Deze week is Sam Baker in Nederland voor optredens. Zie voor data de agenda. In 2004 schreven we voor het eerst over deze bijzondere singer-songwriter uit Texas. Hier nogmaals de recensies van Mercy en Pretty World.

Door Peter Pleyte

Het heeft geen haar gescheeld of dit debuut van Sam Baker zou nooit zijn verschenen. In 1986 ontsnapt hij namelijk op het nippertje aan de dood na een aanslag van de guerrillabeweging Lichtend Pad, tijdens een reis door Peru. Een groot aantal operaties later is hij weer in staat zijn leven op de rails te zetten. Een leven dat begint in een kinderrijk gezin in Itasca, een klein stadje op de prairie ten zuidwesten van Dallas. Moeder speelt psalmen in de Presbyeriaanse kerk. Vaders bezigheden hebben een meer profane aard; hij luistert vooral naar de platen van Lighting Hopkins, Brownie McGhee en Sonny Terry. Een van de eerste platen die zoonlief hoort is Ride This Train van Johnny Cash en hij is gelijk onder de indruk van diens manier van storytelling. eerst schrijft hij korte verhalen. Later zet hij ze ook op muziek. De cd-titel Mercy heeft slechts één woord, net als alle titels van de twaalf nummers die er op staan. Je zou kunnen zeggen dat hij zijn woorden zorgvuldig kiest. Al bij een eerste luisterbeurt is duidelijk dat het hier om een uitzonderlijk getalenteerde singer-songwriter gaat. Met een enigszins Dylaneske stem, het zand van de prairie nog op de stembanden, verhaalt hij, soms meer sprekend dan zingend. Elk liedje is een verhaal apart. Verlangen in Waves, over een man die na vijftig jaar zijn vrouw verliest: he walks down to the ocean… bends to touch the water, kneels to pray… he writes her name in the sand… waves wash it away. Humoer in Thuirday, over een ongehuwde moeder: she feels so alone… there’s a hole inside… it’s like a country song… but it feels a lot sadder than what the radio plays. Contemplatie in Steel over de aanslag: the dead say… fare thee well. Het doet denken aan Guy Clark en Townes van Zandt, grote namen inderdaad, maar de associatie ontstaat spontaan. In een aantal nummers prachtige tweede stemmen van onder anderen Jessi Colter en Kevin Welch. Uitgebalanceerde instrumentatie van gitaar, mondharmonica, pedal stell, dobro, viool, mandoline en ook een cello in het instrumentale titelnummer dat de cd afsluit. Er is maar één conclusie mogelijk: een meer poëtisch debuut met een mooiere balans tussen licht en donker zal er dit jaar niet meer verschijnen. Achter de repeatknop. Again and again and again. (vijf sterren)

Door John Gjaltema

Hij draagt een blauwe cowboyhoed van suede. Hij bevindt zich in een bordeel in Juarez en op zijn schoot zit een dame. Zonder dat iemand het hoort zingt hij in zichzelf een liedje. Hij zingt waiting round to die. Zo begint Sam Baker zijn tweede cd Pretty World. Het volgende nummer gaat over een vrouw die haar hele leven tegen iedereen vertelt dat ze een weeskind is. Maar eigenlijk is dat helemaal niet waar. In werkelijkheid was haar moeder het beu, altijd een rondhangend kind dat om aandacht vroeg. Dus bracht moederlief haar naar een weeshuis voor meisjes. Daar zat ze dan, het enige meisje met sluik haar in een weeshuis vol krullen. Sam Baker (akoestische gitaar, mondharmonica) is een begenadigd verhalenverteller. Met slechts enkele woorden heeft hij je te pakken. Je ziet de taferelen voor je. In het derde nummer heeft hij het over een vrouw die in een stacaravan woont aan de rand van Reno. Ze is altijd te vinden in het casino. In haar ene hand een glas gin, in de andere hand muntgeld voor de speelautomaten. Ze heeft het nodig, de actie. In weer een ander nummer stopt een vrouw haar hele leven in dozen. Foto’s van kinderen met gebitjes als een fietsenrek. Tekeningen van diezelfde kinderen. Trofeeën en een oude krant met een trouwfoto en een stapel valentijnskaarten. Ik hou van je, staat er in geschreven. Sam Baker heeft het zand van de prairie nog op de stembanden, schreef Peter Pleyte treffend in een recensie van het debuut Mercy, een van de sterkste albums van dit decennium. Met Pretty World heeft de Texaan opnieuw een plaat afgeleverd voor de jaarlijstjes. De begeleiding is wederom van Mike Daly (pedal steel, slidegitaar), Ron DeLaVega (bas, cello), Mickey Grimm (drums, percussie), Rick Plant (elektrische gitaar) en producers Tim Lorsch (viool, mandoline) en Walt Wilkins (akoestische gitaar, zang). Als gasten komen dan nog onder anderen Joel Guzman, Lloyd Maines, Fats Kaplan en Gurf Morlix opdraven. Subliem werkstuk. (vijf sterren)