Soms word je hard met de neus op de feiten gedrukt. Je denkt dat je heel wat weet, maar in feite weet je niets. Het was een artikeltje in de Heaven over Rodney Crowell waarin de naam Ben Bullington genoemd werd. Crowell heeft namelijk op zijn laatste plaat een liedje opgedragen aan deze Bullington, een singer-songwriter uit Montana. Ik kende het werk van Bullington niet. Sterker nog, ik had nog nooit van Ben Bullington gehoord. Als je dan via Spotify gaat luisteren naar de vijf platen van deze arts uit White Suphur Springs, realiseer je je dat je op een goudmijn bent
gestuit. En wie zegt dat er niet veel meer goudmijnen zijn waarvan je het bestaan niet weet?
Ben Bullington overleed vorig jaar op 58-jarige leeftijd. Alvleesklierkanker. Dit stukje schrijf ik om u attent te maken op zijn werk, maar is ook een soort laat eerbetoon.
Bullington begon tijdens zijn middelbare schooltijd muziek te maken. Zijn studie geologie volgde hij met opzet in Nashville zodat hij zich kon laven aan de muziekscene daar. Daarna werkte hij overal en nergens in de olie-industrie, totdat hij besloot medicijnen te gaan studeren. Hij trouwde, stichtte een gezin en werkte als arts in Montana, Alaska en West Virginia totdat hij zich settelde in in White Sulphur Springs en daar in een klein ziekenhuis aan de slag ging. In de vroege ochtenduren wijdde hij zich aan zijn muziek en begon zelf liedjes te schrijven. Liedjes die uiteindeliijk in 1997 leidden tot zijn eerste album, Two Lane Highway. Darna volgden White Sulphur Springs (2008), Satisfaction Garage (2010), Lazy Moon (2012), en Ben Bullington (2013). Bulingtons muziek is te omschrijven als klassieke, overwegend akoestische, singer-songwritersstuff. Een beetje zoals ook John Gorka die maakt. En dat vrijwel constant op een zeer hoog niveau. Zijn laatste album, die van vorig jaar, met onder anderen Will Kimbrough op gitaar, is een regelrechte klassieker. Daarop staat een nummer dat op mijn eigen begrafenis gedraaid mag worden: I’ve Got To Leave You Now. Een diep ontroerend nummer waarin Bullington zijn drie zoons toezingt: Our souls might mingle in the aftertorch / Like four friends smoking on a midnight porch / I’ve always loved you the best I knew how / I’ve got to leave you now. Op youtube staat een prachtige versie van dit lied gespeeld op een herdenking van Bullington door Darrell Scott en Tim O’ Brien. Afsluiter van de plaat is The Last Adios, van Bill Payne (waarop Payne overigens zelf piano speelt). Toch is het niet zo dat dit album in het teken staat van het naderend overlijden van Bullington. Er zijn ook andere zaken die een rol spelen. De teloorgang van de countrymuziek bij voorbeeld. In Country Music (I’m Talking To You) bijt Bullington fel van zich af: Sunday Morning Coming Down would not be on your radio now / It’s more ‘bout drinking rum drinks by the pool. Bovendien: I was not surprised but it made me sick how you turned your back on the Dixie Chicks (nav de opmerking van een van deze dames dat ze zich schaamt om uit Texas te komen omdat George Bush er ook vandaan komt). Maar niet alleen dit laatste album staat vol pareltjes. Ook op de eerdere vier platen is veel moois te ontdekken. Bullington blijkt namelijk een ongelofelijk goede liedjesschrijver te zijn geweest met een ontzettend goed oog voor details. Op White Sulphur Springs staat een liedje getiteld Twangy Guitars. Gaat helemaal niet over gitaren, maar over een vrouw van een boer die kanker heeft. Ja, wrang is dat wel. Bullington laat echter horen hoe zulks beleefd wordt vanuit het oogpunt van de echtgenoot. Ik kan hier doorgaan met het bespreken van het werk van Bullington, maar je kunt het beter zelf ontdekken. Via Spotify (via deze link) of via een paar filmpjes hieronder. De cd’s van Bullington kunnen daarna aangeschaft worden via zijn website of via CDbaby.

En tenslotte I Despise Flies, live in Nashville met Rodney Crowell, Darrell Scott en Will Kimbrough