Topgitarist Bill Frisell introduceert de cd met ijl gitaarspel – waar hij verderop op de plaat subtiel op voortborduurt in een tweetal sfeervolle intermezzo’s. Dan is het de beurt aan de de fluwelen stem van Paal Flaatu van Midnight Choir. De Noorse band zet een intense versie neer van An American Trilogy, waarmee de teller van het aantal covers van dit nummer op 100 (!) gezet wordt. Een keur van de huidige generatie singer-songwriters trekt dan voorbij. Dave Alvin, Michael Fracasso, Mark Olson, Chuck Prophet en ook de gekende folkrockers uit Seattle, The Walkabouts, dragen bij met hun interpretaties van How Many Times (Must The Piper Be Paid For His Song), You’re Not My Same Sweet Baby, Mobile Blue en Remember The Good. Peter Blackstock, hoofdredacteur van hét alt.country tijdschrift No depression, is initiator en producer van dit bijzondere en integere project: Frisco Mabel Joy Revisited, een integrale weergave van Mickey Newbury’s erkende meesterwerk uit 1971, Frisco Mabel Joy. De tribute-cd is een verrassende vitale en – ondanks de veelzijdigheid van de deelnemende muzikanten – coherente plaat geworden. Naast het geëtaleerde talent is dit vooral te danken aan de ijzersterke composities en de romantische en melancholieke teksten van de befaamde singer-songwriter uit Houston, Texas.

Newbury groeide op, net als tijdgenoot, evenknie en vriend Townes Van Zandt, met folk, country en blues. In 1963 neemt hij de aanbieding aan om in Nashville hits te gaan schrijven voor Acuff-Rose. Na talloze hits voor performers als Kenny Rogers, Ray Charles en Jerry Lee Lewis krijgt Newbury de gelegenheid om zelf platen op te nemen. Hoewel een Nashville-product, Newbury’s stijl, houding en begeleiding is ver verwijderd van de verdorven hitmachine die de muziekstad in Tennessee is. Newbury onttrekt zich aan het aldaar heersende regime en neemt in zijn garage met wat meer alternatievere muzikanten als Wayne Moss en Dennis Linde op viersporen de basistracks op voor Frisco Mabel Joy. In een later stadium worden daar de tracks van The Nashphilharmonic, Nashville’s symfonie-orkest, aan toegevoegd. Newbury’s onderkoelde gitaarspel – gespeend van dominante aanwezigheid – en de onnadrukkelijke rol van de begeleidingsband gaan een geslaagd huwelijk aan met de bij tijd en wijle overdadige strijkersarrangementen. Het resulteert in een album dat de grenzen van country – en Nashville – ver ontstijgt. Door de toevoeging van folk-elementen en music hall-invloeden ontstaat er een nieuw genre: Mickey Newbury’s classic countryfolk. De emotie die Newbury in zijn stem weet te leggen, en die daarmee een perfect transportmiddel is voor de bittere en relativerende teksten, is soms pijnlijk om naar te luisteren. Lord, I wish I was blind / And could not read her mind and see all her pain, klinkt het in How Many Times, ook al is het verdriet niet voor hem bedoeld: for him, not for me. Natuurlijk is Newbury’s idioom, zoals dat een Amerikaans songschrijver betaamt, dat van verloren liefdes en verlaten vrouwen, zoals in You’re Not My Sweet Baby: And I’ll just be packin’ and silently gone. En vertrekken betekent reizen en dat is wat Newbury op Frisco Mabel Joy op uitgebreide wijze doet. In The Future’s Not What It Used To Be is de hoofdpersoon op weg naar Maine, maar belandt laveloos in Seattle, is San Francisco een dag – en een dag te ver – van huis (Frisco Depot) en is hij in Mobile Blue op weg naar het Zuiden om aan de oliepijpleidingen te werken. Newbury’s personages zijn rusteloos, hebben vaste waarden achtergelaten en zijn op zoek naar wat ze nooit zullen vinden. Mickey Newbury exploiteert de klassieke thematiek van de Amerikaanse cultuur ten volle: Go West, Young Man. Op zoek naar verre horizonten, om tot de conclusie te komen dat daar niets anders is, want uiteindelijk neem je altijd jezelf mee. Frisco Mabel Joy is daarmee de muzikale pendant van het Dirty Realism, een literaire stroming die de kaalslag van het leven feilloos blootlegt.

Mickey Newbury is een true American die naast de klassieke thema’s ook de trouw aan het vaderland aanroert, hetgeen al bij het openingsnummer duidelijk wordt: An American Trilogy is een melodramatisch en patriottistisch epos waarin een drietal tradionals, stammend uit de burgeroorlog, is samengesmolten tot een waar volkslied. Mickey Newbury had er een hit mee, maar het grootste succes was de adoptie van An American Trilogy door Elvis Presley die er zijn live-shows mee afsloot. Het was een bewijs dat Newbury’s reputatie was gevestigd; Frisco Mabel Joy is daarmee Mickey Newbury’s pièce de résistance; het werk waarin hij voorleeft.

Mickey Newbury was productief gedurende zijn hele leven, ook al werd dat bemoeilijkt doordat hij leed aan longenfyseem. Hij leidde een teruggetrokken leven in Oregon en was afhankelijk van een zuurstoftank. Mickey Newbury overleed te vroeg: op 29 september 2002, hij was 62 jaar. Maar hij wist het al in 1971, getuige The Future’s Not What It Used To Be: I never thought I would live to get old.

 An American Trilogy / How Many Times (Must The Piper Be Paid For His Song / The Future’s Not What It Used To Be / Mobile Blue / Frisco Depot / You’re Not My Same Sweet Baby / Remember The Good / Swiss Cottage Place / How I Love Them Old Songs

Frisco Mabel Joy Revisited is een integrale weergave van Frisco Mabel Joy met de toevoeging van een uitvoering van San Francisco Mabel Joy (niet op de originele lp) van Kris Kristofferson. De cd is in 2000 uitgebracht door Glitterhouse Records.