Niles City Records) is namelijk een album dat in niets lijkt op het eerdere werk van de Texaanse singer-songwriter. Niet op de uitbundige pop van Texas Piano Man (2019) en niet op de americana van Robert Ellis (2016) en meer…

Erg origineel is het idee om countryartiesten de nummers van The Rolling Stones te laten uitvoeren niet. Voor producer Robert Deaton uit Nashville was zulks niettemin een missie en hij stak er jarenlang alle energie in. Stoned Cold Country – A 60th Anniversary Tribute To The Rolling Stones (BBR Music/BMG) is het resultaat van zijn werk. En het is toch grotendeels te danken aan Deaton dat het project geslaagd is. Zijn rol als producer heeft hij namelijk op knappe wijze vervuld. Want al die nummers behouden dat toch altijd wat rafelige randje dat de Stones juist tot zo’n meesterlijke band maakte. Of meer…

Adam Reichmann en Todd Schnitzer speelden rond de millenniumwisseling in de band Nadine. Albums van die band uit St. Louis, Missouri, kwamen (ook) uit op het Duitse label Glitterhouse, dat rond die tijd een prima leverancier was van altcountry. Reichman en Schnitzer beginnen met One Adam One aan een nieuw hoofdstuk. Where Do I Begin (Die Trying Records) is een ep van 18 minuten, die we wegens het verleden van de twee toch net iets meer aandacht geven dan een plekje in een roundup. De altcountry van destijds is in een wat moderner jasje gestopt. Naast (soms lichtjes vervormde) gitaren is meer…

Je kunt niet alles horen. Zo heb ik Band Of Heathens altijd een beetje links laten liggen. Het kwam er gewoon niet van, ondanks het feit dat ook op deze site lovende recensies werden geschreven, vooral van de vroegere albums van meer dan 10 jaar geleden. Misschien dat de titel van het nieuwe album, Simple Things (wel al in maart uitgebracht, op eigen label), me meer aansprak en dat die daarom al heel wat rondjes hier gedraaid heeft. Ed Jurdi en Gordy Quist, de kernleden van dit zootje heidenen, toveren tien makkelijk in het gehoor liggende nummers uit hun hoed. De kracht van Simple Things meer…

Love In The Dark is de opvolger van Cotton Fields And Blood For Days, het album dat Abe Partridge in 2018 uitbracht (recensie). De man, afkomstig uit Alabama, begon ook vijf jaar geleden al met het opnemen van een aantal nummers van dit nieuwe album, maar kwam er het een ander tussen (we weten allemaal wel wat). Op deze plaat word je meegenomen in de wondere wereld van Partridge, die naast muzikant ook beeldend kunstenaar en podcaster is. In die laatste hoedanigheid heeft hij (zelf voormalig predikant) zich verdiept in de religieus muzikale wereld van het zuiden van de VS. Zo is ook meer…

Op 1 mei overleed de Canadese singer-songwriter Gordon Lightfoot. Zijn dochter Meredith Moon treedt in zijn voetsporen met Constellations (True North Records). Tot voor kort wilde ze eigenlijk geen ruchtbaarheid geven aan het feit dat ze een beroemde vader had. Ze veroverde het publiek op haar eigen manier met een vorm van folkpunk. Door filmpjes op YouTube te bekijken had ze zichzelf geleerd om banjo te spelen. Als een zigeuner trok ze over de wereld, alleen of met een band. Liften deed ze veelvuldig, maar meeliften op het succes van haar vader stond haar tegen. Vorig meer…

Als tiener stond Jono Manson in de jaren 70 hele nachten op de kleine podia van de bars in New York en in de jaren 80 behoorde hij er tot de lokale helden van het livecircuit. Uit die tijd kent hij ongetwijfeld Eric Ambel, een van de vele gasten op Stars Enough To Guide Me (Blue Rose Music). Ambel maakt zijn opwachting op The Further Adventures Of Goat Boy And The Clown, een van de hoogtepunten op het album. Met blazers en honky tonk piano is het onvervalste rock-’n-roll in het straatje van de Stones circa Exile On Main Street. Niet in het minst door het gitaarwerk van Ambel. Manson woont al een hele meer…

Ha, weer een lekker plaatje van Country Westerns: het met een best lelijke hoes getooide Forgive The City (Fat Possum). Er zijn in vergelijking met het ook hier besproken debuut wel een aantal wijzigingen. Violiste Sabrina Rush is vervangen door bassist Jordan Jones. En het geluid van de band is nog wat meer punky dan op de voorganger. Twaalf nummers in net dertig minuten; dat past er ook wel bij. Vooral Grapefruit, Cussin’ Christians en opener Knucklin’ zijn daar voorbeelden van. De overige nummers vallen in het pulletje stevige (country)rock, gezongen door Joey Pluckett, die gelet op zijn stem meer…

Het eerste titelloze album van Sunken Lands begint geweldig; een elektrische gitaar hakketakt het nummer open, hierna vallen de ritmesectie en een orgel in waarna Edwin Jongedijk begint te zingen. We Take It For Granted, zo heet het nummer en het gaat over, hé… the sunken lands, waarmee de oude veengebieden in Zuidoost Groningen en Drenthe worden bedoeld. Jongedijk was in het verleden voorman in de americanaband Taneytown en bracht ook muziek uit in de Groningse taal. De meeste nummers van Sunken Land zijn echter geschreven door meer…

Dit is de eerste keer dat we het over The Nude Party hebben op deze site. Toch is Rides On (New West Records / V2 BeNeLux) al het derde album van dit gezelschap uit upstate New York. Dit plaatje bevalt dermate goed dat het scoren van die eerste twee albums een logische vervolgstap lijkt. Maar eerst deze vaker draaien. Garagerock uit de jaren 60 vormt de basis voor de uiterst opwindende vorm van americana van dit zestal (inmiddels zijn ze met zijn zevenen). Word Gets Around is rootsrock met een beetje slidegitaar en op het eind een koortje dat de tijden van The Mamas & The Papas terughaalt. De meer…

Een album met acht songs en een totale speelduur van 28 minuten: noem je dat nu nog een EP of is dat al een volwaardig album? Je kan je afvragen of deze vraag er eigenlijk nog toe doet want veel muziek wordt niet eens meer op een fysieke drager uitgebracht. Dat geldt ook voor Better Man (eigen beheer), het debuut van Lance Roark. Roark is een man om in de gaten te houden. Hij wordt immers gezien als the next big thing from Oklahoma en die staat wordt tegenwoordig toch als het hotbed van de countryrock beschouwd. De 27-jarige Roark verkeert vaak in de kringen rondom The Turnpike Troubadours meer…

Na vijftien jaren met The Bean Pickers Union vond Chuck Melchin het tijd om iets nieuws te beginnen. The Bluest Sky (eigen beheer) is de eerste titelloze plaat. Met The Bluest Sky wil hij een iets lichtere toon aanslaan. Toch begint het album met zwaar twangende gitaarakkoorden, geheel passend bij de songtitel Belly To The Bar. Bij de vloeiende compositie The Girl Took It To The Universe valt vooral de beetje hese stem van Melchin op. Dat is ook het geval op Amy Jean. Bij The Bean Pickers Union paste die stem als roest op een oude spijker. Met The Bluest Sky gaat de Amerikaan een beetje de kant op van northern soul, en dat meer…

De verzamelaar Greatest Picks (eigen beheer) van The Bean Pickers Union verscheen al in 2021, maar we besteden er nu alsnog aandacht aan. De drijvende kracht achter dit wisselende collectief  uit Massachusetts is Chuck Melchin en die heeft namelijk een nieuw album uit onder de nieuwe naam The Bluest Sky. Daarover meer in deze recensie. In 2013 schreven we trouwens al eens over The Bean Pickers Union. Het tweede album Better The Devil kreeg de omschrijving relaxte hippiebluegrass. Greatest Picks bestaat uit het beste van drie albums en een ep. En die compilatie is een geweldige meer…

Het is al vanaf de eerste noten van Common Nation Of Sorrow (Signature Sounds) dat Rachel Baiman me te pakken heeft. Die stem: die betovert. Zoals ook de stemmen van Gillian Welch, Margo Cilker of Abigail Lapell dat doen. De goede verstaander weet dan al dat we het met Rachel Baiman in de hoek van countryfolk moeten zoeken. Op dit vierde album (check trouwens ook het vorige album, Cycles, uit) staan 10 heerlijke songs, te beginnen met Some Strange Notion, waarin Baiman (vocaal ondersteund door drummer Miles Miller) zingt over het feit dat er vaak generaties overheen gaan voordat meer…