Dromerige folk kenmerkte het debuut van Marten de Paepe. De opvolger die begin volgend jaar verschijnt is een stukje steviger en beschikt volgens eigen zeggen over “een van de beste liedjes uit de pophistorie”. Een interview met een muzikant die liever achterom kijkt dan vooruit.

Boswandeling
‘Etherische americana’, zo omschreef een recensent de muziek van Marten de Paepe. De Paepe: “Mijn liedjes klinken te Engels voor americana, ze bevinden zich op het kruisvlak van folk en pop. En er zitten zeker dromerige elementen in, maar zelf ben ik erg down to earth. Met zaken als esoterie en soefi heb ik niks.” Sfeer speelt wel een belangrijke rol: “De luisteraar moet zin krijgen om een boswandeling te maken of om in de vensterbank een boek te lezen terwijl het buiten sneeuwt.” Hoe maak je muziek sfeervol? De Paepe: “Sommige liedjes hebben de stemming al in zich, het vuurtje moet alleen nog aangewakkerd worden. Om ervoor te zorgen dat de sfeer een liedje zo draagt dat het echt bij de luisteraar binnenkomt, dat is het allermoeilijkste.”

Oude dingen
De 27-jarige De Paepe is melancholicus pur sang, liever kijkt hij achterom dan vooruit: “Ik ben erg van de oude dingen, over het heden en de toekomst voel ik een voortdurende onvrede. Het verleden is voor mij een veilig baken”. Niet zo verrassend dus dat hij historicus is geworden: “De geschiedenis staat bol van de mooie verhalen, anekdotes en rare mensen. Het is eigenlijk een roman op zich.” Het doorbladeren van oude fotoalbums is een geliefde bezigheid van De Paepe: “Onlangs heb ik nog samen met mijn moeder foto’s bekeken waarop ik mijn eerste tandjes kreeg. Ik kan daar echt van genieten.” De manier waarop hij muziek benadert, is eveneens bijna fotografisch te noemen: “Met mijn liedjes wil ik een bepaalde ervaring vastleggen, ik ben bang dat het anders vervliegt.”

Jaloers
Toen De Paepe kennismaakte met het enigmatische wonderkind Nick Drake, wist hij dat hij een jongen met gitaar wilde zijn. Tot die tijd speelde hij voornamelijk in gitaarbandjes. De Paepe: “Nick Drake creëert een heel mooie sfeer in zijn liedjes en tokkelt prachtig op de gitaar.” Andere muzikale voorbeelden zijn Townes van Zandt, Ane Brun en Hank Williams III. Verheugd is De Paepe over de toenemende belangstelling in Nederland voor singer-songwriters. Zelf heeft hij veel bewondering voor de Brabantse troubadour Mathijs Leeuwis: “Mathijs Leeuwis schrijft heel knap op ambachtelijke wijze zijn liedjes en put hierbij uit zijn persoonlijk leven. Daar ben ik best jaloers op, zelf ga ik veel abstracter te werk.”

Onwerkelijk
Ongeveer een jaar geleden vond er een tragische gebeurtenis plaats in het leven van de jonge muzikant: op 26-jarige leeftijd slechts overleed bij een verkeersongeluk in Nijmegen Hanneke Janssen, de celliste van de band. De Paepe: “Als je in de twintig bent, kan een opa, een oma of je kat dood gaan, maar niet een vriendin. Mensen mogen gewoon niet dood gaan op die leeftijd.” Vrij snel na het ongeluk is hij weer op gaan treden, tot verbazing van mensen uit zijn omgeving. Maar De Paepe is er dagelijks mee bezig: “Het is nog heel onwerkelijk, ik denk steeds dat ze morgen belt.” Heeft hij er een liedje over gemaakt? De Paepe: “Ik heb geprobeerd er over te schrijven, maar het lukt me niet. Wel is het verspreid in andere nummers terechtgekomen.”

‘Beste popliedje’
Begin volgend jaar verschijnt, waarschijnlijk bij Excelsior, de nieuwe cd. De Paepe is verguld met de aandacht van dit grote platenlabel en hoopt stiekem op een doorbraak. Het nieuwe album zal wat steviger klinken dan de voorganger. De Paepe: “Ik laat mijn hardere kant horen. Excelsior werkte eerder met bands als Caesar en Darryl Ann, dus dan kom je al snel uit bij de indierock.” Er staat voornamelijk nieuw materiaal op het schijfje. Daarnaast zijn drie liedjes van het debuut in een nieuwe jas gestoken, waaronder “Island In The Sea”. De Paepe: “Dit lied klinkt op het nieuwe album veel dreigender door de donkere gitaarpartijen, de footstomps en de handclaps: het is nu een van de beste liedjes uit de pophistorie!”