Tony Kamel, een naam waar je, als je ‘m op z’n Nederlands uitspreekt, best om kan lachen. Maar met Back Down Home, het debuut van Kamel, hoef je niet te lachen, hoor. Dit is heel degelijke southern americana, uitgebracht op het label van Bruce Robinson, The Next Waltz. Doet wel denken aan iemand als Grayson Capps. Een beetje hese stem en opererend in een reeks van stijlen, maar iets minder intens als Capps. Gulf of Mexico-muziek. De in Houston geboren Kamel zingt er ook over in Slow On The Gulf. Er wordt op die kustwateren ook gesurft natuurlijk, maar wat doe je als je dat met het meer…

Hé, een nieuw album van Sarah Borges. Ditmaal zonder haar begeleiders The Broken Singles. Tsja, die pandemie, hè. Voor dit nieuwe album ging Borges thuis in Boston, met een akoestische gitaar, in de kast zitten voor de rudimentaire opnames van 10 nummers. Die stuurde ze naar haar vaste producer Eric Ambel met het verzoek er echte songs van te maken. Hij zocht er de juiste mensen bij die hun bijdrages instuurden. Zo kwam met het nodige knip- en plakwerk het toepasselijk getitelde Together Alone (Membran) tot stand. En het is op deze manier nog best wat geworden. Je meer…

Kijk nu alleen al eens naar die hoes van The Architect (Garment District Records), die is toch prachtig? Alleen daarom al verdient David James Allen een ster. Nee hoor, die vier sterren komen de Canadees voor dit album volledig toe op grond van de songs die hij ten gehore brengt. Die zijn stuk voor stuk (10) de moeite waard. Laten we het rootsy pop noemen, maar dan wel behoorlijk rootsy. Allen had in zijn twintiger jaren behoorlijk wat met zichzelf te stellen, in psychisch opzicht. Die tijd ligt nu achter hem, hij is gelukkig, maar hij weet die ervaringen uit het verleden wel goed meer…

De Zweedse Sofie Livebrant heeft acht gedichten van Emily Brontë op muziek gezet. Oude Britse folk past het best bij dat vaak in wanhoop gedrenkte werk van de Britse schrijfster die leefde van 1818-1848. Weep The Time Away (Rootsy Music/V2) is een uiterst sfeervol werkstuk geworden. Livebrant (zang, gitaar) werkte nauw samen met producer Johan Lindström (gitaar, pedal steel, bas, synthesizer, orgel, piano, zang). Na het als een zucht voorbijtrekkende Mayflowers, valt op Shall Earth No More Inspire Thee vooral het fraaie gitaarspel op. Het voelt aan als oudere folk, maar de combinatie van meer…

Na Mariosa Delta uit 2017 weer eens een nieuw album van Fred Wickham. Als Fred Wickham Caravan deze keer. Met zijn oude maatje Richard Burgess met wie hij ruim twintig jaar geleden al altcountry maakte in de band Hadacol. Town Without Soul (Black Site/Sonic RendezVous) biedt wederom country van het alternatieve soort, met af en toe fijne scheuten soul. Dat laatste vooral als er blazers om de hoek komen kijken. Zoals dat het geval is in Just Because You Can. De gastrol van zangeres Angela Hacker helpt daarbij ook. En met een trage tik op de rand van het drumstel weet je ook altijd precies meer…

Sam Lewis heeft zich bij Martin Harley en Daniel Kimbro gevoegd voor een aangenaam en vooral uiterst relaxed album. Op Harley Kimbro Lewis (eigen beheer) duiken de drie vooral in het verleden. Op Grey Man doen Harley Kimbro Lewis dat zoals Ry Cooder het ook kan. Met respect voor oude tradities en andere culturen. Geen moment oubollig. Het album herinnert ook aan het werk van iemand als Brendan Croker. Neighbors is een grappig liedje over buren die het niet leuk vinden dat ze buren hebben. De Engelsman Harley bracht zijn blues de hele wereld over tijdens avontuurlijke reizen. Kimbro komt meer…

De titel van Neon Dream (eigen beheer) komt uit het liedje Austin Motel, waarmee het album opent. Audrey Spillman kijkt op het nummer terug op de tijd dat ze haar man Neilson Hubbard leerde kennen. De twee reden van Nashville naar Austin om daar wat gerepareerde apparatuur voor in de studio op te pikken. Spillman kende de stad nog niet en ze hadden er een geweldige tijd. De akkoorden glijden langs het neonlicht. Een en al warmte. De intieme sfeer blijft op de meeste nummers behouden. Alleen met de stampende jazzrock van Breakthrough breekt ze daar even doorheen. Ze besluit met meer…

Kees Prins, Paul de Munnik en JP den Tex trekken door het land met het theaterprogramma De Vertalingen. Ze spelen dan nummers van Bob Dylan, Joni Mitchell, Lou Reed, Tom Waits, Robbie Robertson en Neil Young. In het Nederlands dus. Die nummers staan ook op het op Vlieland opgenomen De Vertalingen – 11 iconische popsongs (Cavalier Recordings/Comme Les Chansons). Elf stuks op lp en eentje extra op cd. The Weight van The Band heet hier De Last. En Cinnamon Girl van Neil Young komt langs als Meisje Kaneel. Toch raar dat je pas met zo’n vertaling beseft meer…

Het had zo maar helemaal verkeerd kunnen aflopen met Duquette Johnston. Nadat hij even na de millenniumwisseling uit het redelijk succesvolle Verbena stapte, een band die ooit met Foo Fighters tourde, verloor hij zich in drugsgebruik. Hij belandde in de gevangenis en besefte dat al die shit niet nodig was om goede muziek te maken. De uit Alabama afkomstige Johnston kreeg na drie soloalbums echter te maken met nieuw onheil. Zijn vrouw werd in 2014 na de geboorte van een zoontje ernstig ziek. The Social Animals (Single Lock Records) gaat over hoop houden. Johnston zorgde voor zijn gezin dat hij door meer…

De naam van Roman Giberson staat op een affiche voor het Wild Hare Music Festival in Oregon, waar verder alleen maar interessante artiesten optreden. Die moest dus even gecheckt worden. Blijkt dat hij vorig jaar een album heeft uitgebracht dat de moeite zeker waard is. Op het festival staat hij als Roman Giberson & the Long Haul, maar het ongetitelde album (Loaded Trucker Music) staat gewoon op naam van Giberson zelf. Daarop staan 12 songs waarop hij laveert tussen country, rock en ja, ook countryrock. Een klein beetje zoals Chris Stapleton dat doet. En gelijk Stapleton zit er meer…

De wereld staat in brand. Turn Up The Heat, zo heet het nieuwe album van het Amsterdamse gezelschap Tennessee Studs. Het titelnummer dat begint als de soundtrack van een spannende western* maar al gauw overgaat in een soort Appallachian countryfolknummer, ziet meer op de ecologische uitdaging voor de aarde maar zou evengoed kunnen gaan over de manier waarop we de beschaving bedreigen met oorlog en terreur. Een mooie binnenkomer. De Studs bestaan uit een Zweed, een Amerikaan en drie Nederlanders. Na hun vorige album, See You Around (2016), heeft er één meer…

Ook distributeurs en promotors hebben enorme last van de nieuwe regelgeving voor postpakketjes uit landen buiten de EU. Zo bleef een doos vol exemplaren van You Don’t Really Know Me (Black Mesa Records) van de Amerikaan Tim Easton maanden ergens bij PostNL opgeslagen. Kan de politiek geen einde maken aan deze waanzin? Artiesten zijn de dupe. Muziekliefhebbers zijn de dupe. Onbekende artiesten opsporen en die dan vragen om een exemplaar om te recenseren is er niet meer bij. Dat kost veel te veel geld namelijk. Het is ronduit absurd dat je moet betalen om post uit het buitenland in ontvangst meer…

Twee jaar geleden bespraken we hier het 5-sterren soloalbum van Benjamin Tod. Nu is het de beurt aan Glory (Anti-Corporite Music) van de Lost Dog Street Band. Dat is de groep die Tod vormt met zijn levenspartner Ashley Mae (fiddle en zang) en Jeff Loops (staande bas). De 10 nummers, in 40 minuten, zijn allemaal van de hand van Tod en beschrijven zijn wederopstanding na diep in de put te hebben gezeten. Dat het geen makkelijke gang is geweest mogen wel duidelijk zijn. Uit het openingsnummer Until I Recoup (Glory 1): Hey say it ain’t easy I know that’s the truth/ That hard livin’ crown meer…

Mind over Manners van Rob Aldrige & the Proponents is een album met een gitzwarte rand. Het album is het muzikale afscheid van bassist Stone Anderson, samen met Rob Aldridge de motor van de Proponents. Stone overleed in april 2021 aan een overdosis drugs. Op het moment van  overlijden was Anderson 27 jaar jong. Cynisch; ik betwijfel of je opgenomen wordt in de club van 27 wanneer je overlijdt voordat je muzikaal bent doorgebroken. Enige naamsbekendheid bij het brede muziek publiek is wellicht aan te raden. Maar goed, de samenwerking tussen Rob Aldridge en meer…

De muziek van The Jazz Butcher is zo Brits als wat. En toch misstaat veel van zijn oeuvre niet in een voornamelijk met americana gevulde platenkast. Net zoals dat bijvoorbeeld het geval is met de albums van Billy Bragg en Mekons. The Highest In The Land (Tapete Records) is een afscheid. The Jazz Butcher was een band rond de persoon Pat Fish, die vorig jaar op 63-jarige leeftijd overleed. Hij moet gevoeld hebben dat zijn einde nabij was, hij was onder behandeling voor kanker. ‘My hair’s all wrong / My time ain’t long / Fishy go to heaven, get along, get along’, zingt hij op Time. Pop, rock, postpunk, rockabilly, meer…

Verplichte aanschaf voor fans van de Amerikaanse band Calexico, dit Sinner’s Shrine (EelPie Records/CRS) van Dean Owens. De Schotse singer-songwriter nam het album in januari 2020 op in de WaveLab Studio in Tucson, Arizona. Samen met Owens trekken Joey Burns en John Convertino van Calexico verder Mexico in dan ze de laatste jaren zelf deden. Dus er komt af en toe een accordeon aan te pas en Jacob Valenzuela blaast op trompet het stuifzand van Arizona naar New Mexico, titels van prachtige liedjes waarbij als vanzelf beelden van de grens tussen Amerika en Mexico opdoemen. De stem van meer…

Wat hebben Schenectady, Baton Rouge, Los Alamos en Walla Walla met elkaar gemeen? Ze behoren, net als onder meer Galveston, Kansas City en Waikiki, tot de 50 Loneliest Places In The Nation waar Noel McKay is geweest. Daarmee bedoelt hij plaatsen waar hij is geweest zonder haar. Het is het openingsnummer van Blue Blue Blue (eigen beheer) van McKay. Deze Noel McKay zal bij de doorgewinterde americana-liefhebbers misschien nog bekend zijn van de McKay Brothers die in 2006 Cold Beer & Hot Tomales uitbrachten, een album dat hen dat jaar zelfs tot openers van het Utrechtse meer…

Yonder Boys is een trio uit Berlijn, maar de leden komen uit andere hoeken van deze aardkloot. Acid Folk (Blue Whale Records) is een afwisselende plaat waarop experiment en traditie hand in hand gaan. Op Rabbit Song kiest de viool van gast Héloïse Lefevbre de ruimte en tekent daar wilde figuren. Verder is er een banjo die door de melodie vliegt. Denk aan Sixteen Horsepower of Rose’s Pawn Shop. Mumma’s Boy is meer old-time met die samenzang. Het trio bestaat uit de Amerikaan Jason Serious (zang, gitaar, uit VS), Australiër David Stewart Ingleton (zang, banjo) en de uit Chili afkomstige Tomás Peralta (zang, meer…

Het regent hier sterren. Niet verwonderlijk want er wordt momenteel veel goede muziek uitgebracht. En we hebben bovendien nog wat achterstallig onderhoud bij het bespreken van albums die vorig jaar al zijn uitgebracht. Daarbij scheiden we natuurlijk wel het kaf van het koren. Een album dat zeker gerecenseerd moet worden is I Am Not Cool van Chris J. Norwood uit Dallas, Texas. Het album opent met een proloog waarin Norwood zingt: There’s only two kinds of music / What’s true and what ain’t / It only takes three chords to set the record straight. En daarna barst meer…

Het nieuwe album van The Delines laat een verandering van decor zien. Spelen de verhalen van songschrijver Willy Vlautin, voorheen van de band Richmond Fontaine, zich doorgaans af in desolate streken in het westen van Amerika, de liedjes van The Sea Drift (El Cortez Records/Decor/V2) zijn vooral gesitueerd aan de Golfkust. Daar komt de Texaanse zangeres Amy Boone vandaan. Ze geeft de teksten van Vlautin een onderhuidse spanning mee, al is het de vraag of ze daar extra haar best voor moet doen. Ze is nog altijd herstellende van een traumatisch verkeersongeluk. Bovendien meer…

Abby Posner gooit zichzelf een reddingsboei toe met het album Kisbee Ring (eigen beheer). Ze heeft talent te over, maar hoe moet je dat alles goed kanaliseren en je er dan ook nog eens gelukkig bij voelen? De pandemie zorgde enerzijds voor verdriet en depressie, maar liet haar anderzijds ook tot het besef komen dat het gewone dagelijkse leven voldoende basis is om geluk te vinden in de kleine dingen. Posner is een singer-songwriter uit Los Angeles en een multigetalenteerde musicus. Ze speelde alles zelf in. En toch doen haar tussen pop en folk te situeren liedjes beslist niet kaal aan. Ze moet meer…

In de zomer van vorig jaar benaderde Huck Notari me om zijn nieuwe album Strange And Beautifully (eigen beheer) te recenseren. In 2014 schreef ik over het uitstekende Huck Notari And The River, een album dat daarna ook nog eens opdook in een winterse aflevering van de rubriek albumhoezen. Onder die recensie uit 2014 hangt trouwens ook nog een eerdere recensie van Highland uit 2007. Zijn nieuwste stuurde Notari eerst naar een verkeerd adres, maar kwam uiteindelijk toch op de plaats van bestemming aan. Ik moest wel 11 euro inklaringskosten voldoen bij de boekenzaak waar ze meer…

Het verhaal achter Kimberly Morgan York is ook wel mooi. In 2003 trouwt ze met Brad Morgan, drummer van de Drive-by Truckers. Ze krijgen een dochter waarna Kimberly Morgan haar muzikale carrière on hold zet. Na een scheiding trouwt ze opnieuw maar ook dat huwelijk houdt geen stand. De derde keer is het wel raak. Keith York is de ware. Vandaar de naam Kimberly Morgan York (het tweede huwelijk zal wel niet veel soeps zijn geweest, anders was haar naam nog langer geweest). In elk geval is nu de gelegenheid om Found Yourself A Lady (eigen beheer) uit te brengen, een album meer…

Recensie volgt nog schreef ik bij de nummer 7 van mijn jaarlijst 2021. Het duurde even en dat is echt zonde, want Patient Heart (eigen beheer) van Noah Harris kan wel wat publiciteit gebruiken. Dat vond ook Garrett T. Capps, die Harris met me in contact bracht. En wat is het weer een goede tip! Een bescheiden kerel, deze in de Amerikaanse staat Illinois opgegroeide singer-songwriter. Een website heeft hij niet, althans op dit moment kom je niet verder dan een foutmelding. Dus geven we maar een link naar zijn pagina op Bandcamp. In Chicago ontmoette hij zijn Texaanse vrouw Madison Turner en volgde meer…

Het promopraatje op een A4’tje bij het nieuwe album van Ad Vanderveen is van de Canadese muziekjournalist Jon C. Ireson. Die begint met de vergelijking met Bob Dylan en Neil Young. Daar heeft Vanderveen vrede mee. Sterker nog, het titelnummer Candle To You (SongSense/Coast To Coast) is een loflied op Dylan, Young en andere voorlopers. Wel erg braaf, dit stukje nederige toewijding van de Nederlander met Canadese roots. De kitscherige hoesfoto is helemaal erg trouwens. Gelukkig begint hij met Do What You Love en Following The Wind sterker. Op het eerste nummer met een meer…