Soul met af en toe een lekker twangende countrygitaar, dat is wat er te vinden is op Lowland Brothers (Continental Song City) van Lowland Brothers. Dat is een band uit Frankrijk en nee, het zijn geen broers. Dat is overigens met wel meer brothers in de muziek het geval. Soul dus, dat hoor je op opener Sunburns In December direct aan de gitaarakkoorden. En aan de stem van Nico Duportal. Soul met twang, zelf noemen ze Roy Orbison, Curtis Mayfield, Creedence Clearwater Revival en Dan Auerbach als invloeden. Op Driftin’ klinken rollende gitaarakkoorden en een orgel op de achtergrond, waar ook een meer…

Eerlijk gezegd zit ik niet te wachten op britpop van Bobbo Byrnes. Maar dat is wel de beste omschrijving van hetgeen de Amerikaan te bieden heeft op October (eigen beheer). Hij heeft hier in het verleden al vaker zijn opwachting gemaakt. Meestal met pretentieloze barroomrock. Liedjes over het oneindige Amerika waar hij zijn ellebogen op een vettige toog legde, van Texaco naar Texaco reed om te overnachten in motels met neonverlichting. Dus deze koerswijziging is nogal een verrassing. Het album werd opgenomen in Berlijn en Dublin en Byrnes is onder de indruk van de pophistorie van de studio’s waar meer…

Elf jaar geleden schreef ik over The Mystix dat de fraaie grofkorrelige stem van Jo Lily me deed denken aan Bobby Charles. Met TruVine (eigen beheer) in de cd-speler maakt die stem nog altijd indruk. Maar een andere vergelijking dringt zich nu op. Want in een popquiz had ik waarschijnlijk Captain Beefheart genoemd. Fout natuurlijk, maar wel in de buurt. Lily kan net zo lekker rauw op de noten blijven hangen. En de rest van de band hakt om in blues, country en rock alsof ze geesten uit het bos willen verjagen. Ook in dat opzicht valt hier te denken aan Captain Beefheart. The Mystix bevat naast meer…

In de jaren 70 moest je veel Amerikaanse platen nog laten importeren door de betere platenzaak. Dat was vaak een kwestie van weken wachten en een iets hogere prijs betalen. Als een elpee dan binnen was, kreeg je een telefoontje van die platenzaak. Zodat je vol verwachting op de fiets sprong om tot aanschaf over te gaan. Downloaden en streamen heeft dat allemaal veranderd. Bijna alles is onder bereik via het toetsenbord. Maar voor wie tegenwoordig nog een geluidsdrager met mooie hoes in huis wil hebben is het leven er niet leuker op geworden. De kosten voor het laten meer…

Hallo, daar ben ik weer met een album van een onbekende artiest, Anton O’ Donnell in dit geval. Hoewel, een paar jaar geleden bespraken we hier No End Of The Line van Anton & the Colts. Dat is dezelfde Anton. Nu brengt hij onder eigen naam een soloplaat uit: Forty’s The New Thirty (eigen beheer). Hierop 13 nummers, die allen thuis door O’Donnell in het Schotse Glasgow werden opgenomen. Het zijn een soort veredelde demo’s, waarop hij alle instrumenten bespeelt en alle zangpartijen voor zijn rekening neemt. Uitzondering is My Favourite Song waarop ook Phil Campbell (van meer…

Dit is niet de in Nashville opererende Steve Dawson, maar de Amerikaan uit Chicago die we nog kennen van de band Dolly Varden. At The Bottom Of A Canyon In The Branches Of A Tree (Pravda Records) verscheen al in 2021, maar laten we zeggen dat we bezig zijn met een inhaalslag. Van deze plaat hebben we dus al eventjes genoten en omdat er best mensen zullen zijn aan wie dit fraais is voorbij gegaan alsnog een stukje tekst om er de aandacht op te vestigen. Direct met opener This Is All There Is wordt duidelijk dat het gebodene de moeite waard is, let maar eens op die geknepen meer…

Op Eyes Closed, Dreaming (Black Hen Music) zet Steve Dawson de samenwerking met collega Matt Patershuk door. De Canadees uit Nashville schreef vier liedjes met zijn landgenoot op dit derde deel van een trilogie. Verder componeerde hij het instrumentale Waikiki Stonewall Rag, voor de overige zes titels put hij uit andermans werk. Long Time To Get Old is van Ian Tyson, maar hier begint het als iets van Ry Cooder. De uitvoering met gastvocaliste Alison Russell heeft beslist soul. Op A Gift plukt de multi-instrumentalist aan de nylon snaren voor een kort stukje flamenco. Op de traditional meer…

Het tweede deel van de trilogie van Steve Dawson is een instrumentaal werkstuk. Op het hoesje van Phantom Threshold (Black Hen Music) wordt ook de begeleidingsband genoemd: Steve Dawson & The Telescope 3. De Canadees nam in 2008 ook al eens een instrumentaal album op met een hoofdrol voor de steelgitaar. Dat was getiteld Telescope. Met grotendeels dezelfde musici, vandaar de bandnaam. Jay Bellerose (drums), Chris Estrin (toetsen) en Jeremy Holmes (bas) waren er toen ook al bij. Het album begint met Cozy Corner, waarop ook nog gastmuzikant Daniel Lapp (violen) present is. Ook meer…

Als uitvoerend artiest, producer en multi-instrumentalist in dienst van anderen heeft Steve Dawson het druk zat. Daarnaast maakt hij ook nog de podcast Music Makers and Soul Shakers. Toen de pandemie de meeste zaken op een lager pitje zette, stelde hij zich ten doel om een trilogie te voltooien binnen een tijdsbestek van een jaar. Terwijl voor de meeste artiesten een periode van rust aanbrak, was de in Nashville opererende Canadees net zo druk als altijd. Maar nu volledig in dienst van zijn eigen muze. Het eerste deel van de trilogie verscheen in de eerste helft van vorig jaar. Gone, Long Gone (Black Hen Music) is een meer…

Comin’ Back For You (eigen beheer) van Hillsborough is een lekker rauwe plaat uit Australië. Dit is zwalkende rootsrock door de ‘backroads from our minds’, bijeengehouden door Stitches. Met mondharmonica op dat nummer. Phil Usher en Beata Maglai zingen alsof ze in een storm zijn terechtgekomen. Denk aan John Doe en Exene Cervenka van X, maar meer nog aan Michael Trent en Cary Ann Hearst van Shovels & Rope. Trouble Finds Its Way is de eerste mededeling van het duo, dat wordt aangevuld door een ritmesectie. Het nummer handelt over pijn en lust, waarbij het leven vooral een kwestie is van meer…