Jesse Dayton – Tommy Castro and the Painkillers – The Kentucky Headhunters

Wie nog twijfelt over wel/niet gaan naar een van de aanstaande concerten van Jesse Dayton moet nog maar even naar On Fire In Nashville (Blue Elan Records/PIAS) luisteren. Dan weet je het namelijk wel. Gaan! Want wat kan een trio een bak lawaai produceren. Meer musici op het podium zijn nergens voor nodig, zo laat Dayton ergens tussen de nummers door horen. De Texaan gaat er vol voor. Daddy Was A Badass zingt meer…

The Right Here – Jason Isbell – Son Of The Velvet Rat

Na een album van Buckley en de compilatie van The Dirty Truckers alweer een fijn plaatje van RumBar Records, dit Another Round – Acoustic Songs, Covers, And B-Sides (RumBar Records/ Sonic Rendezvous) van The Right Here. Dat is een band uit Minneapolis, die met deze collectie de fijne begintijden van de altcountry terughaalt. Denk aan de eerste twee platen van Son Volt bijvoorbeeld. Dat meer…

Beechwood – Naked Giants – The Bonnevilles

Zet de volumeknop maar een streepje omhoog voor de twee trio’s en een duo in dit overzicht. Beechwood is een overdonderend bandje van drie hopeloze twintigers uit New York. Nou ja, vergeet dat hopeloze maar, want met Inside The Flesh Hotel (Alive Natural Sound/V2) hebben ze binnen een half jaar al een tweede album uit. En dat staat vol heerlijke rock-’n-roll die alle dwarsstraten van Manhattan inslaat. En meer…

Sam Marine – Steven Casper & Cowboy Angst – Nathan Oliver – Minor Moon – Suntrodden

De muziek op Big Dark City (eigen beheer) ontstond met akoestische gitaren op de veranda van Sam Marine. Na een paar weken werken aan de arrangementen werden de nummers losgelaten in de studio. Daar ontstond iets heel anders. Muziek die hoort bij de zonnebril en het zwarte leren jack en het schaarse rode licht in een bar. Grotestadsrock. Oftewel: stampende rootsrock. Op Dawn Come And Gone wordt meer…

Lucinda Williams – Walter Salas-Humara – Josh Harty – The Wynntown Marshals

Je hebt van die albums die 25 jaar na dato opnieuw worden uitgebracht in luxe uitvoeringen met allerlei extraatjes, zoals bonusnummers waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Makkelijke manier om nog eens te verdienen aan dat materiaal. This Sweet Old World (Thirty Tigers/Bertus) is een heel ander geval. Lucinda Williams komt met een complete remake van Sweet Old World, een album uit 1992. Alles meer…

Lal & Mike Waterson – Marry Waterson & David A. Jaycock

De Britse familie The Watersons maakte enkele invloedrijke platen in de jaren 60 door oude folkmuziek nieuw leven in te blazen. Lai en Mike Waterson wilden echter meer. Dat meer is Bright Phoebus (Domino/V2) uit 1972. Deze keer werden de nummers zelf geschreven met als resultaat een klassieker in de folkrock. Dat hier echt iets anders aan de hand is, blijkt direct al op opener Rubber Band. Dat lijkt meer…

Eric Bibb – Cary Morin

Bibberblues maakt Eric Bibb niet. Daarvoor is hij teveel een vertolker van tradities die hij nauwgezet heeft bestudeerd. Bibb heeft echter een geweldige balans gevonden tussen het vertolken van oude stijlen en er een eigen draai aan geven. Dat maakt de albums van Bibb toch tamelijk uniek. Migration Blues (Dixiefrog) is weer een bijzonder fraai album geworden. Op Diego’s Blues maakt hij een uitstapje naar meer…

Benjamin Booker – Trevor Sensor – Matthew Logan Vasquez

Wat doe je als je getuige bent van iets vreselijks? Daar draait het om op Witness (ATO Records/Konkurrent) van Benjamin Booker. Er gebeuren in Amerika nog altijd vreselijke dingen. En de zwarte medemens is nogal eens het slachtoffer. Op het schitterende van handgeklap voorziene titelnummer komt een koortje helpen de woorden van extra kracht te voorzien. Dat lukt, want een van de zangeressen is meer…

Jack Lee – Will T. Massey – Townes Van Zandt

Jack Lee vormde samen met Paul Collins en Peter Case eind jaren 70 The Nerves, een legendarische naam in kringen van powerpop. Jack Lee kreeg niet de naamsbekendheid van zijn twee companen. Dat hij niettemin hele leuke muziek maakte wordt duidelijk met Bigger Than Life – Anthology (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous). Liefst 23 nummers lang is dat overzicht. Met name de eerste trits nummers meer…

Tiny Legs Tim – Steve Hill

De Belg Tiny Legs Tim voegt helemaal niets toe aan oude blues, behalve dan een ding; zichzelf. En dat is het allerbelangrijkste dat een artiest kan geven. Op Melodium Rag (Sing My Title/N.E.W.S.) speelt hij de blues zoals Brownie McGhee die de vorige eeuw speelde. En zoals gitarist McGhee Sonny Terry had om hem bij te staan op mondharmonica, zo heeft Tiny Legs Tim (gitaar, zang) Steven Troch (mondharmonica) aan meer…