Wie bij de West Coast Music Club denkt aan een band uit Californië of Oregon, heeft het mis. Ze komen niet eens uit de VS, maar uit West Kirkby, een voorstadje van Liverpool. Wel van de westkust dus, maar van die van Engeland. Faded Scrapbook, hun vijfde album, gaat echt heerlijk van start met Fanclub Favourite. In het nummer dat een soort jangly gitaarrock is waarin de invloed van de Jesus & Mary Chain ook te horen is, beschrijft het fandom van een band die het nooit echt gemaakt heeft. Nou, dat herkent iedere lezer van deze site wel. In het titelnummer klinken ze als het oude meer…

Love, Sex & Death Etc (Tapete Records) is een heerlijke popplaat van Simon Love & The Old Romantics. Zeer Brits en tegelijk zwaar leunend op Amerikaanse voorbeelden uit de gouden tijd van de popmuziek. Want The Fuck-Up klinkt erg sixties. Als Turtles en Lovin’ Spoonful. En dat is erg mooi. Maar het is dus een boos liedje over de politieke situatie in Engeland en de ellende waar de Conservatieven het land in hebben gestort. Dat is dus een politiek getint liedje en zulks hoort ook bij het leven. Want daar gaat Love, Sex & Death Etc natuurlijk over. Me And You is een liefdesliedje dat de werelden van punk en Electric Light meer…

De Keltische volkeren waren voor het begin van de jaartelling verspreid over grote delen van Europa, maar ergens halverwege Nederland lag de scheidslijn van gebied waar ze woonden. In Zweden waren ze in ieder geval niet. Toch is dat waar The Celtic Duo vandaan komt. Jonas Liljeström (viool, zang, percussie) en Emil Pernblad (bouzouki, gitaar) imponeren met deze in eigen beheer uitgegeven titelloze debuutplaat. Nou ja, debuut … De twee speelden in 1990 al samen in de uit vijf personen bestaande formatie Celtic Connections. In 1995 werd de groep opgebroken omdat de leden zich verder meer…

Vijf jaar geleden verscheen het laatste album van Jeff Finlin, The Guru In The Girl was een samenwerking met de Nederlandse multi-instrumentalist BJ Baartmans en opgenomen in Nederland. Voor Soul On The Line (Continental Song City) bleef de Amerikaan gewoon thuis in Fort Collins, Colorado. Voor het eerst valt me iets op dat me eerder blijkbaar altijd is ontgaan. Een sterke gelijkenis qua stem en stijl met het werk van Chuck Prophet namelijk. In een popquiz zou ik waarschijnlijk met die naam komen als ze iets van Finlin zouden draaien. Terwijl ik in 2014 nog schreef dat hij een uit duizenden te meer…

Prijkte Kimberley Morgan York op het eerder dit jaar verschenen Found Yourself a Lady nog in een zedig jurkje, op de hoes van Keep On Goin’ (Team Clermont) heeft ze niets aan. Althans zo lijkt het; haar lichaam is voor een groot deel verborgen achter haar gitaar. Is het dan ook een naakte plaat geworden? Nee, de tien nummers van dit nieuwe album van de zangeres uit Athens, Georgia, zijn met hulp van Scott Baxendale (gitaar), David Barbe (bas) Carlton Owens (Cracker, drums), Jay Gonzales (Drive-by Truckers, piano), Matt Stoessel (Cracker, pedal steel), en Adam Poulin (viool) mooi aangekleed. Voor meer…

Als het allemaal om de juiste timing draait, dan ben ik mooi twee jaar te laat met deze aanbeveling. All About The Timing (eigen beheer) van Roland Roberts verscheen namelijk al in 2020. Pas een jaar later verschenen er recensies nadat een promotor het album van deze Amerikaanse artiest had opgepikt. Het bestandje met aantekeningen voor dit stukje stonden al even klaar in een documentje. Louter lovende woorden. Roberts is gezegend met een fraaie stem; een niet buitengewoon krachtig instrument, maar wel perfect voor de liedjes die hij schrijft. De zang zweeft ergens tussen meer…

Wade Sapp is een singer-songwriter in de countryhoek, die regelmatig tijdens Amerikaanse tournees in het voorprogramma van Colter Wall stond. Dan weet u een beetje in welke sfeer u het zoeken moet (tenzij het werk van Colter Wall u onbekend is, dan even hier kijken). Radio Check (eigen beheer) is zijn officiële debuut. Het album was al een tijdje af, maar bekende redenen (iets met een pandemie) stonden aan de weg aan een eerdere releasedatum. Op de plaat staan 11 country- en countryrockende nummers, waarvan er een (The Boys We Were) gezongen wordt met de al eerder genoemde meer…

Al die recensies op deze site schrijven we in onze vrije tijd. We hebben namelijk ook nog gewoon een baan. Dus blijft er wel eens iets onbesproken. Daar voel ik me dan schuldig over, vooral als het zo’n fijn plaatje betreft als dit Old Habits (Loose/Bertus) van Treetop Flyers. Aan de andere kant; als het een promo betreft in de vorm van een cd in een dun stukje papier met daarop alleen de voorkant van de hoes afgedrukt, waarom zou ik mezelf dan opzadelen met een schuldgevoel? Als platenmaatschappijen het niet nodig vinden om te investeren, dan houdt het eigenlijk toch ook op. Over naar de muziek van deze meer…

Vorig jaar schreven we over Across The Landscape van de Amerikaan Steve Yanek in de veronderstelling dat het een recent album betrof. Dat bleek niet zo te zijn, want het album uit 2005 was opnieuw uitgebracht om erop te wijzen dat deze Yanek na een valse start binnenkort een nieuw album zou uitbrengen. Dat is dus dit Long Overdue (Primitive Records). De titel vertelt het verhaal van de man die het al in de jaren 80 probeerde in de scene van Los Angeles. Zo kllinkt zijn muziek ook nu nog. Everyone’s Crazy These Days, dat is toch typisch een titel van een liedje uit Laurel Canyon, nog meer meer…

Wat mij betreft pakken John Calvin Abney en John Moreland het hele handeltje aan synthesizers en sequencers bij elkaar en schieten ze de hele boel aan flarden. Dan heeft Abney toch niet voor niets de copyrights van zijn composities ondergebracht onder de naam Bullets In The Chamber Folk. Op Tourist (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous) trekt hij de lijn door van Familiar Ground. De vriendelijke popliedjes zijn best okay, maar je zou ze een beter leven gunnen. Een uitvoering met af en toe een felle stoot van een elektrische gitaar bijvoorbeeld. Maar dat zit er niet in. ‘I’ve never met a quiet so loud’, zingt meer…

Hij woont tegenwoordig in Spanje, maar de opnamen voor If These Walls Could Talk (Ghost River Records) vonden in Amerika plaats. Luke Winslow-King streek deze keer neer in Memphis, terwijl hij eerder New Orleans en ook Michigan waar hij vandaan komt koos als basis voor zijn albums. Daar in Memphis kwam ook Charles Hodges buurten, de organist die zo bepalend was op veel albums van Al Green. Vooral op het titelnummer kun je niet om die vergelijking heen. En als de stemmen van The Sensational Barnes Brothers op enkele nummers klinken, dan gaan de gedachten al snel naar Bop Till You Drop van meer…

Alles klopt aan Kingmaker (Outside/V2) van Tami Neilson. Muzikaal is het uiterst krachtige countrysoul zoals we het sinds Bobbie Gentry toch zelden meer hebben gehoord. En het gaat ergens over bij deze voor de liefde van Canada naar Nieuw-Zeeland geëmigreerde zangeres. Op het titelnummer en King Of Country Music maakt ze zich druk over de rol van de vrouw in de muziekbusiness. Die is ondergeschikt, zo betoogt ze, doordat mannen er de dienst uitmaken. Maar niet als het aan Neilson ligt. Een galmende gitaar bouwt op het titelnummer de spanning op naar strijkers die het meer…

Het duurde even, te weten 21 jaar, voordat Florence Dore een opvolger uitbracht voor haar debuutplaat Perfect City. Daar zijn diverse redenen voor aan te dragen. Ze kreeg een relatie met drummer Wil Rigby, kreeg een kind, reisde met Rigby de halve wereld over in de entourage van Steve Earle, en kreeg ook nog eens allemaal leuke baantjes. Maar nu ligt er dan Highways & Rocketships (Propellor Sounds Recordings). De geboren Nashvillian heeft daarop een hele fijne band: drummer Will Rigby natuurlijk, gitarist Peter Holsapple (dB’s, Continental Drifters), gitarist Mark Spencer (Son Volt, meer…

Na drie weken Tour de France op tv blijven we hier enigszins in de ban van Denemarken. Want na de Tourzege van Jonas Vingegaard is het nu genieten van de verrichtingen van diens landgenoot Jan Olsen. Die heeft met Spirit Chant (eigen beheer) een heerlijk album afgeleverd voor liefhebbers van zangers met een ruige strot. Hij begint met het titelnummer met iets dat ergens in de buurt komt van het werk van Robbie Robertson, Daniel Lanois, John Trudell en Mystery Slang. Tijdens de andere nummers noteerden we nog veel meer namen. Elliott Murphy bijvoorbeeld (Here & Now Forever). En Jake LaBotz bij meer…

Met Bones stond hier al wat van Slink Moss and The Flying Aces in de kast. Leuke cd uit 1995 op Rattlesnake Records met wrakke rockabilly. Met de elpee Floating Ghost Hotel (Hi-Style Records) gaat de artiest uit Chicago op dezelfde voet door. Nu als Slink Moss Explosion trouwens. Honey Bee Bop is precies wat de titel belooft. Het knettert uit de luidsprekers. Wat een heerlijk enthousiasme toch altijd bij dit soort muziek. Geen betere manier om de zorgen even te parkeren. ’Baby we’re rockin’’, roept hij op Pass It Around en zo is het maar net. Met de staande bas van Jimmy Sutton, die we kennen van meer…

Bij Teddy and The Rough Riders denk je misschien aan nogal ruige rock, maar dat is niet precies wat dit viertal uit Nashville laat horen op hun tweede, ongetitelde, album. Nee, dit is ouderwetse cosmic countryrock. Swingend in de bruin-oranje zitkuil. In Hey Richard bedanken ze zowel Hank (u weet wel welke) als Richard (de kleine). In Living In The Woods (Appalachia Record Co) klinkt onder meer “If the farmers don’t get funds / There won’t be very much to eat; het zou zo maar een strijdkreet kunnen zijn bij de boerenprotesten hier. Het is echter meer een nummer dat kleinschaligheid meer…

Op platgetreden paden zul je James Combs niet tegenkomen. De Amerikaan stippelt op Falling Under Spells (High Pine Steeple Recordings) mede dankzij de bijdragen van zijn begeleiders een originele route uit langs de randen van americana. Zo begint Ruleless Games met omfloerste trompettonen in wat een vakkundig gecomponeerd stukje popmuziek blijkt te zijn. Denk aan mensen als Don Dixon of Matt Keating. Strange Signs voert naar Laurel Canyon in de jaren 70. Daar vertoeft hij nog enkele malen op dit album, dat grotendeels tot stand kwam door de bijdragen die als bestanden binnenrolden aaneen meer…

Trots en schaamte. Die tegenstelling vormt de basis van Southern Currency (eigen beheer) van de uit Atlanta afkomstige Jefferson Ross. Met het album wil hij aantonen dat het zuiden van de Verenigde Staten niet te vangen valt onder een cultuur. Elke streek heeft zijn eigen gewoonten. Dus schreef Ross elf liedjes over evenzoveel staten. En met de quote uit het Bijbelboek Galaten ‘It is for freedom that Christ has set us free. Stand firm then and do not let yourselves be burdened again by a yoke of slavery’ op een van de zes panelen van de cd-hoes maakt hij duidelijk hoe hij denkt over het meer…

In alle opzichten een prachtige uitgave, dit Brave (Roots And Ramblers Records) van de Zweedse Su Andersson. Een album gestoken in een hardcover met bij alle liedjes op de linkerpagina een grafische voorstelling en op de rechterpagina de tekst. Andersson zingt op een meeslepende manier als Marianne Faithfull op opener Japanese Tea. Met simpele pianoaanslagen, maar doeltreffende pianoaanslagen van Jonas Abrahamsson. Het snarenwerk op mando gitaar en sitar gitaar van Henning Hernsede op Southern Belle is zeer fraai. Scissors is jazzy en Andersson krijgt er meer…

Vier Amerikaanse singer-songwriters vormen samen Fantastic Cat. Geen idee of ze in de toekomst nog meer muziek gaan maken onder die naam. Als het bij dit ene album blijft, dan is het in ieder geval The Very Best Of Fantastic Cat (Blue Rose/Proper/Bertus). Dat blijft ook zo, zelfs als er later nog betere albums verschijnen. Don DiLego, Anthony D’Amato en Brian Dunne brachten eerder soloplaten uit en Mike Montali kun je ook horen als zanger in Hollis Brown. Afwisseling verzekerd natuurlijk met zo’n bezetting. C’Mon Armageddon klinkt als Bob Dylan, of misschien nog wel meer als Jerry Leger. New Year’s Day begint meer…

Al eens gehoord van The Damn Quails? De verdoemde kwartels, in goed Nederlands. Vreemde naam, maar dat gold natuurlijk ook voor De Kevers of de Gouden Oorring. De Damn Quails is een gezelschap uit Oklahoma met Gabe Marshall en Bryon White als kern. Ze brachten in 2011 een eerste album uit, maar na een tweede plaat (2015) gaven ze er de brui aan. Een en ander liep uit de hand met de vreemde verdwijning van hun tourmanager als dieptepunt. Bryon White schudde een alcoholverslaving van zich af en Gabe Marshall ging als soloartiest verder. Maar nu ligt er toch opeens een derde album, Clouding Up Your City ( meer…

Er is waarschijnlijk geen recensie van Neon Blue (New West Records/PIAS) waarin niet geciteerd wordt uit het nummer Country & Western. Daarin noemt Joshua Hedley zichzelf de zingende professor van countrymuziek. Blijkbaar neemt iedereen dat serieus, want hij krijgt louter positieve recensies. Nou ja, niet helemaal waar. Dit stukje wijkt af. Want Hedley stapelt cliché op cliché. En dan krijg je iets dat je zou kunnen omschrijven als country volgens de methode paint by numbers. Maar laten we hem eerst even zelf het woord geven. ‘They say I’m neofolk, a traditional outlaw americana meer…

Songs My Friends Wrote (New West Records/V2 Benelux) is een tussendoortje van Corb Lund. Tien liedjes geschreven door collega’s en vrienden. Op de hoes zijn dat van links naar rechts Tom Russell, Mike Plume, Hayes Carll, Ian Tyson, John Evans, Fred Eaglesmith, Todd Snider en Geoff Berner. Lund staat zelf in het midden. Op het inlegvel vertelt de Canadees over zijn vriendschappen. Over Carll die hij ontmoette in Canada tijdens een kaartspel. Twee liedjes doet hij van de Texaan. Met Berner speelde hij repertoire van de Stones voor nauwelijks geïnteresseerde Noren in Bergen. Ian Tyson beschouwt hij meer…

Best lastig om iets zinnigs te zeggen over Welcome 2 Club XIII (ATO Records), het nieuwe album van de southern rockers Drive-by Truckers. Niet dat het slecht is, maar bij de vorige drie platen sprong direct het politieke karakter van de songs in het oog. Dat is nu veel minder het geval. Van de negen nummers zijn er twee geschreven door Mike Cooley. De andere, als vanouds, door Patterson Hood. Vooral in de nummers van Hood wordt het verleden onder de loep genomen. In het titelnummer blikt hij terug op het begin van de band, toen ze nog door het leven gingen als meer…

Over Aske Skat is op het wereldwijde web niet zo heel veel te vinden. Hij komt uit Denemarken, heeft het uiterlijk van een hippie, zijn volledige naam is Aske Skat Nielsen en The Highland (eigen beheer) is, na Riding Silver Mind uit 2020, zijn tweede album. Daar moeten we het qua achtergrond bij deze plaat van Aske Skat and his Psychedelic Country Band mee doen. Laten het dan verder over de muziek hebben. Die is eigenlijk precies zoals je die van een psychedelische countryband kunt verwachten. Acht intrigerende nummers die je misschien wel terug katapulteren naar meer…

Lang niet alles wat we bespreken op deze site is altcountry, een term die voor het eerst in de jaren 90 werd gebruikt. Say Zuzu is dat wel. De nummers op Here Again: A Retrospective (Strolling Bones Records/V2) stonden op vijf albums van de band die verschenen tussen 1994 en 2001. Een erg fijne compilatie die zich laat beluisteren als een gewoon album uit de glorietijd van het genre. Met 12 nummers en een speelduur van 51 minuten is nu eens niet gekozen voor een tot de rand gevulde schijf en dat is eerlijk gezegd wel een slimme zet. Want bij cd’s die langer dan een uur duren wil je toch wel weer eens meer…

Er staan prima liedjes op Paper Hearts And Broken Arrows (Welding Rod Records) van Rod Picott. Twaalf stuks zijn het er. Twee geschreven met Slaid Cleaves, met wie hij heel vaak samenwerkt, eentje met Mark Erelli en ook nog een met de onbekende Jennifer Tortorici. Neilson Hubbard verzorgde de productie. Er zitten natuurlijk liedjes tussen die meer aanspreken dan de rest, zoals er ook liedjes op staan die minder opvallen. Maar het verschil daartussen merk je nauwelijks op. Dat betekent niet alleen dat ze allemaal meer…