De passievolle rock van Michael McDermott speelt zich deze keer af op een fictieve straat die overal zou kunnen liggen: St. Paul’s Boulevard (Pauper Sky Records/Continental Record Services). De uit Chicago afkomstige singer-songwriter introduceert allerlei karakters die er een plek hebben gevonden. Jong en oud. Arm en rijk. Verloren zielen en lieden die als herboren weer nieuwe energie hebben gevonden. De beroemde auteur Stephen King is een verklaarde fan, dus een liedje schrijven kun je wel aan McDermott overlaten. En hij rockt nog altijd als een Springsteen. En als Little Steven, Southside meer…

De broers Pascal en Walter Wilhelm van de Nederlandse band Ticket West schreven voor het eerst alle nummers zelf voor het derde album 49 Park St. Blues (eigen beheer/Sonic Rendezvous). Dat is een belangrijke stap, want in de blues hoor je veel te vaak dezelfde liedjes. Ticket West geeft met deze elf nummers een slinger aan oude tradities die daarmee weer even kunnen voortbestaan. De groepsnaam werd enkele jaren geleden gekozen omdat de band vooral de blues van de Amerikaanse westkust wilde spelen, maar op dit album zijn invloeden uit alle hoeken van de VS te horen. Op het swingende I Did You Wrong beginnen meer…

Racine was in 1992 een album van Sass Jordan dat minstens zo stoer was als het ook dat jaar verschenen The Southern Harmony And Musical Companion van The Black Crowes. De Canadese met de ruige strot kan het nog steeds, zo maakt ze direct duidelijk met het hard rockende Still Alive And Well waarmee Bitches Blues (Stony Plain Records) opent. Drie eigen nummers en vijf covers heeft ze in petto. Vroeg Janis Joplin om een Mercedes Benz, Jordan wil een Chevrolet, een liedje uit 1959 overigens. Jordan kroop zo’n 20 jaar geleden in de huid van Joplin tijdens een musical; ze had (en meer…

In de jaren 70 leefden de vrienden Bobby Allison en Gerry Spehar het wilde leven van troubadours in Colorado en in de jaren 80 probeerden ze het als ambitieuze songwriters te maken in Nashville. Ze zijn eigenlijk nooit gestopt met wat ze deden, daarvoor hadden ze er veel te veel plezier in. Zonder hoge verwachtingen bleven ze in hun vrije tijd nauwgezet bezig met hun vak. Op Delta Man (eigen beheer) hoor je dat terug. Het plezier. En het geloof in de muziek. Met Kinda Like Love beginnen ze met een nummer dat ook op Love And Danger van Joe Ely had kunnen staan. Met een koortje als de Eagles. Bite The Bullet is meer…

Wat je van ver haalt is lekker, zegt men. Maar soms is iets dat van dichtbij komt even lekker, of zelfs lekkerder. We hebben het over het debuutalbum van Elephant, toepasselijk getiteld Big Thing (Excelsior/V2). De Rotterdamse band bestaat uit zanger-gitarist Frank Schalkwijk, drummer Kaj van Driel, gitarist Michael Broekhuizen en bassist Bas Vosselman. Allemaal hebben ze al een verleden in andere bandjes, maar op Big Thing lijkt alles samen te komen. Het kwartet grossiert in aantrekkelijke songs, tien stuks in een klein halfuurtje; laten we het Westcoast-indierock met meer…

Voor lekker vuige rockproducties moet je zijn in Mississippi bij Matt Patton en Bronson Tew van Dial Back Sound. De band Eleganza! zakte van de Twin Cities af naar het zuiden om daar in de studio in het plaatsje Water Valley dit Water Valley High (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous) op te nemen. Eleganza! bestaat uit drie gitaristen, een bassist, drummer en toetsenist. Drie leden zingen. Of schreeuwen als het moet en Patton en Tew laten zich daarbij niet onbetuigd. Even If There’s One begint nog tamelijk rustig, met gast Jimbo Mathus op slidegitaar. Daarna trekt de band fel van leer op het punky meer…

Het nieuwe album van Wilco heet Cruel Country en dat is een beetje dubbelzinnige titel. Gaat het over de VS of over countrymuziek? Want Cruel Country zou het album zijn waarop Wilco het (art)rock-pad verlaat om terug te keren naar de (alt)country. Wel, wie een album als het debuut A.M. verwacht, komt bedrogen uit. Zo’n album is Cruel Country niet geworden. Dit twaalfde studioalbum is een plaat met grotendeels akoestische nummers, waarop Jeff Tweedy en de zijnen de country- en folkinvloeden wel sterker laten doorschemeren in de 21 nummers (ja, dit is ook al een dubbelalbum). Het titelnummer en meer…

Still Life (Merge) is het nieuwe album van de Texaanse zangeres Carson McHone. En het is een heel anders klinkend album geworden dan de voorganger, die we hier ook bespraken. De elf nummers rocken en poppen veel meer dan op Carousel. Niet gek als je bedenkt dat de nieuwe plaat werd geproduceerd door Daniel Romano. En niet alleen geproduceerd. McHone (gitaar en zang) en Romano (bas, drums, gitaar, zang en percussie) zijn eigenlijk de enige twee musici die de plaat hebben volgespeeld. Alleen Mark Lalama (toetsen en accordeon) en David Nardi (saxofoon) leveren nog meer…

Scott Martin brengt zijn softrock op smaak met snaarinstrumenten uit de bluegrass. Vooral de dobro van Ed Berghoff is bepalend op een aantal nummers van Corner Of The World (eigen beheer). Martin was ooit een veelbelovende singer-songwriter in Los Angeles, maar een ongeluk tijdens het klimmen in de bergen maakte een einde aan zijn aspiraties. Totdat hij na een periode van 25 jaar toch weer de draad oppakte. Dit is zijn tweede album sinds zijn comeback. Hij woont tegenwoordig in Austin, Texas, maar de invloed van Laurel Canyon aan de westkust is nog zeer aanwezig. Denk dus aan Jackson Browne. En meer…

In de bio op de website van Dave Desmelik staat het zinnetje ‘no sugar coating involved’ en dat is helemaal juist als het gaat om zijn nieuwste werkstuk Clues Of My Existence (eigen beheer). Over de in Brevard, North Carolina, wonende musicus schreven we vorig jaar in een recensie van The Calendar Album dat zijn nummers te situeren zijn bij de oorsprong van altcountry. Dat geldt evenzeer voor dit sterke album. Ga maar na, die zang op opener What If? herinnert sterk aan Granfaloon Bus. En voor wie dat niets zegt, denk dan maar in de richting van Jay Farrar. Zo’n nummer als The Farce heeft het fatalisme dat meer…