Introductie behoeft Jon Dee Graham nauwelijks, al doet de inwoner van Austin, Texas weinig aan zelfprofilering. Dat hoeft ook niet; let the music do the talking. Graham kan bogen op een aantal fraaie platen – ik schat zijn debuut uit ’97, Escape From Monster Island, het hoogst in – en een legendarische status met de True Believers, al leverde die maar een, matige plaat af. Enfin, terug naar het heden, terug naar het bijzonder fijne It’s Not As Bad As It Looks (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Een ernstig auto-ongeluk in 2008 genereerde de urgentie een doorleefd album op te nemen, zo bewijst Grahams zevende. Met The Fighting Cocks werkt Graham zich in een zeer krappe 40 minuten door een robuust en fier album heen, volop gevuld met knoestige rockers en een aantal memorabele, schurende ballads. Een treffend voorbeeld van de eerste is het gruizige La La (La-La-La); van de tweede het schitterende Burning Off The Cane. Samen met John Doe en Terry Lee Hale vormt Jon Dee Graham voor mij dan ook een soort drie-eenheid van rauwe, tweede generatie roots-singer-songwriters.
14/02/2010 Permalink
Jammer dat de recensies van de cd’s op de site staan als de betreffende artiesten hun toer net hebben afgerond in NL
(Paul Curreri, Jon dee Graham)