Lang niet alles wat we bespreken op deze site is altcountry, een term die voor het eerst in de jaren 90 werd gebruikt. Say Zuzu is dat wel. De nummers op Here Again: A Retrospective (Strolling Bones Records/V2) stonden op vijf albums van de band die verschenen tussen 1994 en 2001. Een erg fijne compilatie die zich laat beluisteren als een gewoon album uit de glorietijd van het genre. Met 12 nummers en een speelduur van 51 minuten is nu eens niet gekozen voor een tot de rand gevulde schijf en dat is eerlijk gezegd wel een slimme zet. Want bij cd’s die langer dan een uur duren wil je toch wel weer eens meer…

Er staan prima liedjes op Paper Hearts And Broken Arrows (Welding Rod Records) van Rod Picott. Twaalf stuks zijn het er. Twee geschreven met Slaid Cleaves, met wie hij heel vaak samenwerkt, eentje met Mark Erelli en ook nog een met de onbekende Jennifer Tortorici. Neilson Hubbard verzorgde de productie. Er zitten natuurlijk liedjes tussen die meer aanspreken dan de rest, zoals er ook liedjes op staan die minder opvallen. Maar het verschil daartussen merk je nauwelijks op. Dat betekent niet alleen dat ze allemaal meer…

Ron Grigsby en Jennifer Moraca vormen The Odd Birds en op Tremolo Heart (eigen beheer) krijgt het duo op de meeste nummers gezelschap van een aantal begeleiders waaronder producer Bobbo Byrnes. Op Alright Now benaderen ze de sound van Roger McGuinn solo, terwijl er ook wat akkoorden zijn die herinneren aan The Byrds. Het duo uit Californië is al zo’n tien jaar samen actief. Tussen de tien nummers staan drie covers en dat zijn nogal bekende liedjes. Dat gezegd hebbende; de uitvoering van Wichita Lineman is schitterend. Ze doen zowel schrijver Jimmy Webb als uitvoerder Glen Campbell meer…

De Canadese mondharmonicavirtuoos Mike Stevens stond al 300 keer op het podium van de Grand Ole Opry. Tijdens een van die gelegenheden stond hij naast Roy Acuff, die zich verbaasde over zijn spel. De countryster had nog nooit iemand zo horen spelen op het instrument. Daar kun je je wat bij voorstellen, want Breathe In The World, Breathe Out Music (Stony Plain Records) valt niet onder te brengen binnen een genre. De roots van Stevens lopen van bluegrass naar West-Afrikaanse muziek en van country naar blues en daarbij kan hij zich soms ook nog eens uitleven in meer…

Binnen een jaar na het debuut is hier het tweede album van The Lucky Ones. Met negen nummers in 26 minuten. Bluegrass voor een saloon schreven we over de eerste plaat. Met een titel als Slow Dance, Square Dance, Barn Dance (eigen beheer) mag duidelijk zijn dat dit een logisch vervolg is. De Canadese band nam de liedjes op in vier dagen. Wederom akoestisch en tamelijk onopgesmukt. Met Kate And Dan wordt begonnen met een verhalend liedje over twee levens die eindigen aan de strop. Broken Bow Stomp is een instrumentaal nummer dat het feestje moet verbeelden dat na de meer…

De ondoordringbare noten uit het klavier van Terry Allen brengen je bij een kerkdienst. Maar niet heus, want met religie heeft de Texaan niet zoveel op. Zal wel te maken hebben met de lifter die hij oppikte op het tweede nummer van Bloodlines (Paradise Of Bachelors/Konkurrent). Op Gimme A Ride To Heaven Boy is het Jezus die zijn auto instapt. ‘He said ‘Thanks a lot for the lift / I forgive you of your sins / Yeah I just come from Jerusalem / Where things are going bad / Ahhh gimme a ride to heaven boy / I need to talk to my dad’.’ De twee hebben een goede conversatie, maar de sfeer verandert al snel. ‘Then right in the middle meer…

Zo bekend als zijn vijf jaar oudere broer Flaco Jiménez is de 78-jarige Santiago Jimenez Jr. niet. Maar met Still Kicking! (Hardcharger Records/Blue Élan Records/Shotgun House Records) zou hij zomaar eens een jong publiek aan zich kunnen binden. Want Garrett T. Capps produceerde de plaat van zijn stadgenoot uit San Antonio, Texas. En een enthousiaste Jesse Dayton besloot die opnamen uit te brengen op zijn eigen pas begonnen label. Dat betekent niet dat Jimenez opeens zijn stijl heeft veranderd. Hij speelt conjunto op een knoppenaccordeon in een stijl zoals zijn vader meer…

De passievolle rock van Michael McDermott speelt zich deze keer af op een fictieve straat die overal zou kunnen liggen: St. Paul’s Boulevard (Pauper Sky Records/Continental Record Services). De uit Chicago afkomstige singer-songwriter introduceert allerlei karakters die er een plek hebben gevonden. Jong en oud. Arm en rijk. Verloren zielen en lieden die als herboren weer nieuwe energie hebben gevonden. De beroemde auteur Stephen King is een verklaarde fan, dus een liedje schrijven kun je wel aan McDermott overlaten. En hij rockt nog altijd als een Springsteen. En als Little Steven, Southside meer…

De broers Pascal en Walter Wilhelm van de Nederlandse band Ticket West schreven voor het eerst alle nummers zelf voor het derde album 49 Park St. Blues (eigen beheer/Sonic Rendezvous). Dat is een belangrijke stap, want in de blues hoor je veel te vaak dezelfde liedjes. Ticket West geeft met deze elf nummers een slinger aan oude tradities die daarmee weer even kunnen voortbestaan. De groepsnaam werd enkele jaren geleden gekozen omdat de band vooral de blues van de Amerikaanse westkust wilde spelen, maar op dit album zijn invloeden uit alle hoeken van de VS te horen. Op het swingende I Did You Wrong beginnen meer…

Racine was in 1992 een album van Sass Jordan dat minstens zo stoer was als het ook dat jaar verschenen The Southern Harmony And Musical Companion van The Black Crowes. De Canadese met de ruige strot kan het nog steeds, zo maakt ze direct duidelijk met het hard rockende Still Alive And Well waarmee Bitches Blues (Stony Plain Records) opent. Drie eigen nummers en vijf covers heeft ze in petto. Vroeg Janis Joplin om een Mercedes Benz, Jordan wil een Chevrolet, een liedje uit 1959 overigens. Jordan kroop zo’n 20 jaar geleden in de huid van Joplin tijdens een musical; ze had (en meer…