Neil Young
In 1991 bracht Neil Young Arc Weld uit, zijn Golfoorlog-plaat. Een driedubbel-cd, waarvan er een gevuld was met feedback en andere onzin, een variant op Lou Reed’s Metal Machine Music. Veel bekende nummers, maar ook een geweldige elektrische uitvoering van Dylan’s Blowin’ In The Wind. Het was weer zo’n typische a-commerciële Young-plaat. Daar dacht hij zelf ook zo over, dus om toch nog wat publiciteit te genereren deed hij wat interviews. ‘Anders weet niemand dat-ie bestaat,’ vertelde hij toen ik hem belde.
Hij was een verrassend vriendelijke en open prater die tegelijk erg zijn best deed om niets substantieels te zeggen. We hadden het over zijn hobby (treinen), zijn vader die sportjournalist was en natuurlijk over zijn ambitieuze plan om een megabox uit te brengen met een alternatief carrièreoverzicht; de befaamde maar vooral beruchte Archives. Die kon nu ieder moment verschijnen.
Aan dat interview moest ik denken toen ik in de winkel stond, want 18 jaar later was het dan eindelijk zover. Deel 1 van de Archives is verschenen. Ik moest een moeilijke keuze maken: kocht ik de cd-, de dvd- of de blue ray-versie? Of liet ik deze trein aan me voorbijgaan, want we hadden het wel over veel geld. Uiteindelijk ging ik voor de goedkoopste oplossing; de uitgave met 8 cd’s voor 72 euro.
Bij voorbaar voelde ik me een al genaaid omdat twee van de acht cd’s liveconcerten waren, in precies dezelfde uitvoering al eerder verschenen. Die had ik dus al. Ook een minpunt: de bijgeleverde informatie was extreem karig voor een box.
Desondanks werd ik, toen ik alles achter elkaar draaide, erg blij. Wat waren die eerste opnames van zijn groep The Squires grappige surfrock, wat waren sommige demo’s fraaie voorbodes voor zijn latere werk, maar vooral: wat maakte Young een serie sublieme platen op rij. Neil Young, Everybody Knows This Is Nowhere, After The Gold Rush en Harvest is een meesterlijk kwartet. Om in sporttermen te blijven: een streak die nauwelijks zijn weerga kent. Mij schiet alleen Dylan midden jaren zestig te binnen en Steve Earle in zijn post-gevangenis periode.
Maar dat Young op zo’n jonge leeftijd zulke muziek voor de eeuwigheid kon creëren is ongelooflijk. Hij was 23 toen hij zijn eerste twee soloplaten maakte en was pas 26 ten tijde van Harvest.
Dus in dat opzicht is Archives Vol.1 zijn geld waard geweest.

De dood
Vorige maand overleed Laurens Klaver, vriend, collega en fotoredacteur bij Panorama. Op de begrafenis klonken Dire Straits, Elton John en George Michael. In zijn jeugd had hij Frank Zappa en The Byrds zien optreden, daar liet ik hem nog wel eens over vertellen want zelf woonde ik toen nog in Limburg en daar kwamen Zappa en Byrds niet langs.
Maar hij en zijn vrouw hadden drie dochters gekregen en zoiets laat zijn muzikale sporen na.
Het zette me aan het denken. Ik moet snel mijn definitieve begrafenislijstje maken. Eigenlijk staan er maar twee dingen vast: het thema van The Last Waltz bij het verlaten van de zaal, dat had ik ook gedaan met mijn vader en moeder. En Feel Like Going Home van Charlie Rich, daar moest ik zelf van huilen bij de crematie van mijn vader.
Maar de rest? Ik ben er nog niet uit. Klaver was maar twee jaar ouder dan ik, zijn dood kwam snel en onverwacht, dus ik weet dat ik op moet schieten, want ongelukken en de dood zitten in kleine hoekjes.

Fred’s hoekje
Weer twee doden in de muziekwereld deze maand. De eerste, Les Paul (94 jaar geworden, een ongelooflijke leeftijd voor een musicus), werd eigenlijk bekender door de gitaar die door hem ontwikkeld en naar hem vernoemd werd, dan door zijn muziek. Bij de gedachte aan Vaya Con Dios, zijn bekendste hit uit de jaren vijftig, springt je hart toch niet echt open. Je denkt eerder ‘een Les Paul’, dan ‘Les Paul’.
Willy DeVille werd slechts 58 jaar, en in zijn geval mag het een wonder genoemd worden dat hij nog zo oud is geworden. Toch waren het niet de drugs die hem velden, maar was het een ongeneeslijke ziekte die hem de das om deed. In zijn begintijd, eind jaren ’70, bracht zijn platenmaatschappij Capitol Records zijn lp’s soms alleen in Europa uit. Voor de VS werd de muziek, met zydeco en Franse invloeden, te ‘avant garde’ gevonden Op de in Parijs opgenomen lp Le Chat Bleu, uit 1980, werkte DeVille samen met de legendarische Doc Pomus – de muziek klinkt nu zelfs nog beter dan indertijd – ware avant garde dus.
Ook met veel Franse invloeden is de mooie nieuwe cd van Iggy Pop Préliminaires (Voorspel), die is geïnspireerd door de roman ‘De mogelijkheid van een eiland’ van de Franse auteur Michel Houellebecq. De cd, die als filmscore gebruikt zal worden bij een documentaire film over Houellebecq, opent en sluit met het mooiste nummer ooit geschreven: Les Feuilles Mortes, en ook Iggy Pop weet dit meesterlijk te vertolken.
Willy DeVille, en nu ook Iggy Pop, bleven niet steken in de rocksjablonen, en gebruikten invloeden uit New Orleans, het Franse chanson en de jazz. Samen met Tom Waits (en ook Dayna Kurtz) vormen zij zo een van de interessantste zijtakken van de popmuziek.
Iggy Pop, een ‘walking contradiction’, zie ik niet zo gauw te vroeg overlijden. In zijn punkjaren was hij weliswaar een junkie (en uitvinder van de stagedive), maar hij is ook de enige popmusicus die in een wetenschappelijk boek een stuk heeft geschreven (‘Ceasar Lives’, over de toepasbaarheid van Edward Gibbons’ Decline and Fall of the Roman Empire op de moderne wereld), en hij schijnt een bovengemiddeld goede golfer te zijn. Iemand met zoveel levenslust gaat niet zomaar dood. (Fred Schmidt)

Muddy Waters
Eigenlijk heb ik het iedere keer weer als ik Muddy uit de kast haal. Bij beluistering ben ik er dan 100 procent van overtuigd dat er nooit iemand is geweest en zal komen die muziek met zulke zeggingskracht heeft gemaakt of zal maken. Nu draaide ik The Definitive Collection, een voorbeeldige chronologische verzameling van 24 nummers en het is adembenemend. Waarschijnlijk is de beste single ooit (A en B-kant opgeteld) I Can’t Be Satisfied een I Feel Like Going Home, opgenomen in april 1948. Beide nummers staan op deze verzamelaar. Leuk detail voor mezelf: toen Muddy op 24 mei 1955 het fenomenale Mannish Boy opnam was ik 1 maand en 2 dagen oud.

Pieta Brown
Met veel genoegen In The Cool gedraaid, de tweede plaat van Pieta Brown. Ze is echt de wereldkampioene praatzingzeuren; een houding van ‘het interesseert me helemaal niks’. Het is de Lucinda Williams-stijl over de top. Geweldig.

Therapie deel 6 & 7
Ik heb een ziekelijke cd-koopdrang. Er zijn, zo bleek, meer mensen die het kopen van cd’s eigenlijk net zo leuk (of leuker) vinden dan het luisteren naar cd’s. En die weigeren te stoppen met kopen. Deze ziekte is slechts te overwinnen door steeds maar weer op te schrijven waarom je iets aanschaft. Net zo lang tot je echt doorhebt dat je gestoord bent. Dit is de oogst van juni en juli, aangeschaft in de periode dat we een pleegkind kregen en ik nauwelijks nog tijd had om muziek te draaien.
Reageren mag nog steeds: mail naar f.lomans@smm.nl. Zij die deze therapie onzin vinden, kunnen nu ophouden met lezen.

Juni & juli 2009
Mijn verzameling werd in juni en juli verrijkt met 50 nieuwe cd’s (dubbelaars en boxen gewoon als een geteld). Die kostten me 238,02 euro en 47,95 dollar. Dit waren de aanwinsten (+ aanschafprijzen). Een aanschafprijs van €0,00 houdt in dat ik hem heb gekregen, meestal van de betreffende platenmaatschappij of distributeur of gewoon als cadeautje.

Albert & Gage: Dakota Lullaby (€0,00)
The Allman Brothers Band: Eat A Peach (deluxe edition) (€12,00)
Ben bezig met alles te kopen van deze ultieme jam-band. Deze is vooral opmerkelijk vanwege de ellenlange versie van Donovan’s There Is A Mountain, hier Mountain Jam geheten.
David Bowie: Young Americans (€4,50)
JJ Cale & Eric Clapton: The Road To Escondido (€6,30)
Soms koop ik muziek die bij mijn leeftijd past en dan geniet ik er nog van ook.
Isobel Campbell & Mark Lanegan: Sunday At Devil Dirt (€4,80)
Lanegan is een bijzonder mannetje, dus als zijn cd’s voor weinig te koop zijn, sla ik toe.
Celilo: Bending Mirrors (€0,00)
Charley Cruz & The Lost Souls: The Last Warrior (€0,00)
Veel goede bedoelingen van deze Nederlandse band om americana met ballen en soul te maken. Maar het blijft helaas te vaak steken in Jackson Browne en Eagles-achtige westcoast confectiepop. Goed gemaakt en gespeeld, maar die ene vraag dringt zich constant op: why?
Michael Dean Damron: Father’s Day (€0,00)
Zo spectaculair als met zijn schandalig onderschatte band I Can Lick Any Sonofabitch In The House zal de muziek van Michael Dean Damron nooit meer kunnen worden. Dat was een unieke combi van roots en Led Zeppelin. Maar zijn soloplaten met gevoelige machomuziek snijden ook flink hout. Zijn vorige, Bad Days Ahead, verscheen op ons eigen Rosa Records-label en verkocht geen drol. Van deze Father’s Day zullen er ook wel niet veel verkocht worden, hoewel die net zo goed is. Wat een onrecht.
Drive-By Truckers: Live From Austin Tx (€0,00)
Tussen 1999 en 2004 maakten de DBT vier briljante platen: Pizza Deliverance, Southern Rock-Opera, Decoration Day en The Dirty South. Dit was Southern rock die Lynyrd Skynyrd naar de kroon stak met teksten zoals ze eigenlijk nooit eerder in de muziek opgedoken waren. Met de laatste twee studioplaten kwam de klad erin en hun concert vorig jaar in Paradiso was miserabel. De Truckers waren eerlijk gezegd een beetje een zeurderig en pompeus bandje geworden. Dat bevestigt deze live-plaat; met name het eerste deel is hemeltergend. Hoe goed ze ooit waren bewijst de 10 minuten uitvoering van het oude 18 Wheels Of Love.
Drive-By Truckers: The Fine Print (€0,00)
Op 1 september verschijnt deze DBT-plaat met covers, afdankertjes en curiosa uit de periode 2003-2008 en mijn god, wat is-ie briljant. Honderd keer beter dan wat de DBT de laatste jaren hebben uitgebracht. Ik had ze afgeschreven, maar nu zijn ze weer serieuze kandidaten voor de titel ‘beste band ter wereld’. Met het beste nummer dat dit jaar is uitgekomen: George Jones Talkin’ Cell Phone Blues.
Steve Earle: Copperhead Road (deluxe edition) (€13,50)
Als extraatje zit bij deze tamelijk harde soloplaat van Earle een liveconcert.
Steve Earle: Townes (+ The Basics) (€0,00)
Het extraatje hier is een cd met eerste Earle-versies van de Townes-liedjes. Eigenlijk net wat beter dan de gelikte versies die de Townes-plaat haalden.
The Farmers: Fulmination (€0,00)
Tales Of The New West van de Beat Farmers was een meesterlijke plaat. Maar de smaakmakers van die band zijn inmiddels dood. De overgebleven Jerry Raney ploetert nu verder met een band die The Farmers heet en hun eerste plaat is zo slecht nog niet. Rootsrock die vaak amusant en op een handvol nummers zelfs goed is.
Phil Friendly with Pete Anderson: My Shadow (€0,00)
Levon Helm: Electric Dirt ($14.47)
Band-zanger en –drummer slaat opnieuw toe met een plaat, voornamelijk gevuld met blues- en countrycovers. Concurreert moeiteloos met het beste van de Band en is dus kandidaat voor de plaat van het jaar.
Hickoids: Waltz-a-cross-dress-Texas (€0,00)
Hillstomp: After Two But Before Five (€0,00)
Humble Pie: The Very Best Of Humble Pie (€5,40)
Een van mijn favoriete nummers van vroeger was The Sad Bag Of Shaky Jake van Humble Pie, de band van Steve Marriott (Small Faces) en Peter Frampton (Herd). Heb ik nog als single gekocht voor vier gulden vijftig. De vraag nu luidt: had ik het bij het rechte eind? Antwoord: eigenlijk wel. Een erg goed country/blues/rock-lied. Gaat over een moord in Texas, wat eigenlijk weer raar is om dat te horen uit de mond van een Engelsman. Zo is er altijd wat, natuurlijk. Op deze verzamelaar staan, naast live-versies van For Your Love en Shakin’ All Over, hun eerste hit (Natural Born Bugie) en nummers van hun eerste twee LP’s.
Ian Hunter: Man Overboard (€0,00)
De legendarische ex-Mott The Hoople frontman is nu 70 en zo klinkt zijn stem ook. Hij heeft handenvol soloplaten gemaakt die ik niet ken. Maar deze ruwe, energieke laatste vind ik erg goed, dus ik vrees dat ik wat gemist heb.
Kris Kristofferson: Starlight And Stone (€0,00)
De nieuwe KK klinkt als een testament; een oude man is bezig zijn laatste adem uit te blazen en geeft nog wat boodschappen en wijze raad mee aan familie, geliefden en vrienden. Zingen kon hij al nooit en nu helemaal niet meer. Alles bij elkaar zorgt het voor een aangrijpend meesterwerk. Verschijnt eind september onder de titel Closer To The Bone en niet als Starlight And Stone, de titel die de advance-cd draagt.
John Lennon: Some Time In New York City (€5,40)
Ben bezig de Beatles te completeren en dan zit er wel eens een echte meevaller tussen. Zoals deze Lennon & Ono-plaat, die erg afgekraakt werd toen-ie uitkwam, maar die ik nu, ondanks de vele politieke en gedateerde boodschappen, erg goed en energiek vind. Zelfs de Ono-nummers zijn aangenaam.
John Lennon: Mind Games (€5,40)
En dit is dus een tegenvaller. Suffe plaat.
Kim Lenz and the Jaguars: It’s All True! (€0,00)
Delbert McClinton: Acquired Taste (€0,00)
De inmiddels 68-jarige Texaan maakt nooit slechte platen. Maar echt boven alle kritiek verheven is eigenlijk alleen The Jealous Kind uit 1980. Deze nieuwe komt kwalitatief in de buurt; veel goede nummers, veel energie, veel afwisseling en betrekkelijk weinig clichématige funk- en bluesrock.
Vince Mira: Produced By John Carter Cash (€0,00)
Miss Mary Ann & The Ragtime Wranglers & The Ranch Girls: Selections 1993-2008 (€0,00)
Aanstekelijke verzameling singletjes, lp- & cd-tracks en nieuwe nummers. Ongelooflijk dat Rotterdammers zo authentiek en goed rockabilly en country kunnen spelen. Een tamelijk geweldige cd in een meer dan geweldige hoes.
La Nueva Banda De Santisteban: Sabor A Fresa (€0,00)
Kitscherige Spaanse soul met Anita Kerr-achtige damesvocalen op deze rerelease op het VampiSoul-label uit 1971. Zomers tot op het bot.
Tom Petty And The Heartbreakers: Anthology Through The Years (€8,10)
Dubbele best of-cd. En het beste van Petty is verdomd goed.
The Plastic Ono Band: Live Peace In Toronto (€5,40)
Optreden uit 1969 van Lennon met een gelegenheidsband die nimmer samengespeeld had, nooit had gerepeteerd ook en dus nummers moest spelen die iedereen kende. Vooral dankzij het gitaarspel van Clapton een weliswaar pretentieloos maar zeer geslaagd plaatje.
The Pogues: Red Roses For Me (€5,40)
Ontbrak nog in mijn Pogues-op-cd-verzameling. Een eerste oefening in het combineren van folk en punk. Spannend.
Bonnie Raitt: Bonnie Raitt (€5,40)
Debuut van Raitt dat bij herbeluistering erg tegenvalt. Ga niet verder met het verzamelen van deze roodharige dame.
Doug Sahm & The Sir Douglas Quintet: Complete Mercury Recordings (€17,99)
Als een fotoalbum verpakte set van 5 cd’s met alles was Doug en zijn Quintet voor Mercury opnamen. Fantastisch. Binnenkort meer over leven & belang van Sahm.
The Seeds: Pushin’ Too Hard – The Best Of The Seeds (€6,30)
Mooi kut. Koop ik deze dubbel-cd met 49 Garage Punk Classics van de legendarische Seeds, gaat een weekje later leider Sky Saxon dood. Moet niet te vaak gebeuren.
Dusty Springfield: A Girl Called Dusty (€4,80)
Ook al weer iemand die ik, vooral vanwege haar fenomenale Dusty In Memphis heb toegevoegd aan de lijst van artiesten die ik voor zachte prijsjes compleet wil hebben. Dit is haar debuut uit 1964 en ondanks een soms wat rare coverkeuze is het een zeer geslaagde plaat. En wat zong ze al goed toen.
Star Anna & the Laughing Dogs: The Only Thing That Matters (€0,00)
The Stills-Young Band: Long May You Run (€6,75)
Neil Young’s titelnummer is een klassieker en eigenlijk is deze samenwerking tussen oude vijanden ook verder best een aangename plaat. Maar echt hout snijden doet het niet. Wel een soort bewijs dat Young niet glad geproduceerd moet worden.
James Taylor: JT (€4,00)
Moest ik hebben vanwege de fantastische cover van Handyman.
Traffic: On The Road (€4,80)
Onzinnige liveplaat uit de laatste periode van Traffic. Geen idee waarom ik nu opeens denk dat ik alles van deze band wil hebben. Opvallend: het kan zeer de goedkeuring wegdragen van mijn 8-jarige zwarte pleegzoon die de hele tijd lekker aan het meetrommelen is op tafel. Kinderplaat misschien?
Traffic: When The Eagle Flies (€4,80)
Tegelijkertijd gekocht met On The Road. Nog niet gedraaid.
The Velvet Underground: Live At Max’s Kansas City (€6,30)
Het legendarische laatste live-optreden van de Velvets met Lou Reed (en zonder de net moeder geworden drumster Moe Tucker) in augustus 1970 in Max’s Kansas City in New York. Oorspronkelijk verschenen in 1972, dit is de uitgebreide en complete versie uit 2004. De geluidskwaliteit is nog steeds beneden alle peil, maar het geeft een uniek beeld van een van de belangrijkste hoofdstukken uit de muziekgeschiedenis en is vanwege de sfeer zeer genietbaar.
The Who: Live At Leeds (deluxe edition) (€13,50)
Een van de allerbeste live-platen ooit. Extra bij deze uitgave naast wat bonusnummers is een complete live-uitvoering van Tommy.
The Wild Specialties: Beautiful Today (€0,00)
Marisa Yeaman: Roadmap Heart (€0,00)
Zeer genietbare americana van net iets te keurige en daardoor wat karakterloze Australische zangeres.
Neil Young: Archives Vol. 1 (1963-1972) (€71,99)
The Best Is Yet To Come – The Songs Of Cy Coleman (€0,00)
Coleman hoort, zo heb ik me laten vertellen, thuis in dat rijtje met Porter & Berlin en Gershwin & Gershwin. Het rare is dat deze Amerikaan ook gewerkt heeft met Seth Gaaikema. Tja. Hier eren een dozijn dames met smaak hem en dat is soms een openbaring. Patty Griffin die het titelnummer doet bijvoorbeeld.
The History Of Rhythm And Blues 1942-1952 (€15,99)
Fraai doosje met 4 cd’s, gevuld met nummers die ook wel eens opdoken in Bob’s Theme Time Radio Hour.
Keep Your Soul: A Tribute To Doug Sahm ($18.48)
Geslaagd eerbetoon aan de ultieme Texaan.
Roadmasters (€0,00)
Combi-pakketje van het Duitse Smokestack Lightnin’ en de Belgische Seatsniffers. Beide bandjes vullen een korte CD met alleen covers. Aanstekelijke rootsrock, maar niet meer dan dat.
Sensacional Soul Vol. 2 (€0,00)
Two Southern Music CD’s – Oxford American 10th Anniversary Edition ($15.00)
Het beste blad ter wereld, Oxford American, brengt een keer per jaar een muzieknummer uit met een cd en met een stuk of twintig verhalen over de muzikanten en liedjes die je hoort. Dit is een jubileum en dat wordt gevierd met een dubbelaar en een blad met Jerry Lee Lewis voorop. Muziek zonder grenzen, in tijd noch in genre, van uiterst obscuur tot wereldberoemd; als het maar uit het zuiden van de Verenigde Staten komt. Schitterend.