Americana hoefde het niet te zijn van Gary Louris, toch is zijn tweede soloplaat Jump For Joy (Thirty Tigers/Bertus) allerminst een breuk met het verleden. De voorman van The Jayhawks heeft zijn pijlen immers al veel langer niet uitsluitend gericht op altcountry; met de gelegenheidsformatie Golden Smog verbreedde hij zijn horizon al aanzienlijk. Op deze plaat doet Louris alles zelf. Dat blijkt geen enkel probleem, want de fijne koortjes heeft hij gewoon zelf verzorgd. Op White Squirrel reikt zijn hoge stem naar Big Star. Mr. Updike gaat over de schrijver John Updike. Het luistert weg als meer…

De Zweedse Su Andersson zei na een succesvolle loopbaan van 35 jaar iedereen op haar werk gedag om het over een heel andere boeg te gooien. Ze maakte alsnog haar oude droom waar om van muziek meer dan een hobby te maken. Vrienden van de middelbare school hielpen een handje door studiotijd te regelen, een origineel cadeau. Train Stories (eigen beheer) gaat echter veel verder. Op het album staan indrukken van een treinreis van Chicago naar Portland. Op opener For Roses And Rain zingt ze met de dramatische dictie van Mary Gauthier. Het gaat over A Bunch Of Flowers In San Francisco en The City Of Dark And Bright Angels. Op meer…

Van moderne country gruwt JP Harris. En altcountry is ook niet zijn ding. Dat schreven we in 2012 in de bespreking van I’ll Keep Calling, een album waarop de Amerikaan van truck stop naar honky tonk reed. Ook op het twee jaar later verschenen Home Is Where The Hurt Is zakte Harris af naar de kroeg, om uit te huilen bij de jukebox. In 2018 liet hij de honky tonks links liggen en verlegde hij op Sometimes Dogs Bark At Nothing de koers enigszins met nummers die wat introspectiever van aard zijn. Maar pas met Dreadful Wind & Rain – Don’t You Marry No Railroad Man (Free Dirt Records/Music and Words) wordt meer…

Het is nergens te vinden, dus het zal niet zo zijn, maar ik zou zweren dat Nick Lowe Life Is Beautiful zingt. Prachtige stem. De namen van The Oak Ridge Boys ontbreken op de verpakking van Front Porch Singin’ (Lightning Rod Records/PIAS). Blijkbaar vonden Duane Allen (lid van de band sinds 1966), Joe Bonsall (lid sinds 1973), William Lee Golden (lid van 1964-1986 en sinds 1996 tot nu) en Richard Sterban (lid sinds 1972) zulks niet nodig. De namen van styliste, kapster en make-upartiest ontbreken overigens niet. En ook de instrumentalisten worden genoemd bij de nummers. Net als de meer…

De schetsen op de hoes zijn weer van Malcolm Holcombe zelf. En ook verder doet Tricks Of The Trade (Singular Recordings/Proper) vertrouwd aan. Dat wil zeggen dat de misère weer achter zowat elke tekstregel opdoemt. Misery Loves Company en Holcombe verwelkomt elke getormenteerde ziel als een geestverwant. Fijn countrynummer trouwens. Leugenachtige types met zakken vol geld bevolken de nummers. Dat levert een opgejaagd liedje als Crazy Man Blues op. De singer-songwriter schreef ze in 2019. De president op Your Kin is een dictator. ‘White people got meer…

Ook op afstand van elkaar kunnen bandleden blijkbaar heel goed een geoliede rootsrockplaat opnemen. A Sign From God (Livestock) van Esquela is het bewijs. John ‘Chico’ Finn klooide wat aan met microfoon, MacBook en Protools. Tijdens de opnamen van het eerste nummer van het album viel alle stroom uit door een hevig onweer. Nadat hij de basis van zijn liedjes op zang en akoestische gitaar op had geslagen, stuurde hij de bestanden naar producer Eric ‘Roscoe’ Ambel. Die stuurde ze door naar de andere bandleden, die er ook thuis mee aan de slag gingen. Zoals gezegd, het rockt alsof ze samen in de meer…

Het sterkste nummer van Exit Wounds (New West Records/PIAS) komt bijna aan het eind. Daarop rockt Jakob Dylan met zijn band The Wallflowers als de Stones. Een koebel, een hamerende piano en een koortje. Ik zou denken een vrouwenkoortje, maar dan staan de namen niet bij de credits. Producer Butch Walker wellicht? Op een aantal nummers zingt overigens Shelby Lynne mee, maar beeldbepalend is haar rol niet. Wat opvalt is dat Jakob Dylan steeds meer als zijn vader is gaan zingen. Zoals Bob zingt sinds de dagen dat hij Daniel Lanois liet produceren. Een beetje meer…

Deze recensie bestaat uit een voorwoord, een lang citaat van de platenmaatschappij en een slotakkoord. Een beetje gemakzuchtig misschien, maar meer energie wil ik niet steken in Rosegold (Mountainrose Sparrow/Thirty Tigers/Bertus) van Ashley Monroe. De countryzangeres combineert een solocarrière met de gelegenheidsformatie Pistol Annies, samen met Miranda Lambert en Angaleena Presley. Van Lambert verscheen onlangs The Marfa Tapes, een album dat ze maakte met Jack Ingram en Jon Randall. Daarop verrast het trio met volslagen meer…

R.L. Burnside nam in de jaren 80 platen op voor het Groningse label Swingmaster, waarna hij met zijn rauwe blues een legendarische status verwierf met platen op Fat Possum. Zijn kleinzoon Cedric Burnside zet de familietraditie voort. I Be Trying (Single Lock Records) is niet het eerste kunstje van de 42-jarige artiest. Op zijn dertiende zat hij al achter het drumstel bij zijn opa. Daar nam hij dan de rol over van zijn vader Calvin Jackson. Drummen doet Cedric nog steeds, maar net als zijn opa destijds is hij vooral gitarist. Met eerdere albums was hij al goed voor twee Grammy-nominaties. De toekomst van meer…

Elke vrijdagmiddag positioneerden Rob Waller en Paul Lacques van I See Hawks In L.A. zich achter de computer om middels FaceTime samen liedjes te componeren. Ook het opnemen van On Our Way (Western Seeds Record Company) ging met behulp van alternatieve technieken. Gewoon thuis. Een opname met een iPhone? Moet kunnen. De band uit Californië houdt al ruim twintig jaar de lijn vast tussen countryrock en altcountry. Met een lekkere partij steelgitaar van gast Dave Zirbel op Might’ve Been Me. Het stel overjarige hippies vliegt op het titelnummer als The Byrds aangevoerd door meer…

Adam en Blake Williamson spelen bas en drums bij Lee Bains III & The Glory Fires; ze zijn al van jongs af aan samen actief. Voor The Williamson Brothers (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous) schreven ze negen liedjes. Als Williamson Brothers zijn ze voor het eerst samen helemaal de baas op dit door Matt Patton (Drive-By Truckers, Dexateens) geproduceerde album. De indierock lijkt geworteld in de jaren 90. Take Back The Summer begint als The Lemonheads. Andere namen ter referentie zijn Dinosaur Jr., Buffalo Tom en Drivin N Cryin. De piano op Pass The Blame trekt het geluid iets meer…

Competent is een rotwoord in een recensie. Bekwaam. Toereikend. Het zijn kwalificaties die een gebrek aan geestdrift verhullen. Goed gedaan, maar niets om je over op te winden. Dat is het overheersende gevoel dat Go By Feel (eigen beheer) van de Canadese formatie The Hello Darlins achterlaat. De band bestaat uit musici die hun sporen hebben verdiend bij andere artiesten. Vocaliste Candace Lacina en toetsenist Mike Little begonnen de band waarin we onder anderen Dave en Joey Landreth (The Landreth Bros.) tegenkomen. Joey neemt de zang waar op Aberdeen, vooral fraai als meer…

The Squirrel Nut Zippers waren in de jaren 90 succesvol met het opnieuw onder de aandacht brengen van de vooroorlogse muziekstijlen swing en hot jazz. De band van de uit Mississippi afkomstige Jimbo Mathus piekte in 1996 met Hot, waarop violist Andrew Bird uit Chicago voor het eerst te gast was. Mathus sprong daarna op zijn solo-albums van country naar blues naar rock-’n-roll. Altijd lekker rauw. Bird bleef nog even in de retro, waarna hij opzien baarde als kunstfluiter met gelaagde folkpop. De hernieuwde samenwerking op These 13 (Wegawam/Thirty Tigers/Bertus) levert een uiterst meer…

Musici uit Oklahoma blazen zelden hoog van de toren. Van sterallures hebben ze geen last. Ze hoeven niet zo nodig naar Los Angeles of New York om het te maken. Austin of Memphis dan? Ook niet nodig, Pilgrim nam No Offense, Nevermind, Sorry (Horton Records) gewoon op in Oklahoma, in de voormalige studio van Leon Russell in het aan het Grand Lake gelegen plaatsje Tia Juana. Beau Roberson is de songschrijver en frontman van de band. In Pilgrim treffen we verder mensen als John Fullbright en Jesse Aycock. De meeste liedjes van Roberson komen rustig op gang. De drummer tikt, de gitarist verkent wat meer…

Laat ik maar beginnen met te zeggen dat Joe Bourdet een Californische neo-hippie is. Het strand, de ondergaande zon, Sunset Strip, Laurel Canyon: Bourdets habitat. Bourdet is vooral een gitarist, een veelgevraagde sessiegitarist. Hij was zo’n tien jaar geleden gitarist in countrygroep Whispering Pines, speelde mee op de kosmisch-americana debuutplaat van Painted Hills en ook op Gospelbeach’s Let It Burn. Joe Bourdet is een soort van Neal Casal, hij ruste in vrede, een side-man. Nu komt Joe Bourdet met een solo-album: Meadow Rock. De sfeer op de meer…

De tikken op een koebel maken net het verschil op Way Back In The Way Back, de opener van Quietly Blowing It (Merge Records/Konkurrent) van Hiss Golden Messenger. En op The Great Mystifier is het een mondharmonica en de fijne southern rock middels het gitaarwerk. Op Mighty Dollar presenteert MC Taylor zich als een protestzanger in een hippe gedaante, waarbij te denken valt aan Lenny Kravitz. Of is die allang niet meer hip? Nou ja, de Amerikaan heeft beslist soul in zijn donder. En dat toont hij juist in gevoelige liedjes. Soms is het bijna satijnen soul, zoals meer…

Het album The Fray (Commoner Records/Thirty Tigers/Bertus) van de Engelse singer-songwriter John Smith werd opgenomen in de studio van Peter Gabriel. Althans, daar werd de basis gelegd door Smith en producer Sam Lakeman met hulp van musici die doorgaans hun diensten aanbieden voor artiesten als Sting, John Mayer en Paolo Nutini. Verwacht dus geen rafelige randen, dit is tamelijk gepolijst materiaal. Maar niet zonder soul en wel degelijk met wat invloeden uit roots. Sarah Jarosz en The Milk Carton Kids stuurden hun bijdragen op, net als Bill Frisell trouwens. Smith kan gevoelig zingen, met soms meer…

De muziek van Oliver Wood solo is niet wezenlijk anders dan die van zijn band The Wood Brothers. Zijn broer Chris Wood ontbreekt op Always Smilin’ (Honey Jar Records/Thirty Tigers/Bertus), maar Jano Rix van dat trio is wel present. Wood schreef een groot deel van de nummers met anderen en over hulp van begeleiders heeft hij ook geen klagen. Phil Cook op gitaar en orgel, Ken Coomer en Bryan Owings op drums, Phil Madeira en John Medeski op toetsen, Susan Tedeschi die meezingt, het zijn niet de minsten. De titel komt uit opener Kindness. Roots begint als een funky zijstap meer…

De naam van Cory Hanson zal vast nog niet echt geland zijn bij de gemiddelde americanaliefhebber. Wellicht zelfs niet bij degenen die vooral van Californische cosmic country houden. Niet verwonderlijk want Hanson maakte tot voor kort ook niet dit soort muziek. Maar Pale Horse Rider (Drag City) staat er vol mee. Hiervoor maakte hij, met de band Wand (trad in ’19 nog op op The Great Wide Open), meer psychedelische rock. En zijn solodebuut wordt omschreven als orkestrale folk. Maar op dit tweede album van Hanson zijn de countryinvloeden onmiskenbaar. Pedal steel all meer…

Todd Snider neemt zichzelf niet al te serieus. Prima. Hoeven wij dat ook niet te doen. De singer-songwriter is een professionele slacker. Liever lui dan moe. Op First Agnostic Church Of Hope And Wonder (Aimless Records/Thirty Tigers/Bertus) draait hij zichzelf vast in een moeras vol onzin. Dat klinkt als G. Love zonder dat speciale sausje. Of als een vermoeide Beck. Handsome John is bedoeld als eerbetoon aan John Prine, maar het is net alsof je naar een demo luistert die aan de andere kant van de muur is opgenomen. Sail On, My Friend is geschreven voor Jeff Austin, de in meer…

In kringen van classic country-liefhebbers zoemde de naam van Charlie Marie al enige tijd rond, mede naar aanleiding van haar debuut-EP uit 2019. En niet zonder reden blijkt op haar eerste volledige album Ramble On (Soundly Music). Marie groeide op in Providence, Rhode Island. Niet direct een plaats die je met country afficheert. Het was haar grootmoeder die haar de muziek van Patsy Cline liet horen, waardoor het zaadje werd geplant. Haar collegetijd bracht Marie door in Nashville, maar uiteindelijk keerde ze toch weer terug naar Rhode Island. Genoeg over haar meer…

Een conceptplaat over een vulkaan. Zou zomaar slaapverwekkend kunnen zijn. Zou daartegenover ook juist liedjes vol uitbarstingen kunnen bevatten. Beide opties zijn niet van toepassing op Seeking New Gods (Rough Trade/Konkurrent) van Gruff Rhys. Wat dan wel? Eerst maar even iets over deze Rhys. Zijn naam is nog nooit gevallen op deze site, maar hij maakte al vele platen met Super Furry Animals. Deze band uit Wales was begin jaren 90 al actief. Veel lijntjes naar altcountry zijn niet te vinden, dus dat we nog niet eerder over ze schreven is niet zo vreemd. Dit album is meer…

Bank en bloed. Duivel en dollar. Het zijn de ingrediënten van God’s Only Son. Het begint met wat fluiten als bij een eerste camerabeweging in een western. Het gaat over een ontmoeting met een indiaan en het besluit een bank te overvallen. Geweldig eerste nummer van Shadow Land (Flour Sack Cape Records), het in april verschenen nieuwe album van Ben De La Cour. De Amerikaan verliet Nashville om op te nemen in Winnipeg. Hij wil namelijk niet alsmaar door bekende straten lopen. Hij wil avontuur. Zich niet blijven herhalen. Hij wil het op zijn eigen manier doen en producer Scott meer…

En of het een zachte landing is, dit The Soft Landing van The Calicos. De band komt uit België en won in 2018 daar de prestigieuze Humo Rack Rally. En dat gebeurt niet vaak  door een band die zich richt op melodieuze americana. Nu is de muziek die groep liet horen op de singles die vooraf gingen aan deze debuutplaat wel vaak americana die richting classic rock neigt, dus dat verklaart misschien hun opmerkelijke triomf. Niet dat die onverdiend is overigens, want The Calicos maken gewoon goede muziek. Het zestal levert op The Soft Landing negen puike nummers af. Voor meer…

Het gaat over ‘wide open spaces’ op Lonely Places, maar het gevoel dat het overbrengt is dat je niet alles zult zien. Veel horizon. Veel ruimte. Dat wel. Doordat vrijwel alles in hetzelfde tempo gaat op Earth Trip (Thrill Jockey/Konkurrent) van Rose City Band dwalen je gedachten zomaar af. Dat is misschien wel de bedoeling van Ripley Johnson, de drijvende kracht achter de band. Zodat je je zult afvragen: is het een psychedelische zwerftocht over de aarde, of door het eigen hoofd. De slaperige countryrock glijdt door het landschap als een elektrische auto. De energie van de zon wordt gelijkmatig verdeeld over meer…