15 luisteraars per maand trekken The Mobile Brothers op Spotify. Dat is niks. Vermoedelijk alleen de leden van de band zelf en een paar familieleden. Da’s gek en ook weer niet. Niet, omdat de band echt helemaal niks aan promotie van hun debuut Remobilized (eigen beheer) doet en zichzelf ook nog eens achter allerlei pseudoniemen schuilhouden. Er is weinig te vinden over wie The Mobile Brothers nu echt zijn. Het is een Frans gezelschap maar een van hen geeft Athene op als woonplaats. Het minieme aantal luisteraars is wel gek, omdat de liedjes van Remobilized wel echt de moeite meer…

We hadden al een tijdje niks meer gehoord van Kevin Gordon. Zijn laatste plaat Tilt And Shine verscheen in 2018. Toen hij eindelijk weer in de studio was voor een nieuw album, kreeg hij schokkend nieuws: keelkanker. De gitaar-, drums- en baspartijen waren klaar. Het inzingen verdween op de lange baan. Na chemo en bestraling is Gordon kankervrij en gelukkig ook nog zonder stemschade. Gauw door dus met het opnemen van The In Between (Crowville Media). En zo te horen gaf de wederopstanding de man uit Louisiana extra energie, want wat een lekkere plaat is het geworden! Waar moeten we aan denken? Kevin Gordon is gecoverd meer…

Jongen, doe nou wat rustig, zou je Billy Strings op het hart willen drukken. Eerder dit jaar nog een live-cd van anderhalf uur, nu alweer een studioplaat van 75 minuten met twintig nummers. Strings is een virtuoos op de bluegrasssnaren, dat staat buiten kijf. Maar met Highway Prayers (Reprise Records) overstrekt hij zich. Zeker, er staan zat fraaie liedjes in de traditionele frontporch-stijl op: Leaning On A Travelin’ Song, In The Clear, Cabin Song, Gone A Long Time en Don’t Be Calling Me (At 4AM), misschien wel het prijsnummer. Maar Guild The Lily is een soort slappe, overtijdse countryrock. Seven Weeks In County blijft steken meer…

Mijn favoriete nummers op Driven To Drive van Joe Ely zijn de liedjes waarop de Texaan samenwerkt met accordeonist Joel Guzman. De twee weten elkaar al veel langer tot grote hoogten te stuwen. Het is slechts een van de bezigheden van Guzman, die veel meer artiesten begeleidt. Op het podium of op albums. Daarnaast maakt hij muziek met zijn vrouw Sarah Fox. Eerst deden ze dat als Aztex. Op het label Hightone verscheen in 1999 het album Short Stories, geproduceerd door Steve Berlin. Nu opereren ze onder de naam Conjuntazzo. Op Puro Tejas (Guzman Fox Records) bedient Guzman niet alleen de knoppen van meer…

James Hunter met The Jordanaires als koortje, hoe zou dat klinken? Nou, ongeveer zoals Good Lovin’, het eerste nummer van Feet First (Sleazy Records) van Rob Heron & The Tea Pad Orchestra. De Brit flikt het hem weer; met een uiterst aanstekelijke verzameling liedjes zorgt hij voor pure blijdschap. Bij mij althans, terwijl ik toch soms ook kan afhaken bij een te hoog gehalte aan retro. Maar de mix van allerlei stijlen wordt met zo’n groot enthousiasme gebracht dat je wel een enorme zuurpruim moet zijn om hier niet voor te vallen. De blues verdwijnt tijdens het dansen op Six Month Sleeper, dat meer…

Er schuilt een mooi verhaal achter de totstandkoming van Tobin Kirk’s Waterworks (De Groeverij Records). Johan van den Berg jr, eigenaar van De Houtense platenzaak De Groeverij, was op Spotify op zoek naar een nummer van The Red Hot Chili Peppers, Scar Tissue, toen hij stuitte op een nummer met dezelfde titel van ene Tobin Kirk. Hij slingerde het aan en was gelijk geïntrigeerd door de klank en het uiterlijk van de man uit Illinois. Kirk heeft dan een aantal singles en een album op z’n naam staan. Van den Berg treedt in contact met Kirk en stelt hem voor dat album, Lessons In Lonely, in Nederland uit te meer…

De stronteigenwijze JP Harris blijft zijn eigen ding doen. Op JP Harris Is A Trash Fire (Bloodshot Records) pakt hij de zaken weer net wat anders aan dan op vorige albums, die hier allemaal zijn besproken. Deze keer begint hij met Old Fox, dat mede door het koortje van The Watson Twins naar Memphis soul uit de jaren 60 wordt getrokken. Daarna klinkt Harris op To The Doves, met Erin Rae als gastvocaliste, helemaal als Kris Kristofferson. Door de donkere stem en ook door de melodie die toch wat weg heeft van Help Me Make It Through The Night. Vervolgens gaat het samen met Shovels + Rope naar meer…

Heeft iemand MJ Lenderman al eens de nieuwe Neil Young genoemd? Vast wel. Lenderman, een 25-jarige North Carolinean, speelt net zo gruizig gitaar als ome Neil en heeft ook een beetje wiebelige, nasale stem. Maar MJ (Mark Jacob) is wel helemaal van deze tijd. Dat wil zeggen dat zijn liedjes niet helemaal in de jaren 70 zijn te situeren, zoals is te horen op zijn vijfde album Manning Fireworks (Anti Records). Daarop 9 nummers, opgenomen in de Drop Of Sun studio van Alex Farrar in Asheville, NC. Lenderman speelt de meeste instrumenten (bas, drums, gitaar, orgel etc) zelf, met wat hulp van meer…

Op Tropical Depression (ABC Music) zet Jordie Lane zonnig optimisme tegenover een zwaar gemoed. De in Nashville neergestreken Australiër doet dat met een gelaagde popplaat die vooral erg origineel is. Wat hij doet is dan ook nauwelijks met anderen te vergelijken. Het is grootse pop die niettemin de menselijke maat niet uit het oog verliest. Het zijn mooie melodieën die de onderliggende donkerte verdrijven. Lane kroop ooit in de huid van Gram Parsons in het theaterstuk Grievous Angel en verder speelde hij Rubber Soul en Revolver van The Beatles in de Sydney Opera House. Die twee kanten meer…

Wie de New Earth Farmers zijn en hoe ze eerder bekend waren, staat allemaal in de recensie van het vorige album met The Good Ones Got Away als titel. The Sky From The Underground (Windfall Records) is een logisch vervolg op die plaat. De band uit San Francisco maakt gitaarrock die lijkt voort te bouwen op de paisley underground die ontstond in de jaren 80. Denk vooral aan Dream Syndicate en Sidewinders bij de negen nummers, waarvan er twee niet zijn geschreven door de bandleden. Have Love Will Travel van Tom Petty is hier pubrock, met samenzang die ook wat Brits aandoet. Bijna Smokie, een constatering die meer…