In de recensie van het vorig jaar verschenen You Don’t Really Know Me van Tim Easton maakte ik de vergelijking met het titelloze debuut van Peter Case. Op Paco & The Melodic Polaroids (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous) is die overeenkomst nog veel sterker. Opener Old New Straitsville Blues had niet misstaan op dat in 1986 toch o zo opvallende album. Want countryblues was nou niet bepaald iets waarmee je de handen op elkaar kreeg in die tijd. Misschien nog altijd niet. Dit album van Easton is ook zo’n postmodern neo-traditioneel werkstuk dat uit een ander tijdsgewricht afkomstig lijkt, maar meer…

Dat de albumtitel Married In A Honky Tonk (Old Sol Records) letterlijk kan worden genomen stond al in de aflevering over neonletters en een limousine van de rubriek Albumhoezen. Na dat stuk stuurde Jenny Tolman haar album op voor een recensie. Dank! Het bevat namelijk behoorlijk originele honky tonk. Op I Know Some Cowboys vertelt ze dat ze graag rondhangt in de bars van Texas, maar dat Tennessee toch altijd haar thuis zal blijven. Uit de hitfabrieken van Nashville komen toch doorgaans niet van dit soort aardige platen. Tolman heeft dan ook geen last van de bemoeienissen van op hits meer…

Bij het verschijnen van vorige album van John Moreland was ik teleurgesteld. Na aanleiding van het uitkomen van Moreland’s recentste worp, Birds In The Ceiling (Thirty Tigers), heb ik LP5, die op deze site een waardering van 4 sterren kreeg, nog eens beluisterd. Tijd heelt kennelijk alle wonden, want het viel me nu eigenlijk best mee. Dat geldt des te meer voor Birds In The Ceiling, waarop Moreland op dezelfde voet verder gaat als op LP5. Ook hier weer veel wat bliepjes en sfeervolle bijdragen op onduidelijke toetsinstrumenten (van John Calvin Abney). Ook bassiste Bonnie Whitmore meer…

Na het onlangs besproken Long Overdue van Steve Yanek alweer een fijn plaatje dat teruggrijpt naar de gloriejaren van Laurel Canyon. At Home Again (Triad Records) van Jay Byrd is een aanrader voor mensen met heimwee naar die tijd. Iedereen die nog wel eens iets van Jackson Browne uit de kast trekt, kan dit zonder twijfel aanschaffen. Luisteren naar Daydream Daze waarmee het album aanvangt zal genoeg zijn om te overtuigen. Maar de rest van de liedjes van deze Amerikaan is eveneens geslaagd. I’ve Been It All zingt hij en de manier van zingen is dan zo doorleefd dat je hem op zijn meer…

Lang getwijfeld of we Lord, Have Mirsky van Eytan Mirsky hier zouden moeten bespreken. Want: is dit wel americana? Het is in elk geval een retegoede plaat. En op Don’t Be Afraid is een pedal steel te horen, dus… Alle gekheid op een stokje: Mirsky maakt powerpop met rootsy inslag, beetje Graham Parker meets Chuck Prophet meets Nick Lowe. Dat gaat er in huize Vogel altijd goed in. Dit is inmiddels het achtste album van de 60-jarige New Yorker, die ook als geluidstechnicus in de filmindustrie werkzaam is geweest. Zoals je ook al een beetje uit de titel van het album kan meer…

Gescheiden door een glasplaat werkten David Newbould en Scot Sax in de studiokelder van laatstgenoemde aan Power Up! (Blackbird Record Label), het vierde studioalbum van eerstgenoemde. Eerder bespraken we hier alleen maar diens tweede getiteld Tennessee. Daarover waren we enthousiast en dat zijn we nu opnieuw. De twee knallen er gelijk flink in met het titelnummer; alles is tegendraads en ritmisch zou het passen op een plaat van Jon Spencer Blues Explosion. Met een saxofoonsolo. Niet van Sax (drums, bas, piano, orgel, percussie, slidegitaar), maar van Jason Threm. Aanleiding meer…

Corey Madden en Noah Kohll ontmoetten elkaar in New York, maar trokken naar Los Angeles om daar, als Color Green, hun eerste volledige album op te nemen. Het ongetitelde werk (eigen beheer), met daarop 8 songs, laat de twee horen als zangers, gitaristen, toetsenisten, bassisten en Kohll speelt ook nog drums. Veel DIY dus, maar het tweetal laat zich ook nog bijstaan door onder meer een pedal steel-speler en door Ben Cook, die u misschien kent als Young Guv en die het album ook produceerde. Wat je hoort is een intrigerende mengeling van cosmic americana en mellow psychedelische rock, waarin meer…

Het titelnummer van Hopeless Romantic (Continental Record Services) is een tamelijk luchtig liedje, zeker als je bedenkt dat het gaat over een onbeantwoorde liefde. Bobby Dove heeft nog veel meer te vertellen over hartzeer, maar ze slaagt er steeds in om het leed te kanaliseren. Zelfs met de rug tegen de muur verlaagt ze zich niet tot het niveau van een vorige vlam die haar het liefst ziet struikelen (Gas Station Blues). De jonge Canadese countryzangeres vraagt zich op Chance In Hell af of ze daar meer succes zou hebben na alweer een stukgelopen relatie. Dove is pijnlijk eerlijk in haar liedjes, die ze brengt in een meer…

Wie bij de West Coast Music Club denkt aan een band uit Californië of Oregon, heeft het mis. Ze komen niet eens uit de VS, maar uit West Kirkby, een voorstadje van Liverpool. Wel van de westkust dus, maar van die van Engeland. Faded Scrapbook, hun vijfde album, gaat echt heerlijk van start met Fanclub Favourite. In het nummer dat een soort jangly gitaarrock is waarin de invloed van de Jesus & Mary Chain ook te horen is, beschrijft het fandom van een band die het nooit echt gemaakt heeft. Nou, dat herkent iedere lezer van deze site wel. In het titelnummer klinken ze als het oude meer…

Love, Sex & Death Etc (Tapete Records) is een heerlijke popplaat van Simon Love & The Old Romantics. Zeer Brits en tegelijk zwaar leunend op Amerikaanse voorbeelden uit de gouden tijd van de popmuziek. Want The Fuck-Up klinkt erg sixties. Als Turtles en Lovin’ Spoonful. En dat is erg mooi. Maar het is dus een boos liedje over de politieke situatie in Engeland en de ellende waar de Conservatieven het land in hebben gestort. Dat is dus een politiek getint liedje en zulks hoort ook bij het leven. Want daar gaat Love, Sex & Death Etc natuurlijk over. Me And You is een liefdesliedje dat de werelden van punk en Electric Light meer…