Wie van prachtig zingende vrouwen houdt is bij Jess Jocoy aan het goede adres. Deze zangeres, afkomstig uit Bonney Lake (in de staat Washington, ten zuiden van Seattle), maar thans wonend in Nashville, maakt met Let There Be No Despair (eigen beheer) haar tweede album. In de nummers daarop staat die stem van Jocoy ook echt centraal en dat is een goede keuze want er valt daaraan echt veel te genieten. Helder, krachtig en met een heel klein beetje “haziness” indien nodig. Soms, zoals in het meeslepende titelnummer, voegt producer Brandon Bell, daar voor het dramatisch meer…

Op het geschiedenislesje in de liner notes van Then & Now (eigen beheer) van The North Star Band valt wel het een en ander af te dingen. Manager Jimmy Patterson was eind jaren 70 al betrokken bij de loopbaan van deze band uit de Amerikaanse staat Maryland en hij stelt dat rond die tijd de horror van disco en de ravage van punk de echte liefhebbers van muziek uit het veld hebben geslagen. Vervolgens roemt hij de countryrockers die de fakkel van authenticiteit brandend hielden. In zijn opmerking over de ‘horror van disco’ ga ik volledig mee, ook al kun je daar meer…

Veerkracht is een goed thema voor een album van een singer-songwriter. Immers, gaan bijna alle liedjes daar niet over? Moeilijkheden overwinnen. Je staande houden. Josie Bello legt op het titelnummer van Resilience (eigen beheer) uit dat ze aan zichzelf wil werken, maar dat ze niet alles in het werk zal stellen om de omstandigheden te veranderen. Sommige dingen moet je ook laten lopen. Op Rising zingt de in Huntington, New York, gevestigde Bello over de discriminatie van een jochie met een andere kleur die door zijn leeftijdgenoten wordt buitengesloten. Haar zang is hier krachtig als meer…

Heerlijk is het eerste nummer van de eerste volwaardige plaat, Lost Highway, van The Actual Goners. The Actual Goners is een duo gevormd door de liedjesschrijvende zanger-gitaristen, Duncan Symonds en Tristan Armstrong, uit Toronto, die sinds 2017 samen optrekken. Op dit album krijgen ze steun van een negental andere muzikanten die in wisselende samenstelling invulling geven op drums, bas, toetsen en tamboerijn (!). Één van die negen is Aaron Goldstein (Daniel Romano, Espanola), die het album ook produceerde. Maar even terug naar dat eerste nummer, getiteld Molasses. Dat meer…

Het Canadese trio The Slocan Ramblers speelt op Up The Hill And Through The Fog (eigen beheer) bluegrass zoals de hippies dat deden in de beginjaren van de countryrock. Dat betekent dat ze echte liedjes brengen, geschreven door Darryl Poulson (gitaar, zang), Adrian Gross (mandoline, mandola, zang) en Frank Evans (banjo, zang). Afwisseling genoeg dus. Charles James (bas, zang) zorgt ervoor dat de boel vooruit gaat met zijn voortduwende aanslag. Naast de eigen liedjes doen ze ook nog A Mind With A Heart Of Its Own, geschreven door Tom Petty en Jeff Lynne. Snow Owl, Platform Four en meer…

Nee, het is niet de hooikoorts waarom ik soms vochtige ogen krijg bij beluistering van American Heartbreak (Warner) van Zach Bryan. Het zijn de teksten van deze 26-jarige Amerikaanse singer-songwriter die me beroeren. Het is hem gelukt. Op zijn eerste album voor de grote platenmaatschappij, zijn eerste album dat hij ook in een gewone studio (Electric Lady in New York) opnam, schiet hij keer op keer raak. En het is nogal een album; met 34 nummers in net iets meer dan twee uur (een dubbel-cd of een 3-dubbelalbum op vinyl). Natuurlijk waren de verwachtingen meer…

Met zijn romp, hoofd en armen verkeert Garrett T. Capps in de ruimte op het hoesje van People Are Beautiful (Spaceflight Records/Sonic Rendezvous), maar met zijn benen houdt hij contact met de aarde. Dat is een aardige weergave van wat de Texaan te bieden heeft op zijn nieuwste worp liedjes. Want echte liedjes zijn het, ook als een modulaire synthesizer sterrensporen trekt over en dwars door de melodie. Samen met zijn band NASA Country doet Capps weer verslag van belevenissen die zich in het buitenaardse afspelen. Maar als hij begint te zingen, trekt hij je onherroepelijk mee naar zijn universum, dat toch meer…

Ruim zeven jaar na het fantastische The Old World komt Herman Brock Jr met een nieuw album: Devianto (eigen beheer). Dat is een niet willekeurig gekozen titel want Brock en de zijnen wijken een beetje af van het strikte bluegrassidioom. Niet veel, maar de toevoeging van de hang (Zwitserse handpan), Ierse fluit, bodhrán (Ierse trommel), bouzouki, cajón (Peruaans percussie-instrument), accordeon, trompet voegen net dat beetje exotica toe aan het geluid dat we kenden van The Old World. Bluegrass met een randje dus. En dat randje is meer…

All Is Quiet (Continental Song City) is een introspectief album van de uit Boston, Massachusetts, afkomstige Susan Cattaneo. De vorige keer dat we over haar schreven was in een recensie van The Hammer & The Heart, een dubbelalbum met twee kanten. Op de eerste cd uiterst krachtig middels samenwerkingen met bijvoorbeeld Bottle Rockets en Bill Kirchen. Op het tweede schijfje toonde ze haar introverte kant. Mijn voorkeur lag duidelijk bij het eerste deel. Dus wat te zeggen van deze wederom meer naar binnen gekeerde liedjes? Het titelnummer All Is Quiet is eerlijk gezegd uiterst krachtig met meer…

D.H. Scott noemt zich nu voluit Dakota Hall Scott. In 2019 waren we zeer enthousiast over My Body Longed For The Summer en dat zijn we nu opnieuw. Bakersfield, CA (eigen beheer) is wederom een album dat we sterk willen aanbevelen voor eenieder die het werk van Townes Van Zandt op waarde weet te schatten. Toch een meerderheid van de lezers van deze site mag ik hopen. De tragiek steekt de kop op na elke komma in de teksten van Scott. En toch wordt het nergens te zwaar, wat ook alles te maken heeft met de heerlijke begeleiding (vooral veel akoestisch snarenspul) van zo ongeveer dezelfde meer…