December. Feestdagen. Elk jaar opnieuw. Tradities. Het gaat te ver om te stellen dat feestdagen voor mij een gruwel zijn, maar er zijn grenzen. Dus geen Sint-viering meer. En dat is niet ingegeven door het weer opgelaaide ‘geneuzel’ over knechten…  Kerst kan nog wel. Maar met mate. Overdaad schaadt. Vuurwerk aanschaffen en vervolgens afsteken, is ook zo’n traditie. Niet mijn ding. Ik heb dan ook al m’n vingers nog. En m’n ogen én oren….  Geld  voor halve en hele granaten  besteed ik liever aan de aanschaf van mooie muziek.  Dat is juist goed voor de oren…. én voor de geest. Kortom, ik ben niet echt van de tradities, hoewel er dus nog wel steeds een ouderwets tintje aan mij kleeft: het om het ‘scoren’ van fraaie muziek. Downloaden is mij dan nog immer vreemd. Dom? Ongetwijfeld, maar het voelt als een groot bezit om bijvoorbeeld tijdens die vermaledijde kerstdagen de albums van het afgelopen jaar nog eens de revue te laten passeren. Albums zoals Southeastern van Jason Isbell; John Moreland’s In The Throes….of: Close To The Floor van Patrick Sweany. Met de hoesjes in de hand…. Wat ik maar wil ‘zeggen’: er was genoeg muziek met het etiket 2013 om tijdens de decembermaand van te genieten ….

Vooral op 2^e kerstdag is dit een traditie. Dus niet opnieuw aan een rijk gevulde tafel aanschuiven voor alweer een copieus diner. Nee, 2^e kerstdag is al jaren een moment van rust. En van veel muziek draaien, dus. Als afsluiting van al dit ‘feestgedruis’ ’s- avonds naar de film. Lantaarn/Venster op de Kop van Zuid, Rotterdam. Deze keer was de keuze gevallen op ‘Inside Llewyn Davis’, de laatste -veel bewierookte- rolprent van de Coen Brothers. Met muziek opgeduikeld door ene ‘T-Bone Burnett’. Het viel niet tegen.  “Een echte Coen”, zou ik zo zeggen. De ‘bekende’ typetjes. Echte Coen- dialogen. ook. Geen vier sterren, maar zeker de moeite waard. Ook door T- Bone’s muziekkeuze, trouwens.

Na afloop dan toch de eerste borrel van die dag, een glaasje wijn. En dan herkent een van mijn gezellen een gezicht. “Dat is toch de drummer van White Sands, die daar zit?”, luidde de vraag. “Zou kunnen”, was mijn wat lauwe reactie.  “Vraag het dan effe…”, was de vervolgvraag. Zo gevraagd, zo gedaan. En het klopte. Daar zat Daan van Diest te wachten op een van de volgende films…. op de volgende vertoning van ‘Inside Llewyn Davis’, om precies te zijn. In het korte, geanimeerde gesprek bleek dat de radiostilte rond ‘White Sands’, een formatie die sinds 2010 overigens als Point Quiet door het leven ‘stapt’, ergens in 2014 dan eindelijk zal worden verbroken. Hoewel, het begrip radiostilte is wellicht niet juist, want ik kan me de dag niet heugen dat ik ooit een track van Deseronto van White Sands (2007) of van het titelloze album van Point Quiet (2010) op de radio heb gehoord; op de landelijke zenders, welteverstaan.

Een gemis wat als een regelrechte schande mag worden bestempeld, want beide albums zijn zeer de moeite waard en dan vooral voor de liefhebbers van americana met een zwart randje; altcountry-noir, of zoiets. En nu dan het nieuws, dat er volgend jaar een nieuw album van Point Quiet het levenslicht zal zien. Dat maakt de blik op 2014 – een jaar dat volgens de ‘kenners’ een jaar van verder economisch herstel zal worden – in elk geval ‘wat’ hoopvoller….. Natuurlijk richt ik mij sowieso veel meer op de ‘connaisseurs’ die zich ophouden in de muziekwereld dan op de ‘kenners’ op economisch- gebied,  dit wetende dat er uiteraard in alle geledingen ‘oplichters’ rondlopen.  ‘Oplichters’, dat zijn de leden van Point Quiet in ieder geval absoluut niet, want hun ‘werk’ is tot op heden zeer oprecht én puur gebleken; luister nog maar ‘ns naar tracks als Alma, The Long Goodbye, Away The Rain of Nortena. ‘Pracht’ gekoppeld aan echtheid. Dat belooft wat, het nieuwe album van Point Quiet.

En als een bescheiden man als Daan van Diest zich ook nog snel laat ontvallen dat hij heel tevreden is met het resultaat, dan kan zulks alleen maar waar zijn…..

Ofschoon de tijd vliegt is het nu alweer uitkijken naar 2^e kerstdag 2014, en wel om die dag in alle rust mooie albums van 2014 in de ‘speler’ te duwen. De nog te verschijnen nieuwe schijf van Point Quiet zal daarbij zeker niet ontbreken.
Sommige tradities houden ook hier wel degelijk stand, namelijk.

Leo Kattestaart.