Dit is een andere podcast-aflevering dan die je van ons gewend bent. Vanwege problemen met een microfoon  deze keer geen interessant gebrabbel van uw geliefde presentator Hugo Vogel. Maar om jullie niet in de kou te laten staan is gekozen voor non-stop muziek. Sommige radiostations worden op die manier slapend rijk, maar die gooien er op zijn tijd een reclameboodschap tussendoor. Daarvoor kiezen wij niet; wel voor
45 minuten kwaliteitsmuziek. Niets meer, niets minder. Wellicht bevalt het jullie wel meer dan met presentatie. Wij zijn in elk geval benieuwd naar jullie mening hierover. Aarzel dus niet om die te geven.

Wat kun je horen?
We beginnen met Know You Know, het titelnummer van de nieuwe cd van Clint Maul. Liefhebbers van de Drive-by Truckers opgelet. De plaat is geproduceerd door vaste DBT-producer Davis Barbe en hand en spandiensten worden verleend door andere DBT-leden. Dat hoor je er misschien niet gelijk aan af, maar mooi vind ik ‘m desondanks wel.
Hierna Cole Durhew, een liedje van Tom House, maar hier in de versie van Jeffrey Foucault en Mark Erelli, die recentelijk tezamen een cover-cd hebben uitgebracht: Seven Curses.  Doet nu een beetje denken aan Grayson Capps.
Vervolgens My Way Back Home van Mary Mulliken, een artieste die ik tegen kwam op het wereldwijde web toen ik op zoek was naar de nieuwe plaat van Mike Coykendall. Coykendall was namelijk degene die I 8 the Sandbox, de cd waarop dit nummer staat, produceerde.
Ik ben sinds mijn tienerjaren een fan van de J. Geils Band. Om die reden kijk ik altijd altijd naar nieuw werk van zanger Peter Wolf. Dit The Green Fields of Summer zingt hij met Neko Case en het is te vinden op de cd Midnight Souvenirs.
Na Neko Case tijd voor andere Canadezen: The Sadies. Het lekker heftige Another Year Again opent hun nieuwe cd Darker Circles.
Tijd om terug te gaan in de tijd. Lo and Behold is het titelnummer van een plaat van Coulson, Dean, McGuiness & Flint. Grappig is dat de heren op deze plaat uit 1972 louter Dylan-covers spelen. Was op 25 januari van dit jaar de Wow & Flutterplaat van Wiebren Rijkeboer.
Onlangs draaide ik thuis nog eens The Dream Goes On van Lee Clayton. Voor het eerst zag ik toen dat zowat alle gitaarpartijen op deze plaat voor rekening kwamen van ene Tim Krekel, iemand die ik alleen kende als marginale singer/songwriter. Dat de man een echte countrysoulplaat uitbracht, getiteld Soul Season, waarop dit I Just Can’t Cry Anymore staat, wist ik niet. Nu wel.
Judgement Day is afkomstig van het nieuwe album van Elliot Randall & the Deadmen: Caffeine & Gasoline. Lekker slepend nummer.
Net uit is de nieuwe dubbel-cd, Leave Your Sleep, van Natalie Merchant (ook al uit Canada). Je hoort het schitterende Equestreinne.
De Texaan Matt Harlan wordt op het net alomtegenwoordig bejubeld als nieuw Americana-talent. Terecht lijkt me. Luister maar eens naar dit Driving Song. Zijn cd heeft trouwens Tips & Compliments.
Het lag misschien voor de hand om de Johnny Cash’ versie van Ain’t No Grave te draaien. Is namelijk het titelnummer van diens laatste cd. Ik koos echter voor de iets snellere versie van dit nummer door Crooked Still. Is te vinden op Shaken By A Low Sound uit 2009.
Hierna het centrale liedje, The Curse, van de brandnieuwe cd van Josh Ritter, getiteld So Runs The World Away. Prachtig, woorden zijn overbodig.
Tenslotte een kort nummer van Lee Hazlewood. De man wordt natuurlijk altijd geassocieerd met Nancy Sinatra en These Boots Are Made For Walking.  In de jaren 70 verhuisde deze singer/songwriter naar Zweden, alwaar hij een album opnam met de titel Cowboy In Sweden. Hierop staat dit No Train to Stockholm.

Recapitulerend:
1)   Clint Maul: Know you know
2)   Jeffrey Foucault & Mark Erelli: Cole Durhew
3)   Mary Mulliken: My way back home
4)   Peter Wolf: The green field of summer
5)   The Sadies: Another year again
6)   Coulson, Dean, McGuiness & Flint: Lo and behold
7)   Tim Krekel: I just can’t try anymore
8)   Elliot Randall & the Deadmen: Judgement day
9)   Natalie Merchant: Equestreinne
10) Matt Harlan: Driving song
11) Crooked Still: Ain’t no grave
12) Josh Ritter: The curse
13) Lee Hazlewood: No train to Stockholm