Het duurde even, te weten 21 jaar, voordat Florence Dore een opvolger uitbracht voor haar debuutplaat Perfect City. Daar zijn diverse redenen voor aan te dragen. Ze kreeg een relatie met drummer Wil Rigby, kreeg een kind, reisde met Rigby de halve wereld over in de entourage van Steve Earle, en kreeg ook nog eens allemaal leuke baantjes. Maar nu ligt er dan Highways & Rocketships (Propellor Sounds Recordings). De geboren Nashvillian heeft daarop een hele fijne band: drummer Will Rigby natuurlijk, gitarist Peter Holsapple (dB’s, Continental Drifters), gitarist Mark Spencer (Son Volt, meer…

Na drie weken Tour de France op tv blijven we hier enigszins in de ban van Denemarken. Want na de Tourzege van Jonas Vingegaard is het nu genieten van de verrichtingen van diens landgenoot Jan Olsen. Die heeft met Spirit Chant (eigen beheer) een heerlijk album afgeleverd voor liefhebbers van zangers met een ruige strot. Hij begint met het titelnummer met iets dat ergens in de buurt komt van het werk van Robbie Robertson, Daniel Lanois, John Trudell en Mystery Slang. Tijdens de andere nummers noteerden we nog veel meer namen. Elliott Murphy bijvoorbeeld (Here & Now Forever). En Jake LaBotz bij meer…

Met Bones stond hier al wat van Slink Moss and The Flying Aces in de kast. Leuke cd uit 1995 op Rattlesnake Records met wrakke rockabilly. Met de elpee Floating Ghost Hotel (Hi-Style Records) gaat de artiest uit Chicago op dezelfde voet door. Nu als Slink Moss Explosion trouwens. Honey Bee Bop is precies wat de titel belooft. Het knettert uit de luidsprekers. Wat een heerlijk enthousiasme toch altijd bij dit soort muziek. Geen betere manier om de zorgen even te parkeren. ’Baby we’re rockin’’, roept hij op Pass It Around en zo is het maar net. Met de staande bas van Jimmy Sutton, die we kennen van meer…

Bij Teddy and The Rough Riders denk je misschien aan nogal ruige rock, maar dat is niet precies wat dit viertal uit Nashville laat horen op hun tweede, ongetitelde, album. Nee, dit is ouderwetse cosmic countryrock. Swingend in de bruin-oranje zitkuil. In Hey Richard bedanken ze zowel Hank (u weet wel welke) als Richard (de kleine). In Living In The Woods (Appalachia Record Co) klinkt onder meer “If the farmers don’t get funds / There won’t be very much to eat; het zou zo maar een strijdkreet kunnen zijn bij de boerenprotesten hier. Het is echter meer een nummer dat kleinschaligheid meer…

Op platgetreden paden zul je James Combs niet tegenkomen. De Amerikaan stippelt op Falling Under Spells (High Pine Steeple Recordings) mede dankzij de bijdragen van zijn begeleiders een originele route uit langs de randen van americana. Zo begint Ruleless Games met omfloerste trompettonen in wat een vakkundig gecomponeerd stukje popmuziek blijkt te zijn. Denk aan mensen als Don Dixon of Matt Keating. Strange Signs voert naar Laurel Canyon in de jaren 70. Daar vertoeft hij nog enkele malen op dit album, dat grotendeels tot stand kwam door de bijdragen die als bestanden binnenrolden aaneen meer…

Trots en schaamte. Die tegenstelling vormt de basis van Southern Currency (eigen beheer) van de uit Atlanta afkomstige Jefferson Ross. Met het album wil hij aantonen dat het zuiden van de Verenigde Staten niet te vangen valt onder een cultuur. Elke streek heeft zijn eigen gewoonten. Dus schreef Ross elf liedjes over evenzoveel staten. En met de quote uit het Bijbelboek Galaten ‘It is for freedom that Christ has set us free. Stand firm then and do not let yourselves be burdened again by a yoke of slavery’ op een van de zes panelen van de cd-hoes maakt hij duidelijk hoe hij denkt over het meer…

In alle opzichten een prachtige uitgave, dit Brave (Roots And Ramblers Records) van de Zweedse Su Andersson. Een album gestoken in een hardcover met bij alle liedjes op de linkerpagina een grafische voorstelling en op de rechterpagina de tekst. Andersson zingt op een meeslepende manier als Marianne Faithfull op opener Japanese Tea. Met simpele pianoaanslagen, maar doeltreffende pianoaanslagen van Jonas Abrahamsson. Het snarenwerk op mando gitaar en sitar gitaar van Henning Hernsede op Southern Belle is zeer fraai. Scissors is jazzy en Andersson krijgt er meer…

Vier Amerikaanse singer-songwriters vormen samen Fantastic Cat. Geen idee of ze in de toekomst nog meer muziek gaan maken onder die naam. Als het bij dit ene album blijft, dan is het in ieder geval The Very Best Of Fantastic Cat (Blue Rose/Proper/Bertus). Dat blijft ook zo, zelfs als er later nog betere albums verschijnen. Don DiLego, Anthony D’Amato en Brian Dunne brachten eerder soloplaten uit en Mike Montali kun je ook horen als zanger in Hollis Brown. Afwisseling verzekerd natuurlijk met zo’n bezetting. C’Mon Armageddon klinkt als Bob Dylan, of misschien nog wel meer als Jerry Leger. New Year’s Day begint meer…

Al eens gehoord van The Damn Quails? De verdoemde kwartels, in goed Nederlands. Vreemde naam, maar dat gold natuurlijk ook voor De Kevers of de Gouden Oorring. De Damn Quails is een gezelschap uit Oklahoma met Gabe Marshall en Bryon White als kern. Ze brachten in 2011 een eerste album uit, maar na een tweede plaat (2015) gaven ze er de brui aan. Een en ander liep uit de hand met de vreemde verdwijning van hun tourmanager als dieptepunt. Bryon White schudde een alcoholverslaving van zich af en Gabe Marshall ging als soloartiest verder. Maar nu ligt er toch opeens een derde album, Clouding Up Your City ( meer…

Er is waarschijnlijk geen recensie van Neon Blue (New West Records/PIAS) waarin niet geciteerd wordt uit het nummer Country & Western. Daarin noemt Joshua Hedley zichzelf de zingende professor van countrymuziek. Blijkbaar neemt iedereen dat serieus, want hij krijgt louter positieve recensies. Nou ja, niet helemaal waar. Dit stukje wijkt af. Want Hedley stapelt cliché op cliché. En dan krijg je iets dat je zou kunnen omschrijven als country volgens de methode paint by numbers. Maar laten we hem eerst even zelf het woord geven. ‘They say I’m neofolk, a traditional outlaw americana meer…