Na het onlangs besproken Long Overdue van Steve Yanek alweer een fijn plaatje dat teruggrijpt naar de gloriejaren van Laurel Canyon. At Home Again (Triad Records) van Jay Byrd is een aanrader voor mensen met heimwee naar die tijd. Iedereen die nog wel eens iets van Jackson Browne uit de kast trekt, kan dit zonder twijfel aanschaffen. Luisteren naar Daydream Daze waarmee het album aanvangt zal genoeg zijn om te overtuigen. Maar de rest van de liedjes van deze Amerikaan is eveneens geslaagd. I’ve Been It All zingt hij en de manier van zingen is dan zo doorleefd dat je hem op zijn meer…

Lang getwijfeld of we Lord, Have Mirsky van Eytan Mirsky hier zouden moeten bespreken. Want: is dit wel americana? Het is in elk geval een retegoede plaat. En op Don’t Be Afraid is een pedal steel te horen, dus… Alle gekheid op een stokje: Mirsky maakt powerpop met rootsy inslag, beetje Graham Parker meets Chuck Prophet meets Nick Lowe. Dat gaat er in huize Vogel altijd goed in. Dit is inmiddels het achtste album van de 60-jarige New Yorker, die ook als geluidstechnicus in de filmindustrie werkzaam is geweest. Zoals je ook al een beetje uit de titel van het album kan meer…

Gescheiden door een glasplaat werkten David Newbould en Scot Sax in de studiokelder van laatstgenoemde aan Power Up! (Blackbird Record Label), het vierde studioalbum van eerstgenoemde. Eerder bespraken we hier alleen maar diens tweede getiteld Tennessee. Daarover waren we enthousiast en dat zijn we nu opnieuw. De twee knallen er gelijk flink in met het titelnummer; alles is tegendraads en ritmisch zou het passen op een plaat van Jon Spencer Blues Explosion. Met een saxofoonsolo. Niet van Sax (drums, bas, piano, orgel, percussie, slidegitaar), maar van Jason Threm. Aanleiding meer…

Corey Madden en Noah Kohll ontmoetten elkaar in New York, maar trokken naar Los Angeles om daar, als Color Green, hun eerste volledige album op te nemen. Het ongetitelde werk (eigen beheer), met daarop 8 songs, laat de twee horen als zangers, gitaristen, toetsenisten, bassisten en Kohll speelt ook nog drums. Veel DIY dus, maar het tweetal laat zich ook nog bijstaan door onder meer een pedal steel-speler en door Ben Cook, die u misschien kent als Young Guv en die het album ook produceerde. Wat je hoort is een intrigerende mengeling van cosmic americana en mellow psychedelische rock, waarin meer…

Het titelnummer van Hopeless Romantic (Continental Record Services) is een tamelijk luchtig liedje, zeker als je bedenkt dat het gaat over een onbeantwoorde liefde. Bobby Dove heeft nog veel meer te vertellen over hartzeer, maar ze slaagt er steeds in om het leed te kanaliseren. Zelfs met de rug tegen de muur verlaagt ze zich niet tot het niveau van een vorige vlam die haar het liefst ziet struikelen (Gas Station Blues). De jonge Canadese countryzangeres vraagt zich op Chance In Hell af of ze daar meer succes zou hebben na alweer een stukgelopen relatie. Dove is pijnlijk eerlijk in haar liedjes, die ze brengt in een meer…

Wie bij de West Coast Music Club denkt aan een band uit Californië of Oregon, heeft het mis. Ze komen niet eens uit de VS, maar uit West Kirkby, een voorstadje van Liverpool. Wel van de westkust dus, maar van die van Engeland. Faded Scrapbook, hun vijfde album, gaat echt heerlijk van start met Fanclub Favourite. In het nummer dat een soort jangly gitaarrock is waarin de invloed van de Jesus & Mary Chain ook te horen is, beschrijft het fandom van een band die het nooit echt gemaakt heeft. Nou, dat herkent iedere lezer van deze site wel. In het titelnummer klinken ze als het oude meer…

Love, Sex & Death Etc (Tapete Records) is een heerlijke popplaat van Simon Love & The Old Romantics. Zeer Brits en tegelijk zwaar leunend op Amerikaanse voorbeelden uit de gouden tijd van de popmuziek. Want The Fuck-Up klinkt erg sixties. Als Turtles en Lovin’ Spoonful. En dat is erg mooi. Maar het is dus een boos liedje over de politieke situatie in Engeland en de ellende waar de Conservatieven het land in hebben gestort. Dat is dus een politiek getint liedje en zulks hoort ook bij het leven. Want daar gaat Love, Sex & Death Etc natuurlijk over. Me And You is een liefdesliedje dat de werelden van punk en Electric Light meer…

De Keltische volkeren waren voor het begin van de jaartelling verspreid over grote delen van Europa, maar ergens halverwege Nederland lag de scheidslijn van gebied waar ze woonden. In Zweden waren ze in ieder geval niet. Toch is dat waar The Celtic Duo vandaan komt. Jonas Liljeström (viool, zang, percussie) en Emil Pernblad (bouzouki, gitaar) imponeren met deze in eigen beheer uitgegeven titelloze debuutplaat. Nou ja, debuut … De twee speelden in 1990 al samen in de uit vijf personen bestaande formatie Celtic Connections. In 1995 werd de groep opgebroken omdat de leden zich verder meer…

Vijf jaar geleden verscheen het laatste album van Jeff Finlin, The Guru In The Girl was een samenwerking met de Nederlandse multi-instrumentalist BJ Baartmans en opgenomen in Nederland. Voor Soul On The Line (Continental Song City) bleef de Amerikaan gewoon thuis in Fort Collins, Colorado. Voor het eerst valt me iets op dat me eerder blijkbaar altijd is ontgaan. Een sterke gelijkenis qua stem en stijl met het werk van Chuck Prophet namelijk. In een popquiz zou ik waarschijnlijk met die naam komen als ze iets van Finlin zouden draaien. Terwijl ik in 2014 nog schreef dat hij een uit duizenden te meer…

Prijkte Kimberley Morgan York op het eerder dit jaar verschenen Found Yourself a Lady nog in een zedig jurkje, op de hoes van Keep On Goin’ (Team Clermont) heeft ze niets aan. Althans zo lijkt het; haar lichaam is voor een groot deel verborgen achter haar gitaar. Is het dan ook een naakte plaat geworden? Nee, de tien nummers van dit nieuwe album van de zangeres uit Athens, Georgia, zijn met hulp van Scott Baxendale (gitaar), David Barbe (bas) Carlton Owens (Cracker, drums), Jay Gonzales (Drive-by Truckers, piano), Matt Stoessel (Cracker, pedal steel), en Adam Poulin (viool) mooi aangekleed. Voor meer…