Duik diep in de Ozarks met Bob Runyon op zijn cd The Last Wild Thing (eigen beheer). Na een tamelijk traditionele blije folksong (All The Love In Heaven) die de cd opent is het de beurt aan de titelsong, qua stijl vergelijkbaar met de opener. In totaal beslaat The Last Wild Thing 19 nummers, die net de grens van een uur overschrijden. Een beetje veel misschien, maar gelukkig is Runyon niet zo’n artiest die elk liedje hetzelfde doet. Tussen de nummers door horen we de geluiden van de wouden van Missouri, waar hij woont. Krekels, vogels, een kraaiende haan, het lijkt de ambiance voor een bijna wat spookachtige avond op een backporch van een ergens diep in het bos verscholen houten huisje. Die geluiden tussendoor zijn dus een beetje zoals Mickey Newbury dat ook deed, alleen liet die het tussen de nummers door bij voorkeur flink regenen. Runyon (zang, gitaren, mandoline, mandola, banjo) laat het niet bij traditionele folksongs. Zijn stijl is wel een beetje te vergelijken met de Holy Modal Rounders, ook al omdat het een alternatieve ongedwongenheid uitstraalt. En naast folk verkent hij even gemakkelijk rock-’n-roll (in Long Way Down) of brengt hij ietwat dwarse op een vierkante manier swingende nummers als Elvin Johnson. Dat had ook op een plaat kunnen staan van Colorblind James Experience. Dark Poet is ietwat theatraal door de manier van zingen. Kortom, niet bepaald alledaags, dit The Last Wild Thing van Bob Runyon. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie