Over de vorige cd van Michael J Sheehy waren we nog enthousiaster: In het gezin waarin Michael J. Sheehy opgroeide was Jezus de God waar alles om draaide, maar Elvis Presley bleef daar niet ver bij achterwege. Op aanraden van een priester bezocht hij als tiener acht keer Lourdes en van Moeder Teresa ontving hij een medaille, die hij een jaar om zijn nek had hangen. De eerste keer dat hij een meisje oraal bevredigde zat dat ding echter danig in de weg. M
ichael J. Sheehy verloor zijn geloof, maar het schuldbesef bleef. Het resultaat van dit alles is het schitterende Ghost On The Motorway (Glitterhouse/Munich). De Engelsman Sheehy speelde in de Dream City Film Club en maakte al meerdere soloplaten, maar de laatste dateert al weer van vijf jaar geleden. A life without trouble really ain’t no life at all, zingt hij in Bloody Nose. Dat besef staat aan de basis van deze sterke collectie songs. In die zin is deze plaat te vergelijken met het werk van Johnny Cash op American Recordings. De muzikale uitwerking is niet alleen zeer sterk, maar ook divers. De Tindersticks met soul, zoiets. Retread The Dry Bone Ground heeft prachige dubbelgelaagde zang, waardoor nota bene Barefoot Jerry door het hoofd schiet. Bloody Nose is erg soulvol, denk aan de Staple Singers. Die ingehouden zang, dat gitaartje, heerlijk. New Orleans klinkt als voodoo-geheimzinnigheid, het is een nummer dat ook van Jim White zou kunnen zijn. In Company Man zijn het de Tindersticks en zelfs Scott Walker die opdoemen, terwijl het titelnummer, met fraaie achtergrondvocalen die niet veel meer doen dan whooooohhh, buitengewoon sfeervol is en ietwat Ennio Morricone-achtig. (vier sterren)
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie