Als Hugh Nicholson (zang, gitaar, toetsen), Ian MacMillan (zang, bas, gitaar) en Timmy Donald (drums) in 1973 Blue oprichten, hebben ze hun sporen reeds verdiend in bands als The Poets, White Trash en Marmalade. Vanuit Glasgow, Schotland bedienen ze het Verenigd Koninkrijk met melodieuze popmuziek à la Badfinger en Big Star, en debuteren op Robert Stigwoods label met het fraaie zelfgetitelde Blue. Na de toevoeging van gitarist Robert ‘Smiggy’ Smith vertrekt Blue naar Californië om daar het tweede album op te nemen. Dit geschiedt in de Alembic Recording Studios in San Francisco met behulp van Neil Young-coryfeeën als producer Elliot Mazer en pedal steel-speler Ben Keith, wat Life In The Navy tot een soort van Schots Westcoast-album maakt. De mooie harmonieuze liedjes bezitten geweldige samenzang à la Crosby, Stills & Nash, getuige ‘Love’, ‘Sweet Memories’ en ‘Let’s Talk It Over’. Weergaloos is ‘Sad Sunday’, dat niet alleen meeslepende harmoniezang kent, maar ook nog eens rauw stotende en solerende elektrische gitaren in de beste Neil Young & Crazy Horse-traditie. Life In The Navy komt uit in 1974, echter tot grote onverschilligheid van het publiek.
Sweet Memories / Lonesome / Sad Sunday / Atlantic Ocean / Love / Max Bygraves / You Give Me Love / Big Bold Love / Mr. Moon / Let’s Talk It Over
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie