De favoriete albums uit de periode van 2000 tot en met 2020 van de inzenders 34 tot en met 45 vind je hieronder. Het is weer al parelvissen!
Jeffrey Foucault – Stripping Cane
Wat was het ongelofelijk moeilijk kiezen. Er is zo ontzettend veel moois uitgebracht dat het vrijwel niet te doen is. Maar over mijn nummer 1 heb ik geen seconde getwijfeld. Dit album is al jaren mijn favoriet. Prachtige zang, ingetogen meer…
In de recensie van Pierceton Hobbs kondigde ik deze bespreking van het nieuwe album van Wayne Graham al aan. Dat was januari. Dus 1% Juice (Hometown Caravan) heeft inmiddels alle tijd gehad om te rijpen. Dat kan deze plaat vol kleine details en fijnzinnige vondsten ook wel gebruiken. De broers Kenny en Hayden Miles komen uit Kentucky, maar verwacht geen knarsende country. Deze muziek reikt veel verder. Kleine smaakvolle accenten van synthesizer op No Escape worden opgevolgd door lichte gitaarakkoorden op Slept Alone, een nummer dat toch wel degelijk meer…
Met bandleden afkomstig uit Bottomfeeders en Jeff the Brotherhood komen ze uit de hoek van de garagepunk, maar Silver Synthetic, een kwartet slackers uit New Orleans, Louisiana, is something completely different. Relaxte, slome countryrock is het ding van de kosmische neo-hippies. Ja: chooglin’ countryrock.
Silver Synthetic brengt zijn zelfgetitelde debuutalbum uit bij Jack White’s Third Man Records, een goeie move, want het brengt een soort van coole hipness. Anderszins kan Silver Synthetic dat ook best op eigen meer…
Afton Wolfe is een Tom Waits uit Mississippi. Dat is de geboorteplek van country, blues en rock-’n-roll en daarom begint Kings For Sale (Grandiflora Records) met een nummer dat het best is te omschrijven als jazz. Paper Piano heeft blazers, staande bas en dus die piano die van de lommerd komt. Op Carpenter komt hij met excuses voor zijn gedrag, terwijl hij eigenlijk helemaal geen excuses wil maken. De vrouw tot wie hij zich richt hangt ondertussen dronken in zijn favoriete bar met een van de vele dakloze rocksterren die de stad Nashville meer…
Natuurlijk kent u Allison Russell. Van de Birds Of Chicago of van Po’Girl. Of misschien van het samenwerkingsverband Our Native Daughters. Maar niet als soloartieste. Daar komt met het verschijnen van Outside Child verandering in. Dat Russell dit als solo-artieste uitbrengt is, gelet op de inhoud ervan, volkomen begrijpelijk. In de 11 nummers rekent ze namelijk af, of althans: verwerkt ze, een persoonlijk drama. De in Montreal opgegroeide Russell woonde daar met haar moeder en haar stiefvader. Laatstgenoemde misbruikte haar, emotioneel en lichamelijk, tijdens meer…
Er hangt een dreigende wolkenpartij boven het ruige heuvellandschap met reuzencactussen. Het is een Valley Of Rain. En het is een perfect beeld voor de woestijnrock van Giant Sand. Bassist Scott Garber nam de foto die op de hoes staat meer…
De stem van Riley Downing kruipt overal onderdoor. Alsof hij onder de veranda zit, een hap adem neemt en de woorden eruit stoot. Die hap lucht neemt hij niet alleen op Deep Breath, maar op bijna alle nummers van Start It Over (New West Records/PIAS). Die bariton past goed bij zijn naam. Riley Downing, spreek het uit en als vanzelf zak je een octaaf. De artiest maakte al naam als bandlid van The Deslondes. Maar wie zou beweren dat de singer-songwriter uit Missouri een verleden had bij Ozark Mountain Daredevils, Barefoot Jerry of NRBQ zou meer…
We zijn alweer toe aan het derde deel van de favorieten 2000-2020. Lees hieronder waarom diverse inzenders hun favoriete plaat uit dit tijdperk zo goed vinden. Het wordt zo ook een heerlijke muziekzomer.
Ryan Adams – Love is Hell
Alhoewel een beetje donker album, vind ik de kracht van de composities ontzettend sterk, met name de aaneenschakeling van de eerste helft van het album. Dit album heeft meer…
Big Colors (Paxam) is gemaakt als ware voor een soundtrack van een film uit de jaren 80, zo liet Ryan Adams optekenen. Niet direct een film waar ik graag zou heengaan dan. Of misschien zou heengaan en bij het verlaten van de bioscoop al niet meer zou weten waar die over ging. Zo presenteert Big Colors zich: als een verzameling liedjes die weinig indruk achterlaten. Qua sound ligt dit nieuwe, 18de album inmiddels van Adams, een beetje tussen het ingetogen Wednesdays dat in december vorig jaar uitkwam en de AOR van het ongetitelde album uit 2014. Maar dat laatste dan zonder meer…
Het eerste live-optreden van Wilderness Road is in 1968, tijdens een anti-Vietnam-demonstratie in hun woonplaats Chicago, Illinois. De band is op het podium niet alleen politiek geëngageerd, maar ook chaotisch en satirisch. Hun soms onnavolgbare tongue-in-cheek countryrock levert het viertal, Nate Herman (zang, gitaar, orgel), Warren Leming (gitaar, banjo), Andy Haban (bas) en Tom Haban (drums, hobo), een geduchte live-reputatie op. En dat wordt in 1971 beloond met een contract met Columbia Records. meer…
Poor Edward haalde nog niet eerder onze annalen, maar met No Record (eigen beheer) wordt het hoog tijd dat dat gebeurt. Want wie van The Jayhawks houdt, houdt ook van de poppy countryfolk die op dit album van deze Noorse band te horen is. Nou ja, band, het gaat eigenlijk om twee broers: Martin en Kristian Tungland Rinde, uit Stavanger. En spreek je over broers, dan heb je het ook al gauw over mooie harmonische samenzang. Dat is hier ook het geval. En de mannen verstaan ook de kunst van het schrijven van onvergetelijke melodieën. Onvergetelijk in de zin van: als meer…
Met de band Tommy Tutone maakte Jim Keller in de jaren 80 powerpop. Daarna vertrok hij van San Francisco naar New York om er manager te worden van Philip Glass. In 2005 begon hij zelf weer muziek te maken en By No Means (Continental Song City) is zijn vierde plaat sindsdien. Keller speelt het cool. Hij combineert met speels gemak een grotestadsgeluid met countrysoul. Daarbij wordt hij geholpen door schoon volk. Mitchell Froom zat in de stoel van producer en nam ook plaats achter de toetsen en nog zo het een en ander. David Hidalgo van Los Lobos is meer…
Over Sundowning At The Station van Doc Feldman & the LD50 schreef ik in 2013 dat het een interessante plaat was. Acht jaar later ligt er eindelijk een nieuw album van Doc Feldman: A Healthy Dose Of Anxiety, (Shaker Steps Records) waarop hij begeleid wordt door Alt + Cntry + Delete. En nu is de conclusie: een meer dan interessant album (maar dat kon je natuurlijk al zien aan het aantal sterren). Een magnifieke plaat, waarop 10 liedjes in net minder dan een uur je meevoeren in de donkere wereld van de Kentuckian Doc Feldman. Donker inderdaad maar niet zonder meer…
In The Rose Petals zien we ineens de naam van Elijah Ocean, de man die in 2014 zo verraste met het 5-sterrenalbum Bring It All In (en iets minder in 2018 met een zelfgetiteld album), weer opduiken. Een bandje dus, en daarin is Ocean niet de enige songschrijver. Alle nummers op het debuut American Grenadine (Envoy Records) komen van de hand van Ocean en zanger-gitarist Peter Donovan. Laatstgenoemde schreef de teksten van de nummers tijdens een rondreis langs de graven van Amerikaanse presidenten en Ocean zorgde voor de melodieën. Heel aardige nummers trouwens die meer…
Vele inzenders van de lijstjes met favoriete albums van 2000 tot en met 2020 gaven een toelichting op hun nummer 1. Hieronder volgen, wederom in willekeurige volgorde, weer 11 inzendingen. Doe er je voordeel mee!
Slobberbone – Everything you thought was right was wrong today
De band die mij de AltCountry swamps heeft ingetrokken en waar ik niet meer ben uitgekomen. Na het magistrale Barrel Chested uit 1997 kwamen Brent Best & Co in 2000 met meer…
Met het hoesontwerp van Bullseye (Soundly Music) schieten The Shootouts alvast in de roos. Wat een heerlijk fris design. En de honky tonk van dit gezelschap uit Canton, Ohio, past daar helemaal bij. Geen verschraald bier, maar Rattlesnake Whiskey. Donkere gitaarklanken leiden een typisch westernverhaal in over een moeder met een pistool die illegaal gestookte drank verkoopt. Op Another Mother worden herinneringen opgehaald aan een zorgeloze tijd waarin ‘barefoot in the backyard’ werd rondgehuppeld. Hurt Heartbroke is daarna een meer…
De pandemie bracht Annie Keating van New York naar het minder drukke Massachusetts. Daar streek ze neer in een boerderij waar ze inspiratie opdeed voor de vijftien nummers op Bristol County Tides (eigen beheer). Haar wat hese stem heeft soms wat van Marshall Chapman en dat is een fijne constatering. De liedjes hebben een bite; Keating zou ook heel goed frontvrouw van een newwaveband kunnen zijn. Third Street heeft er de benodigde spanning voor. Kindred Spirit is een langzame soulsong die begint als iets van J.J. Cale. Op Song For A Friend steekt ze meer…
Het is daar waar Beachwood Sparks en American Beauty-periode Grateful Dead elkaar ontmoeten; waar hippie countryrock en cosmic American music samenvallen. Daar bevindt zich Pacific Range, in de omgeving van pak ‘m beet Gospelbeach, Cordovas, Silver Synthetic en The Pink Stones. Luie, lome, psychedelische countryrock met de blik op de Pacific Ocean. Dat geldt dus ook beslist voor Pacific Range, een hippiecountryband uit Los Angeles, Californië, die in 2020 debuteert met de dubbelelpee High Upon the Mountain. Twaalf heerlijk uitgesponnen meer…
Een daverende verrassing was Come Cry With Me van Daniel Romano in 2013. Een Canadees die zo ongeveer in zijn uppie een plaat in elkaar had gezet waar fans van Gram Parsons de tranen bij voelden opwellen. Wat een plaat! En wat een pak meer…
Bij het samenstellen van de top 20 van favoriete albums uit de periode 2000-2020 vroegen we de lezers ook om een toelichting op hun aller- aller- allerfavorietste plaat. Ruim 50 respondenten gaven daaraan gehoor, soms heel uitgebreid, soms kort maar krachtig. De komende tijd gaan we, in 5 afleveringen, deze toelichtingen met jullie delen. Zodat we een mooie soundtrack krijgen voor de zomer, die nu dan toch eindelijk aangebroken lijkt te zijn.
Daar gaan we (in willekeurige volgorde):
Als het over Oklahoma gaat op deze site, dan valt meestal de term red dirt. Die omschrijving gebruiken rootsmusici uit de ten noorden van Texas gelegen staat voor hun muziek. Jesse Aycock ook. Maar als het over Oklahoma gaat, dan zou je het ook kunnen hebben over powerpop. Dwight Twilley, Moon Martin, 20/20, zomaar wat namen die daar vandaan kwamen. Als je Jesse Aycock hoort zingen, dan denk je: powerpop. Die hoge stem past daar helemaal bij. Jesse Aycock (Horton Records) heeft ook beslist momenten dat hij red dirt en powerpop meer…
Rondrijden met de kap van je cabriolet naar beneden. Liedjes op de radio. Een koortje. FM-rock. Een vloeiende gitaarsolo. Zo begint The Ghost Light (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim dertig jaar aan de oostkust van Amerika woont neemt ons deze keer mee naar de westkust. Zijn albums zijn eigenlijk altijd de moeite waard. Zijn nummers zijn soms wat soft en jazzy, maar ze trekken voorbij als een plezierige Dream. En dan is zo’n liedje ook zo weer Gone, want toetsen en slidegitaar spreken daar weer een heel andere taal. Blue sluit meer…
Traditionele muziek waar de traditionele elementen met krachtige tikken uit zijn geslagen. Met die treffende omschrijving komt Kenny Feinstein, oprichter van de band Water Tower, voor de muziek op Fly Around (Dutch Records). Noem het een folkplaat. Noem het een bluegrassalbum. Maar dan wel een met Don Bolles van de legendarische punkband The Germs als producer. Die drukte zijn stempel, zo is Mile High Club een geluidscollage met vliegtuigen die landen en opstijgen van de luchthaven van Los Angeles. Ron Reyes van de al even legendarische meer…
Wat doen we als we teruggaan naar normaal? Is alles dan weer zoals het altijd was? De Texaanse singer-songwriter Jason Eady zingt erover op Back To Normal, een voorproefje van zijn deze zomer te verschijnen achtste album To The Passage Of Time. ‘What do we do when we get back to normal / And we find ourselves out in the world again / What do we do when we get back to normal / And we find we’re somewhere we ain’t never been.’ Zijn we straks ergens waar we nog nooit geweest zijn? Wat voor avontuur wacht ons? Blijven we balanceren tussen hoop en vrees? Is de enige meer…
Country-artiest Joshua Ray Walker heeft vele kanten, maar deze kant komt wat minder aan bod. In het gezelschap Ottoman Turks is hij voornamelijk gitarist. De Ottoman Turks (uit Texas) maken, hoe zullen we het noemen, punky garage country. Niet echt iets dat je associeert met de classic country waar Walker bekend om is geraakt. Naast Walker bestaan de Ottoman Turks al sinds 2012 uit zanger/gitarist Nathan Mongol Wells, bassist Billy Law en drummer Paul Hinojo. Op II (State Fair Records) staan elf liedjes waarop het heen en weer schiet tussen tongue in cheek country, rauwe rock ‘n’ roll, garagerock meer…
Ladies and gentlemen, we got him! Hier is de top 20 van favoriete americana-albums van 2000 tot en met 2020.
Er hebben 74 liefhebbers hun lijstjes met albums ingestuurd en we hebben onze eigen lijsten zoals deze hier al eerder gepubliceerd zijn, ook meegerekend om tot een schitterende lijst te komen. Met een afgetekende winnaar en ook nummer 2 heeft meer dan een neuslengte voorsprong op de rest. Daarna ligt het allemaal best dicht bij elkaar. Een aantal albums meer…
In de bespreking van het uitstekende Television Static keken we al uit naar het derde album van Daniel Young. En dat is nog beter dan we voorzichtig al durfden te hopen. The World Ain’t Gonna Wait (eigen beheer) is zo’n plaat die het goede van altcountry en countryrock verenigt. Sadler Vaden (uit de band van Jason Isbell) legt heerlijke gitaarlijntjes neer op het titelnummer. Een orgel (Trevor Healon van Band Of Heathens) erbij en een hamerende piano op de achtergrond. Denk aan Neal Casal. Denk aan The Band. Grote namen inderdaad, maar meer…
Wat is dit? Het lijken wel clichémannetjes in Nudie-suits. En bij nadere beschouwing: dat is ook zo. Maar bij god, wat hebben ze met On the Rocks een heerlijke oldschool countryplaat in de markt gezet. Al heb je als rechtgeaarde alt.country-liefhebber niks op met de hedendaagse gladde country uit Nashville, Tennessee, dan nog ga je voor de bijl voor Midland en hun On the Rocks. Hoe kwamen Mark Wystrach (zang, gitaar, onderbroekenmodel), Jess Carson (zang, gitaar) en Cameron Duddy (zang, bas) elkaar tegen? Wel, ergens in Wyoming, op een huwelijksfeest van een meer…
De rubriek Wow & Flutter wordt nieuw leven ingeblazen. Een rubriek die min of meer gaat voortborduren op De Gloeiende Plaat. Wow & Flutter is een directe verwijzing naar vinyl, naar lp’s, u weet wel. Sinds zo’n zes jaar koop ik geen cd’s meer. Downloads kwamen er overigens sowieso bij mij nooit in. Ik ben weer volledig teruggekeerd naar vinyl, zo’n beetje mijn allereerste liefde – in 1973 kocht ik mijn meer…
Dertien jaar pauze nam Doug Hoekstra na Blooming Roses uit 2008. Van zijn acht studioplaten tot dat moment staan er hier drie in de kast. Maar het was al even geleden dat ik Rickety Stairs (1996), Make Me Believe (1999) of Around The Margins (2001) eruit had gehaald. Dus was het eerlijk gezegd best even wennen aan deze nieuwe: The Day Deserved (Continental Song City). Het is niet een album dat direct diepe indruk maakt. Toch sluit het wel degelijk aan bij hetgeen Around The Margins, van die drie genoemde cd’s zijn meest overtuigende, te bieden meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
