Ook alweer opgenomen in een oude schuur (Bon Iver, The Low Anthem, Winterpills, wie weet er nog meer?). Verdraaid hip, als de muziek van de Willy Clay Band niet zo ouderwets en ook overbodig was. Heel even, na beluistering van de sfeervolle opener Most Of All dacht ik dat de Willy Clay Band, uit Kiruna, boven de poolcrirkel, de stap zouden kunnen maken naar een intense, eigen sound. De rest van Blue (Rootsy.nu/Sonic Rendezvous) vertelde me het tegendeel, want obligate, dertien in een dozijn-countryrock van het Venice-soort. Ik haak dus af, al meer…

De eerste drie outfits zijn, zeker in combinatie met de titel Dead Man’s Music (Southern Love Records), direct duidelijk. Maar van wie is die bruine kleding op de hoes van Horse Operas? Dat pak met noten droeg Hank Williams, te zien op talloze foto’s. Zwart was de kleur van Johnny Cash, the man in black, ook makkelijk. En dat witte Nudie-jasje met rood kruis en marihuanabladeren had Gram Parsons aan op The Gilded Palace Of Sin van The Flying Burrito Brothers. Ook een makkie. Voor de vierde outfit moest ik even meer…

Solo was Rhett Miller altijd al meer powerpop dan altcountry, zoals we toch van hem gewend zijn bij Old 97’s. Op zijn vierde simpelweg Rhett Miller (Rough Trade) getitelde cd brengt de Texaan totaal ongevaarlijke britpop. De term powerpop mag het eigenlijk niet eens meer hebben, daarvoor is dit veel te slap. Het gaat direct al op een erg vervelende manier mis op opener Nobody Says I Love You Anymore, waarvoor Miller het nodig vond om op een gekunstelde manier te zuchtzingen als was hij de voorman van meer…

The Party Is Over is de toepasselijke openingssong. Toepasselijk, omdat Jenny Bohmans debuutplaat Coming Home (Rootsy.nu/Sonic Rendezvous) niet onder de beste omstandigheden tot stand is gekomen. Tijdens de opnamen overleed producer en gitarist Thomas Almquist en Jenny zelf werd later getroffen door kanker. Toch is deze plaat er gekomen, op zichzelf al een verdienste. Maar ook de kwaliteit an sich geeft Coming Home zijn bestaansrecht, want opgetrokken uit sfeervolle, broeierige liedjes die onnadrukkelijk maar beslist aangrijpen. meer…

Tegelijk met hun eigen cd stuurden de jongens van American Aquarium ook dit Baby They Told Us We Would Rise Again (Sci Fidelity Records) van Bloodkin. Een vriendendienst. Bloodkin is een band uit Athens, Georgia, die al in 1994 met Good Luck Charm een eerste cd afleverde. Dit is het achtste album vol zuidelijke rock. Patterson Hood van Drive-by Truckers schreef uitgebreide linernotes, waarin hij, zoals het in dat soort schrijfsels gaat, hoog opgeeft van meer…

Er zijn volop platen die je wilt draaien na beluistering van dit begeesterende Dances For The Lonely (Last Chance Records) van American Aquarium. Iets van Graham Parker and the Rumour bijvoorbeeld. Of Born To Run van Bruce Springsteen. Men Without Women van Little Steven and the Disciples Of Soul, ook een prima optie, want hoe lang is het geleden dat die elpee op de draaitafel lag? En Kids In Philly van het qua stijl vergelijkbare Marah wil je eigenlijk ook direct opzetten. Maar nogmaals in je eentje door het huis dansen en springen meer…

Niet een makkelijk plaatje, dit American Songwriter (Factory Chime Records) van Lance Andrew Leonnig. Hij biedt het te koop aan in de sector avant-americana en daar past het ook precies. Met krachtig gitaarspel op een oude akoestische 1963 Gibson J-46 die eens van zijn opa was, laat Leonnig een bepaald onalledaags geluid horen. Experimenteel is niet alleen zijn stijl, ook de liedjes getuigen van zijn zin voor avontuur. De titel American Songwriter is bepaald niet hoog gegrepen voor deze verzameling verhalen over heel diverse meer…

Chip Taylor vertelt op Yonkers NY (Train Wreck Records/Munich) over zijn jeugd. Dat betekent dat hij bijna voortdurend ergens midden in een nummer begint te praten. Dat gaat nogal irriteren. Ook al groeide Taylor op in een kleurrijke familie – zijn vader was een professioneel golfer en zijn broer (Jon Voight) werd een filmster – de anekdotes zijn niet erg spannend. Leuk voor een keer, maar toch echt niet bijzonder genoeg om regelmatig te beluisteren. Dat heeft Chip zelf ook ingezien. Daarom is meer…

De afbeelding op het hoesje zit er veelbelovend uit: een asfaltweg die tegen een imposante lucht botst. Maar Hennessy Keane maakt dit muzikaal niet waar. O nee. Shaun Hennessy (gitaar, banjo) en Ian Keane (zang, drums) vormen de kern van deze band, afkomstig van het Britse platteland. Zij laten zich op hun debuut Nowhere Fast (eigen beheer) begeleiden door een bassist, extra gitarist en Hammond-speler. De band speelt echte, ouderwetse countryrock, maar dan van het weinig opwindende soort. Weliswaar spreekt de on-the-road-romantiek meer…