Hoewel niet echt productief, behoeft het nauwelijks uitleg wie The Mother Hips zijn. Ze draaien namelijk al zo’n 18 jaar mee in de rock-tredmolen. Ooit golden ze – aangejaagd door Rick Rubin – als grote beloften, maar dat maakten The Hips, in de personen van Tim Bluhm en Greg Loiacono, simpelweg niet waar. Mooie platen maakten ze wel. Ongebroken en in de luwte manoeuvrerend bleven The Mother Hips platen op het snijvlak van countryrock en powerpop afleveren. Na het geweldige Kiss The Crystal Flake (2007) is het even fraaie Pacific Dust (Camera) de relatief snelle opvolger. The Hips generen opnieuw een lading zonnige Westcoastrock, bestaande uit een hedendaagse mix van Buffalo Springfield en Moby Grape. Sterke songs, sterke harmonieën; ‘sing it sweet and play it dirty,’ aldus de New Yorker. Aangejaagd door de dubbele gitaar-lineup van het duo Bluhm/Loiacono leggen The Mother Hips elf melodieuze gitaarsongs met een sixties-knipoog op de mat. Sterke melodieën, mooie harmonieën, stotende Neil Young-gitaren en wuivende George Harrison-gitaren, zoals in One Way Out, maken van Pacific Dust toch weer zo’n mooie Westcoastplaat.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie