Bijna in alle liedjes wil Angela Perley lekker los gaan. ‘Plug me in, turn me loose’, zoals ze op het titelnummer verkondigt. Ze wil op rollerskates door Hollywood, of beter nog, op een Honda-motor, een exemplaar uit 1985 of daaromtrent. Turn Me Loose (eigen beheer) is een volledige overgave aan voluit leven. Dus ook aan de liefde: ‘Aww you fill me up / You fill me up / Sha la la la la la la la sha la la’ (Star Dreamer). Het is muziek voor een kroegentocht door heel Amerika. Het is rootsrock met flinke inbreng van steelgitaar, bespeeld door producer Brandon Banks. Met lekker gitaarwerk van Perley zelf en meer…

Bij het verschijnen van de uitstekende compilatie Here Again: A Retrospective (zie recensie) werd al aangekondigd dat er ook een nieuw album zou verschijnen van Say Zuzu. Dat is er nu met dit No Time To Lose (Strolling Bones Records/V2 BeNeLux). De Amerikanen zijn het nog niet verleerd; ze maken nog steeds pure altcountry. De band rond de songschrijvers Jon Nolan (zang, gitaren, bas, lap steel, piano, orgel) en Cliff Murphy (zang, gitaren, banjo, mondharmonica) klinkt nog altijd gedreven. Het titelnummer is energiek als iets uit de beginperiode van The Long Ryders, die overigens ook een nieuw meer…

“Wat een plaat!”, dacht ik bij eerste beluistering van Paint Horse (Good People Record Co) van Benjamin Dakota Rogers. Dat denk ik nu, bij de zoveelste keer dat ik ‘m draai, nog steeds. Countryfolk op zijn best. Rogers is een Canadees die op een afgelegen boerderij in Ontario woont en daar ook de meeste van de liedjes van deze plaat heeft opgenomen. Van oorsprong is de fiddle Rogers’ instrument; hij kreeg ooit de viool van zijn overgrootvader en leerde daar als kind op spelen. Maar op deze plaat worden de fiddlepartijen ingespeeld door Sam Clark. De andere muzikant die op deze plaat meer…

Bang om te leven. Bang om te sterven. Donkere streken van een cello in combinatie met de voordracht van de eerste strofen van The Great Hunger van de Ierse dichter Patrick Kavanagh brengen ons bij die eerste woorden van deze recensie. Lisa O’Neill zingt ze op het titelnummer All Of This Is Chance (Rough Trade/Konkurrent) waarmee het album begint. Door het duister vallen kleine flarden licht. Het is mysterieus als mistige bergstreken in Ierland. De stem van O’Neill trekt je mee naar een andere tijd, waarin mensen zich verborgen hielden voor elkaar. Een treurige viool en een kind dat praat, het draagt meer…

Van Michael Johnathon verscheen enkele jaren geleden The Painter, niet alleen een ode aan Vincent van Gogh, maar opgedragen aan kunstenaars in het algemeen. Op het titelnummer van Garden Of Silence (PoetMan Records) gaat het over de sterfdag van de schilder. De Amerikaan eindigt met FolkSinger, niet alleen een liedje over zijn eigen ambacht, maar dat van vele collega’s. Front Porch Symphony gaat over ‘Pickin’ and a grinnin’ mother earth livin’ / On a front porch hideaway’. Op die veranda zijn voor dit nummer trouwens ook blazers uitgenodigd, want meer…

Kijk, dat is nu het leuke van deze hobby. Dat je vanuit het niets ineens tegen een bandje aanloopt dat zo lekker fris is dat het een recensie op deze site rechtvaardigt. In dit geval Completely Pedestrian van Uncle Uncle, een band uit het Zuid-Californische Santa Barbara. In 2017 begonnen ze een beetje te jammen in de garage en na 3 ep’s ligt er nu een volwasen debuut. Het is of je naar vier mannen luistert die graag indierock maken maar die de country die ze in hun jeugd door hun ouders erin gegoten hebben gekregen, maar niet kunnen kwijtraken. En er zit ook meer…

Brad Apple en Pam Setser zijn al actief sinds de jaren zeventig. Vooral in het Ozark Folk Center in Mountain View, Arkansas. Setser stond al eens op het podium met de legendarische Grandpa Jones. Ze speelden allebei bluegrass in een band die voornamelijk bestond uit familieleden. Pas sinds 2017 vormen ze het duo Apple & Setser. Het merendeel van het materiaal op Apple & Setser (Bell Buckle Records) bestaat uit bewerkte liedjes uit het publieke domein. Maar toch weet zo’n traditional als Hand Me Down My Walking Cane je toch mee te slepen. Mooie samenzang, niet te lief, gewoon puur. En fraaie meer…

Settler (Need To Know Music) van de Schotse singer-songwriter Malcolm MacWatt is al anderhalf jaar uit, maar nu toch weer even actueel omdat de man op dit moment bezig is aan een korte tournee door Nederland. Het is countryfolk met de kracht van een Avalanche And Landslide. Met Jaimee Harris die met hem meezingt op die opener. MacWatt combineert de traditie van Schotse balladen met het geluid van de oude country en bluegrass uit de Appalachen. Met op Letter From San Francisco een prominente rol voor dobro. En natuurlijk heeft Banjo Lullaby veel banjo. Maar ook dobro, viool en gitaar. Op Ghosts Of Caledonia en meer…

Het drie jaar geleden verschenen album Brothers was al een puike plaat vol southern rock, maar Homebound (Continental Record Services) is zelfs nog beter. En je zou werkelijk niet verwachten dat Copperhead County een Nederlandse band is. Alles op Homebound klopt namelijk. En niet op een manier dat het perfect nagedaan lijkt. Nee, hier wordt vrijuit gemusiceerd. Met passie. Want met kennis van de Amerikaanse voorbeelden kun je gewoon je eigen ding doen. En dat doen Corvin Silvester, Robert van Voorden, Jordy Deutscher, Alex Stolwijk, Johan van Dijk en Marja Boender dus. Opener Sunny heeft meer…

De titel Anarchist Gospel (New West Records/V2 BeNeLux) zegt alles. Het nieuwste album van Sunny War is een vat vol tegenstrijdigheden. Dat is ze zelf ook. En eigenlijk begint dat al bij haar artiestennaam. Ze ligt niet alleen overhoop met zichzelf, ze ziet het ook bij anderen. ‘I am out of remedies / At least I’m not a liar / Somewhere in my memories / I held my head much higher’, zingt ze op Higher. ‘I was a human test dummy / I was an ape in a lab’, klinkt het op Test Dummy. En: ‘On bad days I remember / On good days I forget.’ Op Sweet Nothing gaat ze op zoek naar een vorm van geluk: ‘Let’s make a dream of meer…

Bill Berry was ruim 25 jaar geleden eigenlijk al met pensioen gegaan. De drummer en mede-oprichter van R.E.M. hoefde niet meer zo nodig. Maar stadgenoten uit Athens, Georgia, wisten hem naar een oefenruimte te lokken. En dat bleek eigenlijk weer heel erg leuk. Zo ontstond The Bad Ends, van wie dit geweldige The Power And The Glory (New West Records?V2 BeNeLux) verscheen. Naast Berry bestaat de band uit louter uit veteranen. Maar niet allemaal zo beroemd als de drummer. Mike Mantione (zang, gitaar) is de spil van de band, die naast Berry verder bestaat uit Dave Domizi (bas, zang), Geoff meer…

The art of not giving a fuck, dat is het eerste waar ik aan denk bij het verschijnen van Chicken Fried Snake (Feels So Good Records) van Rattlesnake Milk. Ik bedoel, wie brengt zijn album nu half december uit? Dan mis je alle lijstjesgekte, iedereen zit met zijn hoofd bij de kerstdagen en er ontstaat dan echt geen enkele buzz rondom je release. En dan op je eigen website wekenlang je nieuwe album niet eens noemen. Een zeer rudimentaire website verder, zonder bestelmogelijkheid. Zo zonde, want Chicken Fried Snake is van grote klasse! De band uit Austin heeft een zeer kenmerkend geluid dat op meer…

Tim Hill stond regelmatig op het podium tijdens concerten van The Allah-Las om op toetsen het bandgeluid aan te vullen. Sinds de pandemie werkt hij op een ranch in zijn thuisstaat Californië. Dit is zijn tweede soloplaat en die verschijnt net als het debuut op het label van The Allah-Las. De titel Giant (Calico Discos) is een verwijzing naar de film met James Dean. Het is een album van een wat dromerige jongeman, die echter heel goed lijkt te weten wat hij wil. Hill kiest de vrijheid om ook twee stukjes Bach te spelen. French Sweet doet hij op een kerkorgel en de manier waarop het is opgenomen doet alles in de oren meer…

Darling West wil meer zijn dan een Noorse band die americana speelt. En dus reiken ze verder. Helemaal tot de Cosmos (Jansen Records/Suburban) zelfs. Die vinden ze in de jaren 80 op het titelnummer waar het album mee begint. De verwijzing naar dat decennium is zelden een goed teken. Ook nu niet. Lelijke drums, zielloze zang. Wat je noemt een professioneel geluid. En waarom is die steelgitaar zo helemaal naar de achtergrond verdrongen? Op Light Ahead zoeken ze het in Afrika. Dat gitaarwerk heeft wat van King Sunny Adé. Still Here is een klein gehouden liedje met mellotron, golvende bastonen en meer…

Met de rafelige klanken van The Snarlin’ Yarns op Break Your Heart heb je iets om af te wisselen met Freakwater, Knitters en Gourds. Dat was de slotzin van de recensie van het drie jaar geleden verschenen debuut. Nu is er nog meer om mee af te wisselen, namelijk het tweede album van deze band uit Ogden, Utah. It Never Ends (Dial Back Sound) werd wederom opgenomen in Mississippi met Bronson Tew en Matt Patton als verantwoordelijke geluidsmannen. Er werd vast en zeker aan de knoppen geschoven, maar al te nauwkeurig hoefde dat niet. De ongepolijste klanken vinden zo hun weg ook wel. Misschien meer…

Met een gebroken stem zingt Sean Keel liedjes over gebroken levens. Eigenlijk kun je het nauwelijks zingen noemen. Deze in Texas neergestreken Amerikaan heeft nauwelijks een stem. Een rasp is het. Hij zingt alsof hij zijn stem verloren is. Breekbaar. A Dry Scary Blue (Icons Creat Evil Art/P.I.A.S.) is om die reden een unieke plaat. Uniek op een zelfde manier zoals het werk van Johnny Dowd uniek is. Of Blaze Foley. Vic Chesnutt misschien ook wel. Of Sam Baker die Broken Fingers doet, maar door emoties overmand wordt. Liedjes over gebroken levens dus. Die zich afspelen rond Corn Palace bijvoorbeeld. ‘Angry for meer…

Signe Marie Rustad, misschien dat bij sommige van jullie nog een lichtje gaat branden bij deze naam. In 2017 waren erg enthousiast over haar Hearing Colors Seeing Noises (“uitstekende americana-schijf”, “kent geen enkel zwak moment”). Haar allernieuwste werk, Particles Of Faith (Die With Your Boots On Records/Suburban), is wederom van grote klasse en het mooie is ook nog eens dat dit album gewoon in Nederland uitgebracht wordt. Ten aanzien van HCSN heeft de Noorse Rustad de bakens wel enigszins verlegd. In de zeven composities, met een gezamenlijke speelduur meer…

Capricorn (Ruf Records) is inderdaad opgenomen in de legendarische Capricorn Studios in Macon, Georgia. Daar waar Delbert McClinton, Percy Sledge, Allman Brothers, Wet Willie en vele anderen op het snijvlak van soul en southern rock geweldige platen opnamen. Eddie 9V (echte naam Brooks Mason) is 27 en helemaal verslingerd aan die oude muziek. En nu heeft hij er zelf een verbluffend goede plaat gemaakt. Live in de studio opgenomen. Zuidelijke soul die een leven lang meegaat. Nergens opgepoetst, nee, dit is het resultaat van zweten in de studio, waar bierflesjes op buizenversterkers binnen meer…

Met het laatste liedje dat hij schreef voor The Candle And The Flame (Tapete Records/Sonic Rendezvous) begint Robert Forster zijn achtste soloplaat. She’s A Fighter gaat over zijn vrouw bij wie in de zomer van 2021 eierstokkanker werd geconstateerd. De melodie had hij toen al, maar de woorden nog niet. Die kwamen pas later, nadat zijn partner Karin Bäumler die hij 32 jaar geleden in Duitsland trof was begonnen aan het herstel na een periode die in het teken stond van chemotherapie. De Australiër die als woordkunstenaar poppareltjes op zijn naam heeft staan met de band Go-Betweens, en meer…

Wat scrollen op Bandcamp – altcountry, new releases – bracht me op Sightlines van The Sarandons, een band uit Toronto. Bij beluistering valt niet direct op dat we te maken hebben met een altcountryband. De eerste songs zijn lekker pakkend maar meer heartlandrock, een beetje in de stijl van Tom Petty. Geen echt bezwaar, want dat genre ligt best dicht tegen de alternatieve country aan en zal menig liefhebber kunnen bekoren. Het is pas track 4, State To State, dat we als ingetogen countryrock kunnen beschouwen. Dan hebben we het stuwende, zelfs dansbare, titelnummer, met een meer…

De Canadese Bria Salmena speelt in de band van Orville Peck. Net als Duncan Hay Jennings, met wie ze Bria Sings Cuntry Covers Volume 2 (Sub Pop/Konkurrent) opnam in de eigen kleine huisstudio in Toronto. Ze speelden ook samen in Frigs, een postpunkband. Uit die formatie is Lucas Savatti present op deze ep waarop heftig geëxperimenteerd wordt met country. Op Cuntry Covers Volume 1 werden nummers van Dave Van Ronk, John Cale, Waylon Jennings, Lucinda Williams, Walker Brothers en Mistress Mary bewerkt. Op dit tweede deel gaat het om liedjes van  Paula Cole, Gillian Welch, Mary meer…

Een drumroffel alsof Bill Haley zo in zal vallen, zo begint Can Chaser, het eerste nummer op On The Ranch (Normaltown Records/V2 BeNeLux) van Emily Nenni. Dan pakt de steelgitaar het over en die brengt ons bij de koningin van de rodeo die in volle vaart op een appaloosa om een aantal vaten vliegt. Nee, dat is Nenni niet. Ze vertoefde tijdens de lockdown weliswaar op een ranch in Colorado, maar een cowgirl is ze niet. Ze kookte er en deed wat andere klusjes en schreef ondertussen de nummers voor dit album. Ze was er op uitnodiging van Mike Eli, haar producer en gitarist. Weliswaar is de in Californië meer…

We hebben in de geschiedenis van Altcountry.nl zo nu en dan aandacht geschonken aan de Noordcalifornische band The Mother Hips of aan een van de voormannen daarvan, Tim Bluhm. Maar de meeste aandacht ging naar de echtgenote van Tim, Nicki Bluhm. Daar is hij inmiddels van gescheiden, dus de man heeft weer voldoende tijd om zich aan de muziek van deze inmiddels al meer dan 30 jaar oude moederheupen te wijden. When We Disappear (Blue Rose Music) is het twaalfde studioalbum van de band, waarvan naast zanger/gitarist Bluhm ook zanger/gitarist Greg Loiacano al vanaf het begin deel uitmaakt. Op dit nieuwe album meer…

Kwetsbaarheid is het overkoepelende thema op How Can I Say This? (Yellow Room Records) van de Amerikaanse Annie Capps. Meestal maakt ze muziek met haar man Rod, maar op dit album werkt ze met louter vrouwen samen. Die staan haar bij om haar gevoelens in juiste banen te leiden. Capps diept pijnlijke gebeurtenissen op, maar kijkt niet om in wrok. Om al die ervaringen te kanaliseren is acceptatie nodig. Verwacht dus geen enorme uithalen of emotionele uitbarstingen, de spanning is meer onderhuids voelbaar. Om geraakt te worden is het zaak te luisteren naar de teksten. De meer…

Tijdens de lockdown van 2020 lag Ben Bedford in een scheiding. Het stortte hem in een diepe depressie. Daar zat hij alleen in zijn huis op het platteland van Illinois. Nauwelijks contact met anderen. Alleen gezelschap van zijn poes Darwin. Nummers schrijven deed hij nog wel. Een deel daarvan staat op Valley Of Stars (Hopeful Sky Records), een conceptalbum over een haas die de grote wereld intrekt op zoek naar vrienden. Bedford was tijdens het schrijven zich eerst helemaal niet bewust dat hij weer een conceptalbum in elkaar stak. Dat bedacht hij pas toen hij alle composities op een hoop had meer…

Met zijn baard en bandana ziet Alex Williams er precies uit zoals je verwacht van een outlaw. Of Waging Peace (Lightning Rod/V2 BeNeLux) dan ook precies voldoet aan het plaatje dat je dan vooraf al hebt geschetst? Ja en nee. De Amerikaan heeft een stem die past bij zijn uiterlijk. Een donker timbre. De stoere stem van een personage dat kiest voor een verblijf aan de randen van de maatschappij. Iemand die zijn eigen gang gaat en zich de wet niet voor laten schrijven. Maar op het titelnummer laat hij zich in de ziel kijken. Zijn ergste vijand lijkt verdacht veel op hemzelf, zingt hij. Dus niet alleen maar meer…

Over het verleden van Jim Keller hebben we het in 2021 al gehad in de recensie van By No Means, een plaat die countrysoul combineerde met een grotestadsgeluid. Spark & Flame (Continental Song City) trekt daar op door, maar toch zijn er ook wel wat verschillen. Deze nieuwste is duidelijker het resultaat van studiowerk en klinkt dus iets gesofisticeerder. Een nuanceverschil, meer niet. Want de industriële blues van Tower Of Love dringt zich behoorlijk op. En Bells Of Notre Dame is niets anders dan een stuk soul, met toetsen die even het album Mighty Like A Rose van Elvis Costello door het hoofd laten gaan. Het meer…