Jason Ringenberg steekt deze maand met kop en schouders uit boven de concurrentie. Met een flinke voorsprong aan punten staat hij op nummer 1 in de Euro Americana Chart. Terechte waardering, want de oude held heeft met Rhinestoned (Courageous Chicken/Sonic Rendezvous) een formidabel album afgeleverd. Een paar keer schiet zijn stem in een hik weer flink de hoogte in als tijdens de hoogtijdagen van Jason & The Scorchers. En dat komt geen moment geforceerd over. Belangrijker nog: Ringenberg schrijft liedjes die er toe meer…
Met My People (Single Lock Records/Konkurrent) brengt de band 
Met Rootsrock (ondertitel: 53 singer-songswriters in de periode 1980-2000 die rocken), heeft Wiebren Rijkeboer alweer een derde muziekboek geschreven. Het lijkt na Americana Outlaws en De Psychedelische Sixties warempel wel een serie te worden. Dat is een ontwikkeling die we van harte toejuichen. Dit derde boek is voor de lezers van deze site weer heel aantrekkelijk. Wiebren bespreekt 53 albums uit twee decennia van solo-artiesten die we hier vaak maar al te goed kennen. Hoewel: Victor Krummenacher, Will T. Massey, Chris Burroughs, Eddie Ray Porter? Dat zijn ook onder americanaliefhebbers geen huishoudnamen. Overigens is het album van Eddie Ray Porter, alsook enige andere in het boek besproken albums, door Wiebren op deze site al eens besproken in 
De Italiaanse 
Hadden Naked Prey en Sidewinders eind jaren tachtig al de reputatie van ultieme desertrockers – wat wil je: Tucson, Arizona – Woodcocks doen dit nog even dunnetjes over. De gitaristen uit beide bands, Dave K. Seger en Rich Hopkins, slaan de handen ineen en gaan in 1989 een verbond aan: Woodcocks. Seger lijkt dan klaar met Naked Prey – het laatste album Kill the Messenger is dan net opgenomen – en Hopkins zit met Sidewinders tussenin twee platen: Witchdoctors (1988) en Auntie Ramos’ Pool Hall (1990). Klaarblijkelijk is er ruimte voor een 
Zoeken. Het leven dwingt je te blijven zoeken. Onverwachte wendingen, tegenslagen; 
In sommige kringen wordt de in Virginia opgegroeide 
My Last Storm (Continental Song City) van 
Op 23 maart is in Los Angeles Don Heffington overleden. Heffington was (vooral) een zeer gewaardeerde drummer, die met de crème de la crème van de americana heeft samengewerkt. Naast dat hij drummer en oprichter was van Lone Justice, nam hij zijn plaats achter de drumkit in op albums van b.v. Peter Case, Neal Casal, the Jayhawks, Emmylou Harris, Jackson Browne, Vic Chesnutt, Dave Alvin en zelfs Bob Dylan. Onlangs was hij nog te horen op The Tango Bar van Greg Copeland. Heffington was zelf ook songschrijver en nam zelf ook een drietal soloplaten op. Hij is 70 jaar geworden.
Wat een bijzonder album is Daddy’s Country Gold van 
Bart de Win en Arianne Knegt bleven noodgedwongen in Eindhoven voor de opnamen van One Lifetime (Shine-A-Light Records/Coast To Coast). Samen vormen ze 
Echt een mooi initiatief van TivoliVredenburg. We citeren hieronder gewoon maar even het volledige persbericht. Een ronkende tekst, maar dat mag in dit geval best.
De begin deze maand overleden cabaretier en beeldend kunstenaar Jeroen van Merwijk maakte de tekeningen voor Finally (Coast To Coast) van de Nederlandse band 
Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met 
Nul (0) sterren voor de lelijke hoes en nul (0) punten voor de supersaaie bandnaam. Maar vier sterren voor de heerlijke liedjes die de vijf mannen uit Memphis ons voorschotelen. 
Een slingerende weg door de heuvels. De omgeving is niet stoffig, het ongeplaveide oppervlak lijkt eerder een beetje vettig. De Amerikaan 
Dat 
De bandnaam 
Hoewel de hoogtijdagen van de countryrock in 1975 passé lijken – de punk van de Ramones rammelt aan de poort; The Eagles crossen over naar de pop – komt Timbercreek met zijn hippie countryrock-debuut. Met zo’n soort plaat die New Riders Of The Purple Sage en The Grateful Dead in hun jaren zeventig countryrock-modus ook maakten. Logisch: ook Timbercreek is gevestigd in de rollende heuvels van Marin County, benoorden San Francisco.
Beth Lee
De hippie-ouders van 
Even herhalen: Tommy Oberon schrijft de muziek, Rebecca Rose de teksten. Daarmee houdt het voor haar op. De groepsnaam 
Na 28 jaar kappen The Bottle Rockets ermee. Het is zanger/gitarist Brian Hanneman die voor zichzelf besloten heeft dat hij niet meer van huis wil en die heeft geconstateerd dat hij geen brandend verlangen meer heeft om songs te schrijven. Hij wil een “normaal” leven. Verder geen ruzie of iets in die geest met de andere leden van de Amerikaanse band. Mede-oprichter Mark Ortmann, gitarist John Horton en bassist Keith Voegele hebben echter aangegeven dat er voor hen dan ook een einde aan de band komt. Nieuwe wegen, andere paden. Ons rest niets anders dan 
Het album I Think, Therefore I Am werd al eens genoemd in deze rubriek. In de aflevering over 
Al in mijn eerste exemplaar van de popencyclopedie van muziekkrant OOR – de tweede editie uit 1979 – wordt 
De praatzingende Craig Finn schetst een troosteloos beeld van Amerika. Zijn liedjes gaan over dolende personages die foute beslissingen nemen. De zwalkende figuren op weg naar nieuwe ontberingen hebben slechts een houvast; de aanzwellende composities lijken een uitweg te bieden. De muziek op Open Door Policy (Positive Jams/Thirty Tigers/Bertus) van 
Een toonhoogte. Een tempo. Zo beleeft 
Jon Snodgrass
