Puur op basis van het hoesje had ik al besloten dat dit een recensie met slechts een ster zou worden. Een gladjakker op het strand gevangen in de laatste zonnestralen van de dag. Fout, fout, fout. Natuurlijk krijgt Jon Strider wel degelijk een kans en verdwijnt Fresh Tracks (New Sky Records) in de cd-speler. Het eerste nummer heet Apple Pie Song, omdat de ogen van een meisje daar zo op lijken. Tja. Het onbezorgde liedje heeft, en dat is op zich positief, toch ook wat van een Tim Knol of Michael Miller, ook al zouden die niet zo snel gemanierd met de stem de hoogte inschieten op zo’n veel te populaire wijze. Dit liedje is gewoon te commercieel. Ook You Need Me is dweepziek en te glad. Het derde nummer, The Bridge Of Redemption, begint soepel met drums en steelgitaar, maar verzandt in het niets. Good ‘Ol Boy Gone Bad is funky rock voor een door palmbomen omgeven terras. Van een liedje als Daddy’s Comin’ Home dient toch wel te worden gezegd dat deze softrock, beetje als een JD Souther hier, wel degelijk kwaliteit heeft. Op Workin’ Is For People That Don’t Know How To Fish brengt een slidegitaar het gevoel van Little Feat. Op Lazy Sunday Mornin’ valt vooral de goede heldere stem op van Strider. Het nummer met een lekkere New Orleans-aanpak is nette witte mannen-soul in de stijl van Billy Vera. En dat klinkt misschien nogal negatief; wie het werk van Vera kent weet beter. There’s A Road is nogal netjes, te plaatsen tussen tussen Boz Scaggs en de blues van Robert Cray. Jon Strider is overigens een in Zweden woonachtige Californiër. Ik stel me zo voor dat hij de zon mist.
06/04/2010 Permalink
Puur op basis van de vooringenomen eerste regels hecht al geen enkele waarde aan deze recensie.
06/04/2010 Permalink
Tja, Paul, blijkbaar bestaat er op deze site een dress code om serieus te worden genomen. Wat zou die Gjaltema dragen als het warm is?