Alex Chilton: wonderkind en total loss. Het wekt geen verbazing dat William Alexander Chilton de 60-jarige leeftijd niet gehaald heeft. Op 17 maart 2010 overlijdt hij namelijk aan een hartaanval in een ziekenhuis in New Orleans. Vierenveertig jaar daarvoor zingt de inwoner van Memphis, Tennessee ‘The Letter’ met rauwe stem naar de top van de hitlijsten over de hele wereld. Drie jaar later heeft hij zich uit de klauwen van producersduo Dan Penn en Spooner Oldham weten te wringen. Dan al een gekwetste en beschadigde ziel. Ruim een jaar later, in 1971, ontmoet Chilton Chris Bell en treedt toe tot diens Big Star. De band heeft genoeg talent om wereldberoemd te worden, maar gaat ondanks fantastische albums roemloos ten onder, het meest manifest op het van drank en drugs vergeven meesterwerk Big Star 3rd. Als deze laatste Big Star-plaat in 1978 eindelijk uitkomt, is Alex Chilton druk in de weer om af te kicken van de harddrugs en met wat een vage notie is van solocarrière. En met drinken. Chilton blijft ook na zijn Big Star-tijd samenwerken met muzikale maniak en producer James Luther Dickenson, maar neemt ook met anderen op, zoals de single ‘Bangkok’ en de EP The Singer Not The Song. Ondertussen kan de losgeslagen Chilton in Memphis nergens terecht om op te treden, want zodra hij een podium op stapt gaat de stroom eraf. Alex Chiltons leven is een chaos. Toch slaagt hij erin in het voorjaar van 1978 in de nachtelijke en goedkope uren van zowel Sam Phillips’ studio als de Ardent-studio’s nieuwe songs op te nemen. In drie nachten neemt Chilton met een voor zijn doen uitgebreide band, onder wie Jim Dickinson, Ross Johnson van The Panther Burns, drummer Richard Rosebrough, gitarist Lee Baker en singer-songwriter Sid Selvidge, ruwe versies op van elf nieuwe nummers – en ruwe versies zullen het blijven. Een ruzie met Sam Phillips weerhoudt Chilton ervan de opnamen te mixen en als dat uiteindelijk ten dele gelukt is, is er in Memphis geen platenmaatschappij die Chiltons eerste echte solo-album wil uitbrengen. Alex Chilton moet zijn heil zoeken bij een klein Brits label, van wie de eigenaar naar Memphis afreist en Chiltons nieuwe materiaal in de woonkamer van diens ouders beluistert. En dus verschijnt Like Flies On Sherbert in maart 1980 op het Britse Aura Records, met een knots van een spelfout in de titel en abusievelijk zonder de opgenomen Carter Family-cover. Chiltons leven is een chaos; en dat is Like Flies On Sherbert ook. Een waar foutenfestival, het prominentst in Chiltons te vroeg invallende zang in de door elkaar geschudde cover van KC & The Sunshine Bands ‘Boogie Shoes’ en de extreem valse start van ‘Girl After Girl’. Het lijkt Chilton genoegen te doen, want goed gemutst zingt en gromt Chilton zijn geleende en eigen teksten bij elkaar. Verwrongen covers van Roy Orbisons rockabillycompositie ‘I’ve had It’ en Ernest Tubbs country & western-tearjerker ‘Waltz Across Texas’, sluiten naadloos aan op Chiltons eigen visie op rockabilly, country en blues. Zo blaft Chilton in ‘My Rival’ met een pervers gevoel voor humor zijn opponent toe: My rival, I’m gonna stab him on arrival, shoot him dead with my rifle. De rafelige gitaren, hamerende piano’s en primitieve bongobeats geven wankele ondersteuning aan Chilton de seksist in het geile ‘Rock Hard’ en diens verlustiging aan onschuldige meisjes in katholieke uniformen in ‘Hey! Little Child’. In ‘Hook Or Crook’ laat de onverstaanbare Chilton zich op meesterlijke wijze overdonderen door krakkemikkige gitaren, terwijl hij in het afsluitende titelnummer met gierende falset en tegen beter weten in de strijd aangaat met een verkeerd geprogrammeerde synthesizer – en verliest. Verlies, zondiging en boete in combinatie met ladingen marihuana, sloten alcohol en extreme bitterheid hebben van Alex Chilton een klassiek rock-‘n-rollslachtoffer gemaakt, maar ook van Like Flies On Sherbert een waar getormenteerd meesterwerk.

Boogie Shoes / My Rival / Hey! Little Child / Hook Or Crook / I’ve Had It / Rock Hard / Girl After Girl / Waltz Across Texas / Alligator Man / Like Flies On Sherbert