Ook alweer opgenomen in een oude schuur (Bon Iver, The Low Anthem, Winterpills, wie weet er nog meer?). Verdraaid hip, als de muziek van de Willy Clay Band niet zo ouderwets en ook overbodig was. Heel even, na beluistering van de sfeervolle opener Most Of All dacht ik dat de Willy Clay Band, uit Kiruna, boven de poolcrirkel, de stap zouden kunnen maken naar een intense, eigen sound. De rest van Blue (Rootsy.nu/Sonic Rendezvous) vertelde me het tegendeel, want obligate, dertien in een dozijn-countryrock van het Venice-soort. Ik haak dus af, al blijf ik hopen dat de stoer ogende kerels uit het arctische gebied mij nog eens zullen verrassen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie