Het is eind 1999 en Ryan Adams staat er alleen voor: geen platenlabel, geen band en geen liefde. Outpost Records gaat ten onder in een fusie, zodat Whiskeytown zonder label zit, terwijl drugs, drank en ruzies een einde maken Adams’ alt.countryband en het laatst opgenomen album Pneumonia op de plank blijft liggen. Tot overmaat van ramp maken traumatische familiegebeurtenissen een eind aan zijn relatie met Amy Lombardi, voor wie Adams van Raleigh, North Carolina naar New York verhuisde. Eenzaam en alleen – en koortsachtig grote aantallen liedjes schrijvend – kwijnt Adams weg, totdat hij wordt aangespoord te verhuizen naar Nashville, Tennessee. En dat blijkt, aldus Adams, ’therapeutic as fuck’. Adams wil zichzelf bewijzen als solo-artiest en voegt de daad bij het woord door gewapend met louter een akoestische gitaar op tournee door het Zuiden te gaan. In de tussentijd heeft Adams in New York meegedaan aan een eerbetoon aan Gram Parsons, waarvoor hij een duet doet met Emmylou Harris. Door haar ontmoet Adams Gillian Welch en David Rawlings, een stel dat Adams in Nashville beter leert kennen – en dat hem zal bijstaan bij de opnamen voor zijn solodebuut. Het gezelschap, aangevuld met Pneumonia-producer Ethan Johns en sessiemuzikant Pat Sansone neemt zijn intrek in de Woodland Studios en komt er veertien dagen later weer uit met een album dat niet alleen het ijkpunt van Adams’ solocarrière is, maar ook een definitief statement van de zich ontwikkelende alt.countryscene. Heartbreaker, gereleased op 5 september 2000, is dat definitieve album, en meer nog, want een beter singer-songwritersalbum – in de traditie van Bob Dylan, Neil Young en Gram Parsons – zal er jarenlang niet verschijnen. Toch trapt de plaat, na de Morrissey-weddenschap met David Rawlings, af met de swingende neo-rockabilly van ‘To Be Young (Is To Be Sad, Is To Be High)’ en klinkt de swampy garagerock van The Gun Club door in ‘Shakedown On 9th Street’. Maar het leeuwendeel van Heartbreaker wordt gevormd door downbeat countryrock en door liefdesverdriet – om Amy Lombardi – aangedreven singer-songwritersliedjes als ‘Call Me On The Way Back Home’ en het niet mis te verstane ‘AMY’. De geest van Gram Parsons en zijn duetten met Emmylou Harris – maar ook die van Harris en Dylan op Desire – waren stevig rond getuige de schitterende liedjes ‘Come Pick Me Up’ (met Kim Richey), ‘Why Do They Leave’ (met Allison Pierce), ‘Bartering Lines’ (een countryblues met Gillian Welch) en de moderne klassieker ‘Sweet Carolina’, met niemand anders dan Emmylou Harris. Vijftien spannende liedjes bevat Heartbreaker, een blauwdruk en mijlpaal van de moderne country – en zelden geëvenaard. Ook niet door Ryan Adams zelf, die onmatig verslingerd aan drugs en alcohol, beschouwd wordt als een – vrij naar W.F. Hermans – wonderkind én een total loss. Hij zal bovendien moeten leren leven met het feit dat al zijn werk altijd zal worden vergeleken met die alt.country-mijlpaal, die door Adams’ zelf gezette standaard – dat tijdloze meesterwerk dat Heartbreaker onbetwist is.
(Argument With David Rawlings Concerning Morrissey) / To Be Young (Is To Be Sad, Is To Be High) / My Winding Wheel / AMY / Oh My Sweet Carolina / Bartering Lines / Call Me On You Way Back Home / Damn, Sam (I Love A Woman That Rains) / Come Pick Me Up / To be The One / Why Do They Leave? / Shakedown On 9th Street / Don’t Ask For The Water / In My Time Of Need / Sweet Lil Gal (23rd/1st)
17/12/2009 Permalink
Terzijde: eerder deze week overleed Chris Feinstein, bassist bij Ryan Adams & the Cardinals, op 42-jarige leeftijd. Doodsoorzaak is nog onbekend.
17/12/2009 Permalink
Ryan Adams’ Heartbreaker is een standaardwerk en haalde mijn top 10 van de jaren 0. Een bijzonder en moedig solo debuut, terug naar de basis. Een inspiratiebron voor menig artiest (zelfs voor Elton John!) Muziek die een beetje pijn doet, balsem voor de ziel.
17/12/2009 Permalink
Ja heartbreaker is een klassieker , helaas haalde Ryan het nivo daarna niet meer. Wel mooie liedjes maar niet 1 consistent album van begin tot einde en eerlijk gezegd ook nogal wat wegwerp liedjes en ook totale bagger. Maar ja het grote voorbeeld , Neil Young, doet het ook zo.
18/12/2009 Permalink
Nou heren,
Jammer dat jullie zo zijn blijven hangen in heartbreaker.
Check dit : http://3voor12.vpro.nl/zoeken/?q=ryan+adams
Hij kan het nog steeds. Jammer dat ie er mee is gestopt.
19/12/2009 Permalink
grappig dat misschien wel het mooiste nummer (sowieso het aangrijpenste) vd plaat, call me on your way back home, twee keer fout geschreven wordt.
Een album samenstellen, dat gaat Adams niet altijd goed af, maar hij is verreweg de beste liedjessmid van de jaren ’00. En laten we vooral zijn waanzinnige live shows niet vergeten. De man zingt zelden off key en kan een potje gitaar spelen!
20/12/2009 Permalink
Ed,
Jammer dat je tekst kopieert is uit alle onzinnige recensies over Ryan Adams albums van de afgelopen 10jaar.
blijkbaar is kwaliteit muziek niet aan jou besteed!!!
20/12/2009 Permalink
Nou Rinus, je gaat wel erg tekeer.
Ik ben het helemaal met Ed eens, en vind de benaming klassieker voor Heartbreaker zelfs al wat lichtelijk overdreven. Staan naast prachtnummers, toch ook tamelijk saaie werkjes op.
22/12/2009 Permalink
Inderdaad is hij verreweg de beste songsmid van de jaren ‘ 00!!
Deze artiest wordt maar al te vaak afgerekend op zijn onvoorspelbaar gedrag maar dat neemt niet weg dat het een klasbak is!
Ik vind wel dat op zijn reguliere CDs zijn songs niet altijd op zijn best uit de verf komen maar men zou eens zijn concerten moeten beluisteren die gemakkelijk zijn te downloaden op de bekende Torrent Sites.
Ik heb ondertussen wel zo’n 100 SBD concerten van uitstekende kwaliteit waarop zijn muziek van hoogstaande klasse is.
22/12/2009 Permalink
Volgens mij is Adams een klasbak die er af en toe behoorlijk met de pet naar gooit. Dat kan toch ook? Waarom meteen zo onaardig zijn als je het ergens niet mee eens bent, zoals Rinus? Volgens mij hoeft Ed helemaal niks te kopieren uit (onzinnige) recensies, en kan hij het heel goed allemaal zelf beoordelen. Net als ik. Adams zou wat meer aan kwaliteitscontrole moeten doen op zijn platen. En ik zag van hem zo’n tien concerten, en de kwaliteit varieerde van groots tot ontzettende bagger.
Trouwens Willem, hoe hou je 100 concerten uit elkaar? Mij zou dat niet lukken. En hoe maak je tijd om daar allemaal naar te luisteren?
En over de beste songsmids van de jaren oo gesproken: voeg wat mij betreft Steve Earle en Lucinda Williams maar toe.
23/12/2009 Permalink
9 reacties Ryan maakt wel wat los!
ED
26/12/2009 Permalink
Hier een reactie van een andere Ed… (voordat er personen met modder gaan gooien…). Ryan Adams is inderdaad een hele grote en Heartbreaker is een klassieker (hoewel vergeten???) maar ik heb bij Adams een gevoel van overkill gekregen. Teveel materiaal in een korte tijd heeft er bij mij toe geleid dat ik op enig moment ben afgehaakt. Of dat terecht is laat ik maar aan jullie over…
27/12/2009 Permalink
Onterecht wat mij betreft, Ed,
Tweede helft van de 60s en de eerste helft van de 70s brachten tal van artiesten de ene plaat na de andere uit; zie bob dylan, neil young, etc. fairport convention bracht zelfs 3 platen binnen hetzelfde jaar uit. Blijkbaar zijn velen dat vergeten dat dat in het verleden de normaalste zaak van de (muziek)wereld was.
27/12/2009 Permalink
Ja, Roen (?) dat kan. Ik ben muziek gaan volgen rond 1977 en toen was het gebruikelijk dat men één LP per jaar uitbracht. Het gevoel van overkill is natuurlijk persoonlijk en is duidelijk (en dat is maar goed ook) niet op jou van toepassing. Daarnaast helpt het misschien als ik zeg dat ik naast Heartbreaker nog 4 cd’s van Adams in mijn collectie heb (een paar in de uitverkoop gekocht, oké, oké…) maar ik zal een nieuwe release van Adams niet meer blind aanschaffen.