Hij staat een tijdlang te boek als de snelste gitarist ter wereld, een reputatie die hij verwerft op het Woodstock-festival. Alvin Lee, Ten Years After en ‘I’m Going Home’ zijn onverbrekelijk verbonden met het legendarische festival. Vanaf 1969 toeren Alvin Lee en zijn Ten Years After dan ook onafgebroken door de Verenigde Staten, wat de Britse gitarist grote successen brengt, een overvolle agenda en de uitputting nabij. Na talloze hit-albums vol dampende bluesrock vindt Lee het in 1972 welletjes – hij is op zoek naar iets anders. Dat vindt hij in Mylon LeFevre, een gospelzanger uit Gulfport, Mississippi, die in Amerika Ten Years Afters voorprogramma verzorgde. Het is de zuidelijke sfeer en de Amerikaanse plattelands-vibe die Alvin Lee in Lefevre aanspreekt. Vrijwel meteen besluiten ze samen bij Lee thuis een album op te nemen; een album overduidelijk geïnspireerd door The Band, Crosby, Stills & Nash, Delaney & Bonnie en natuurlijk Derek and the Dominos. Alvin Lee laat ook zijn vrienden naar zijn Britse landhuis overkomen, en dat zijn niet de minsten: Stevie Winwood, Jim Capaldi, Ron Wood, Mick Fleetwood en ook Hari Georgeson, die ook de schitterende song ‘So Sad (No Love Of His Own)’ levert en daarop zijn karakteristieke gitaarsound ten gehore brengt. De teneur op Lee en LeFevre’s On The Road To Freedom is die van een landelijk, rustiek countryrockalbum opgebouwd uit hartverwarmende harmonieën, meeslepende melodieën en voortreffelijk samenspel. Wat vooral aanspreekt op On The Road To Freedom is dat Alvin Lee zijn ego uitschakelt en opgaat in het grote geheel, waardoor deze fascinerende plaat een soort van hippie-achtig groepsalbum is. De liedjes rollen bijzonder aangenaam voort op de golven van meerstemmige zang, een zuigend orgel, warme akoestische gitaren en dienstbare elektrische. Uitzonderlijk fraai zijn dan ook ‘We Will Shine’, ‘Carry My Load’, ‘Lay Me Back’, ‘I Can’t Take It’ en het titelnummer ‘On The Road To Freedom’. Omdat Lee met de luide bluesrock van Ten Years After grote successen behaalde, is het bescheiden succes van On The Road To Freedom een behoorlijke stap terug. Het neemt niet weg dat Alvin Lee’s zijstap naar het countryrock-genre niet alleen het einde van Ten Years After betekent, maar in de vorm van On The Road To Freedom ook een uitstekend en bijzonder boeiend album heeft opgeleverd.
On The Road To Freedom / The World Is Changing (I Got A Woman Back In Georgia) / So Sad (No Love Of His Own) / Fallen Angel / Funny / We Will Shine / Carry My Load / Lay Me Back / Let ‘Em Say What They Will / I Can’t Take It / Riffin / Rockin’ Til The Sun Goed Down
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie