Wat scrollen op Bandcamp – altcountry, new releases – bracht me op Sightlines van The Sarandons, een band uit Toronto. Bij beluistering valt niet direct op dat we te maken hebben met een altcountryband. De eerste songs zijn lekker pakkend maar meer heartlandrock, een beetje in de stijl van Tom Petty. Geen echt bezwaar, want dat genre ligt best dicht tegen de alternatieve country aan en zal menig liefhebber kunnen bekoren. Het is pas track 4, State To State, dat we als ingetogen countryrock kunnen beschouwen. Dan hebben we het stuwende, zelfs dansbare, titelnummer, met een meer…

De Canadese Bria Salmena speelt in de band van Orville Peck. Net als Duncan Hay Jennings, met wie ze Bria Sings Cuntry Covers Volume 2 (Sub Pop/Konkurrent) opnam in de eigen kleine huisstudio in Toronto. Ze speelden ook samen in Frigs, een postpunkband. Uit die formatie is Lucas Savatti present op deze ep waarop heftig geëxperimenteerd wordt met country. Op Cuntry Covers Volume 1 werden nummers van Dave Van Ronk, John Cale, Waylon Jennings, Lucinda Williams, Walker Brothers en Mistress Mary bewerkt. Op dit tweede deel gaat het om liedjes van  Paula Cole, Gillian Welch, Mary meer…

Een drumroffel alsof Bill Haley zo in zal vallen, zo begint Can Chaser, het eerste nummer op On The Ranch (Normaltown Records/V2 BeNeLux) van Emily Nenni. Dan pakt de steelgitaar het over en die brengt ons bij de koningin van de rodeo die in volle vaart op een appaloosa om een aantal vaten vliegt. Nee, dat is Nenni niet. Ze vertoefde tijdens de lockdown weliswaar op een ranch in Colorado, maar een cowgirl is ze niet. Ze kookte er en deed wat andere klusjes en schreef ondertussen de nummers voor dit album. Ze was er op uitnodiging van Mike Eli, haar producer en gitarist. Weliswaar is de in Californië meer…

We hebben in de geschiedenis van Altcountry.nl zo nu en dan aandacht geschonken aan de Noordcalifornische band The Mother Hips of aan een van de voormannen daarvan, Tim Bluhm. Maar de meeste aandacht ging naar de echtgenote van Tim, Nicki Bluhm. Daar is hij inmiddels van gescheiden, dus de man heeft weer voldoende tijd om zich aan de muziek van deze inmiddels al meer dan 30 jaar oude moederheupen te wijden. When We Disappear (Blue Rose Music) is het twaalfde studioalbum van de band, waarvan naast zanger/gitarist Bluhm ook zanger/gitarist Greg Loiacano al vanaf het begin deel uitmaakt. Op dit nieuwe album meer…

Kwetsbaarheid is het overkoepelende thema op How Can I Say This? (Yellow Room Records) van de Amerikaanse Annie Capps. Meestal maakt ze muziek met haar man Rod, maar op dit album werkt ze met louter vrouwen samen. Die staan haar bij om haar gevoelens in juiste banen te leiden. Capps diept pijnlijke gebeurtenissen op, maar kijkt niet om in wrok. Om al die ervaringen te kanaliseren is acceptatie nodig. Verwacht dus geen enorme uithalen of emotionele uitbarstingen, de spanning is meer onderhuids voelbaar. Om geraakt te worden is het zaak te luisteren naar de teksten. De meer…

Tijdens de lockdown van 2020 lag Ben Bedford in een scheiding. Het stortte hem in een diepe depressie. Daar zat hij alleen in zijn huis op het platteland van Illinois. Nauwelijks contact met anderen. Alleen gezelschap van zijn poes Darwin. Nummers schrijven deed hij nog wel. Een deel daarvan staat op Valley Of Stars (Hopeful Sky Records), een conceptalbum over een haas die de grote wereld intrekt op zoek naar vrienden. Bedford was tijdens het schrijven zich eerst helemaal niet bewust dat hij weer een conceptalbum in elkaar stak. Dat bedacht hij pas toen hij alle composities op een hoop had meer…

Met zijn baard en bandana ziet Alex Williams er precies uit zoals je verwacht van een outlaw. Of Waging Peace (Lightning Rod/V2 BeNeLux) dan ook precies voldoet aan het plaatje dat je dan vooraf al hebt geschetst? Ja en nee. De Amerikaan heeft een stem die past bij zijn uiterlijk. Een donker timbre. De stoere stem van een personage dat kiest voor een verblijf aan de randen van de maatschappij. Iemand die zijn eigen gang gaat en zich de wet niet voor laten schrijven. Maar op het titelnummer laat hij zich in de ziel kijken. Zijn ergste vijand lijkt verdacht veel op hemzelf, zingt hij. Dus niet alleen maar meer…

Over het verleden van Jim Keller hebben we het in 2021 al gehad in de recensie van By No Means, een plaat die countrysoul combineerde met een grotestadsgeluid. Spark & Flame (Continental Song City) trekt daar op door, maar toch zijn er ook wel wat verschillen. Deze nieuwste is duidelijker het resultaat van studiowerk en klinkt dus iets gesofisticeerder. Een nuanceverschil, meer niet. Want de industriële blues van Tower Of Love dringt zich behoorlijk op. En Bells Of Notre Dame is niets anders dan een stuk soul, met toetsen die even het album Mighty Like A Rose van Elvis Costello door het hoofd laten gaan. Het meer…

Vijf jaar geleden schreven we een recensie van het vorige album van Jim Patton & Sherry Brokus. Sindsdien is er niet echt iets veranderd in de aanpak van dit echtpaar, dat al een hele tijd geleden neerstreek in Austin, Texas. Patton schrijft prima liedjes die uitstekend in de verf worden gezet door mensen als Ron Flynt (producer en multi-instrumentalist), Rich Brotherton (eveneens vele instrumenten), Warren Hood (fiddle) en deze keer ook Bill Kirchen die zijn Telecaster op drie nummers laat twangen. Patton zingt op Going The Distance (Berkalin Records) als een oude hippie die tot rust gekomen is in meer…

Vorige week overleed mijn veertien jaar oude hond. Een verdrietige gebeurtenis. Het was altijd een feestje om thuis te komen naar een kwispelende viervoeter achter de deur. When A Dog Knows You’re Home is de openingstrack van After Thunder Sun (Twin Dimension Records), het derde album van Joost Dijkema. En dat is ook weer een feestje: een mooi instrumentaal nummer waarin de gitaar van Dijkema centraal staat. Op After Thunder Sun doet de singer-songwriter, maar vooral gitarist, Joost Dijkema het helemaal alleen. Hij speelt alle instrumenten: gitaren, banjo meer…