Het waarom van deze op zichzelf staande rerelease is mij niet duidelijk; als enige van het Band-repertoire is Northern Lights-Southern Cross (Mobile Fidelity Sound Lab/Bertus) nu op de markt gebracht in een Hybrid SACD-uitvoering. Wat dat allemaal precies inhoudt, weet ik niet. Wel dat deze cd geweldig helder en transparant klinkt. De hernieuwde kennismaking met het latere, wat mindere werk van The Band is bovendien een aangename. In 1975 liep The Band op zijn laatste benen en bleek het schrijven van nieuwe songs een moeizaam proces, want de albums daarvoor waren het cover-album Moondog Matinee en de live-dubbelaar Rock Of Ages. Northern Lights-Southern Cross laat zich kenmerken door een typisch tweede-helft-jaren-zeventig-sound, een tijdperk waarin vele gelouterde bands de funk omarmden en zich op de synthesizer en de clavinet stortten. Aldus hebben de meeste nummers een lekkere, zomerse Little Feat-groove en springen het stroperige Acadian Driftwood en de melancholieke, bitterzoete ballads Hobo Jangle en It Makes No Difference eruit. Deze nummers zijn nog eenmaal een proeve van de genialiteit en de spirit van The Band, want de rek is er daarna definitief uit; het laatste album Island in 1977 is niet meer dan een dorre contractuele verplichting.
04/07/2010 Permalink
“De hernieuwde kennismaking met het latere, wat mindere werk van The Band is bovendien een aangename.” Komt u uit Groningen of zo wat een zuinige lof. Als geheel is ” Northern Lights-Southern Cross” misschien niet in dezelfde hors categorie -categorie als “Music form Big Pink” of “The Band” maar nummers als “Acadian Driftwood” en “It makes no difference” zijn klassiekers net als “The Weight” of “The night they drove old Dixie down” Als geheel is deze LP zeker 4 1/2 ster waard als je de 2 eerste Band LPs op 5 zou waarderen, wat er tussen ligt is inderdaad minder maar de voorlaatste was een (bijna) perfekte plaat. Sterker:de eerste 2 heb ik zo grijs gedraaid dat ik er weinig nieuws meer in ontdek terwijl deze nog steeds kan prikkelen!