Een trip van zijn woonplaats Washington, DC naar New York doet de 17-jarige Nils Lofgren beseffen dat zijn toekomst in de rock-‘n-roll ligt. Zijn eerste opnamen komen al datzelfde jaar – 1968 – als singles uit onder de naam Paul Dowell & The Dolphin, welke band zijn naam later wijzigt in Grin. In Grin – Nils Lofgren (zang, gitaar, toetsen), Bob Berberich (drums, zang), George Daly (bas) komen Lofgrens belangrijkste invloeden samen: de melodieën van The Beatles en het gitaargeweld van Jimi HendrIx. Niemand minder dan Neil Young is dusdanig onder de indruk van Lofgrens kwaliteiten als hij Grin in 1970 ziet spelen in The Cellar Door in Washington dat hij hem naar Californië haalt om hem mee te laten spelen op After The Goldrush. Dan komt ook Grin over naar de Westcoast om onder de vleugels van Young-producer David Briggs een kwartet langspelers op te nemen. Bassist Daly heeft dan het veld moeten ruimen voor Bob Gordon, en voor het derde album All Out krijgt het trio uitbreiding met een tweede gitarist: Tom Lofgren, Nils’ jongere broer.
Grin moet echter succes ontberen – in tegenstelling tot zijn gitarist die meespeelt op het debuut van Crazy Horse en de songs ‘Beggars Day’ en ‘Nobody’ levert – wat zeker te wijten is aan het te weinig onderscheidende geluid, dat vooral leunt op een losse, easy-going rocksound. All Out biedt echter in voldoende mate variatie, niet alleen vanwege de weemoedige pianoballads ‘Love Again’ en ‘All Out’, de akoestische afsluiter ‘Rusty Gun’, opgeluisterd door Lofgrens accordeonspel, maar ook vanwege de soulvolle zang van Kathy McDonald – rauw bluesy in ‘She Ain’t Right’. De volbloedrocksongs – loose en zwabberend – zijn het ideale decor voor de karakteristieke gitaarsound van Lofgren, altijd herkenbaar aan een puntige, geknepen stijl. Lofgrens warmbloedige klankkleur verleent aldus raffinement aan stevige rocksongs als ‘Heavy Chevy’ en ‘Love Or Else’. Het hoogtepunt van All Out geeft Grin echter al weg in de opener ‘Sad Letter’, een schitterend poprockliedje, gedragen door tinkelende akoestische gitaren, golvende elektrische en een meeslepende melodie. All Out is Grins beste en meest gevarieerde album – en ook de meest opvallende, want gestoken in een gimmickhoes waar de weggeklapte Grin-grijns een tandeloze glimlach onthult. Ook Grin blijkt tandeloos; een doorbraak zit er niet in, wat niet opgaat voor de solo-artiest Nils Lofgren. Grin is nog maar net opgeheven of Lofgren treedt toe tot de band van Neil Young en speelt gitaar op Tonight’s The Night, om vervolgens een jaar later met een uitstekend solo-album voor de dag te komen. Een langdurige, decennia-overspannende solo-carriere volgt, regelmatig afgewisseld met een verblijf in Springsteens E Street Band, waardoor Grin en diens fraaie All Out niet veel meer dan een voetnoot wordt gegund in de rockhistorie.
Sad Letter / Heavy Chevy / Don’t Be Long / Love Again / She Ain’t Right / Love Or Else / Ain’t Love Nice / Heart On Fire / All Out / Rusty Gun
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie