Volgens de bio is deze vierde cd van Wrinkle Neck Mules long awaited. Bij die bewering kan ik mij niets voorstellen aangezien de band uit Richmond, Virgina tot het derde garnituur van americanabands behoort. Het zijn wellicht strenge woorden, maar ik zie Wrinkle Neck Mules niet zomaar promoveren naar een hogere divisie, ook niet met Let The Lead Fly (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Dertien aardige liedjes in het countrybilly-genre, afwisselend gruizig en zoet-gevoelig, waar je je geen bult aan valt. Verrassend noch urgent ploegt dit album voort, met inzet van gitaren, banjo, mandoline en pedal steel. Goudeerlijk en met de beste bedoelingen, ik draag Wrinkle Neck Mules beslist een warm hart toe, moet toch het verdict geveld worden dat bitter weinig van Let The Lead Fly beklijft.
22/02/2010 Permalink
Zeer oneens.
Ik vind dit een van de beste alt.country CD’s van 2009.
Gelukkig sta ik hierin niet alleen, de recensist met zijn zure stukje waarschijnlijk wel.
En kan iemand mij eens uitleggen wanneer muziek ‘urgent’ is, en waarom dat dan zou moeten?