Hoe bedenk je nog een originele bandnaam? Hunter Pinkston knipte zijn achternaam doormidden en plakte er twee letters achter: The Pink Stones. Het kan zo eenvoudig zijn. En dan noem je het eerste album heel simpel Introducing… The Pink Stones (Normaltown Record/PIAS). De band uit Athens, Georgia, speelt countryrock. Aanbevolen voor fans van Daniel Romano en Garrett T. Capps. Als punker raakte Pinkston verslingerd aan country door The Lemonheads, die Brass Buttons van Gram Parsons hadden opgenomen. Vanaf dat moment dook hij in de meer…

Oh, wat is dit toch een leuke bezigheid (ik schreef bijna: werk), als je albums als deze mag bespreken. Ik heb het over Truer Picture (Yep Roc) van Graham Sharp. Het album biedt tien nummers die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Sharp is namelijk een begenadigd songwriter, die ook nog eens over een zeer aangename stem beschikt. Wellicht dat je hem kent als oprichter van de Steep Canyon Rangers (die ik zelf eigenlijk alleen maar kende als begeleiders van filmster/banjonist Steve Martin, maar daarmee doe ik ze veel te kort). Anyway, dit Truer Picture is een album meer…

Oef, wat een triest oord schetst Phil Hooley met Midasville. Maar wat een prachtig nummer levert het op. Het is het hoogtepunt van Songs From The Back Room (eigen beheer) het solodebuut van deze Brit die ook actief is in The Woolgatherers, een altcountryband die nooit tot deze site doordrong. Dat Midasville heeft qua sfeer wat van Terry Lee Hale. Of David Munyon. Hooley krijgt er gezelschap van Robert Vincent die meezingt. ‘Saturday night in the dance hall under the fading neon light / It’s hard to tell the difference between loving or a fight / Janie’s on the meer…

The Pine Hill Haints huilen als wolven op Back To Alabama. Met roffelende drums, een basgitaar gemaakt van een wastobbe en een wasbord waarop krassende geluiden worden gemaakt, is alles rudimentair aan The Song Companion Of A Lone Star Cowboy (Single Lock Records/Konkurrent). Wat een heerlijke plaat. Op Lone Star Kid slalomt een krakende gitaar als een platbodem door het moeras. Een accordeon tracht vaste grond onder de voeten te houden. Zo af en toe blaast J.D. Wilkes van The Legendary Shack Shakers een partijtje meer…

Een van de best verkopende en meest geliefde countryzangeressen van de VS is Miranda Lambert. Ze kan bij wijze van spreken kwartetten met gouden en platina albums, Grammys en CMT-prijzen. Naast die glanzende solocarrière heeft ze, met Angeleena Presley en Ashley Monroe het zijproject Pistol Annies. The Marfa Tapes is weer een ander project, opgezet met Jack Ingram en Jon Randall, twee erkende songwriters waarvan de eerstgenoemde ook redelijk succesvol is als optredend artiest. Op The Marfa Tapes verrast het trio met volslagen lofi-liedjes die op geen meer…

Negen verhalen over gewone mensen staan er op Ordinary Folks (DollyRocker Records) van The Pawn Shop Saints. Zo doodnormaal, dat het wel bijzonder moet zijn. En vooral: prachtig onder woorden gebracht door Jeb Barry. Liedjes over ‘old men in new trucks driving slow around town alone’ (Old Men, New Trucks). Een titel als Body In The River zegt alles over het mysterie dat volgt. Southern Mansions gaat over mobile homes in het zuiden van de Verenigde Staten die zo breed zijn dat iedereen aan de kant moet als zo’n geval op een vrachtwagen wordt meer…

Alleen al voor Valley Of The Ashes zou u Modern Age, het nieuwe album van Vanessa Peters, aan kunnen aanschaffen. Het loom swingende nummer is wat mij betreft nu al een van de hoogtepunten in de carrière van Peters die inmiddels al een album of 10 omvat. Het is een nummer dat ik eindeloos op repeat kan zetten. Het is gebaseerd op de figuur van Myrtle Wilson in The Great Gatsby, en gaat over een vrouw die verslingerd is aan een foute man. Verder valt aan dit nieuwe album gelijk op dat Peters hier een stuk meer rockt dan op eerdere platen. Dat wordt gelijk al duidelijk bij meer…

Aan de albumtitel Wine, Whiskey & Wimmen (Rhythm Bomb Records) valt af te lezen dat Little Hat een Nederlandse band is. Het titelnummer is een cover van het begin jaren 50 door Papa Lightfoot geschreven Wine, Women, Whiskey. Een nogal onbekend gebleven artiest. Het Rotterdamse trio Machiel Meijers (zang, mondharmonica), Willem van Dullemen (gitaar) en Paolo de Stigter (drums) doet uitsluitend oude nummers. Het goede nieuws is dat de 14 covers bijna allemaal tamelijk obscuur zijn. Dat zal ongetwijfeld mede de verdienste zijn van de meer…

Neilson Hubbard leerde ik kennen als producer van het album Blind Spot van Mack Starks (ooit voorman van de door mij zeer bewonderde band Farmer Not So John). Daarna kwam ik zijn naam geregeld tegen als producer. Tot het eerste album van The Orphan Brigade, waarop duidelijk werd dat Hubbard ook een uitvoerend artiest was. Later bleek me pas dat hij ook al soloplaten had uitgebracht. Het deze maand verschenen Digging Up The Scars (eigen beheer) is al zijn vierde album als soloartiest. Goed, en hoe is dat album dan? Het valt me niet (in zijn geheel) mee. Op de productie is meer…

Na het debuut Knucklehead uit 2010 ontmoette Grant Haua percussionist Michael Barker en vormde met hem de band Swamp Thing. Die maakte enkele platen, maar twee jaar geleden besloot de Nieuw-Zeelander het weer solo te proberen. Awa Blues (Dixiefrog/Bertus) is een bluesalbum met wortels in de grond van zijn geboorteland. Op This Is The Place zingt hij deels in het Maori. ‘The bones of my fathers under the ground, guide my feet / The song of my mothers, whispers through the trees.’ Haua zingt met een schrapende stem. Dat past bij meer…

Clifftown (Hudson Records) bestaat niet echt. Het is een fictieve plaats. Maar eigenlijk is het gewoon Southend-on-Sea. Want de liedjes van M G Boulter hadden zich af kunnen spelen in zijn woonplaats. Nou weet ik niet of de amusementshal van de hoes de sfeer van het album helemaal goed weergeeft. Tot op zekere hoogte misschien. Maar het is niet de drukte van het lawaai van de speelautomaten daarbinnen, maar wel de tot stilstand komende tijd van een verblijf aan de kust waarbij je slentert over de boulevard en langs het strand. Boulter heeft geen haast. Op meer…

Ik begin me zorgen te maken. Zo aan het eind van het jaar moet er weer een top 15 komen met de fraaiste platen van 2021. Maar nu al bekruipt me het gevoel dat er dan hele fraaie werkstukken af moeten vallen. Want het lijkt wel of alle nieuwe releases allemaal de moeite waard zijn. Zo ook Americana Comics (eigen beheer) van John John Brown. En dit is wel een heel bijzonder plaatje. Ga maar na, op On Black Friday I Met Jesus zingt hij als John Prine en schrijft hij als John Prine. En op Where The Good Buzz Goes zingt hij als Lou Reed en schrijft hij als meer…

De muziek op Springtime In The Heart (Five By Nine Recordings) van Heath Cullen past goed bij het zwart-wit van de hoes. Stemmig. Sober. Sterke gelijkenis ook met het artwork op albums van producer Joe Henry, die dit millennium de hoezen ook voornamelijk in zwart-wit steekt. Net als veel albums van diens voorbeeld T Bone Burnett trouwens. En met een nummer van die laatste besluit de Australiër Cullen zijn vierde album. Deze artiest van down under heeft al behoorlijk naam gemaakt, zijn vorige album kwam tot stand met The Imposters, de meer…

Heather Reid en Jonny Miller vormen samen Peach & Quiet. Ze wonen op Pender Island, gelegen voor de kust van British Columbia, aan de westkant van Canada dus. Het debuut Just Beyond The Shine (eigen beheer) van het paar is een fijne vorm van folkrock, te vergelijken met Buddy & Julie Miller en Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion. Het eerste nummer Empty To Fill jengelt als The Byrds. Multi-instrumentalist Steve Dawson speelt op de meeste nummers mee en produceerde samen met het duo. Op For My Love neemt Adam Dobres die dubbelrol waar. Het meer…

Een goede stamp en een voorwaartse rol. Alles wat Sam Morrow nodig heeft is zijn gitaar en zijn ‘shitkickin’ band’. Je gelooft hem als hij dat zingt op Money Ain’t A Thang. Het staat op Gettin’ By On Gettin’ Down (Forty Below Records). En dat biedt wederom een heerlijk potje southern rock. Morrow gaat op pad met een Wicked Woman die maar amper het spoor tussen de lijnen op het wegdek weet te houden. Dus buigt hij mee in het vertrouwen dat zijn slidegitaar erger weet te voorkomen. Op Make ‘Em Miss Me klinkt een koebel. Altijd goed. Helemaal meer…

Een Tinfoil Hat (Dixiefrog/Bertus) is een hoofddeksel van tinfolie. Dat materiaal is in onbruik geraakt en vervangen door aluminiumfolie. Het verhaal gaat dat tinfolie beschermt tegen hersenspoeling. Een Tinfoil Hat was volgens Popa Chubby nodig om het bizarre jaar 2020 door te komen. De wereld kreeg te maken met Covid-19 en Amerika moest ook nog afrekenen met een narcist als president. Nee, de bluesrocker uit New York is echt niet gek, hij gelooft zelf die onzin ook niet. Maar zo’n hoofddeksel was wel makkelijk geweest om aan alle chaos te ontkomen. Helemaal meer…