David M. Cross is gezegend met een fraaie donkere stem waarmee hij zo de rol van Mark Lanegan bij Screaming Trees had kunnen overnemen. Of die van Greg Sage bij Wipers. En laten we dan de (vergeten?) Chris D. (Divine Horsemen/Flesh Eaters) ook maar eens noemen. Our Refining Days (eigen beheer) is het derde album van Strange Rebel Frequency, het collectief dat Cross aanvoert. Over het debuut House Of Four And Hearts waren we zeer enthousiast, de tweede cd Sans Restless Memory was een stuk minder. Deze derde is weer meer…
Het is een beetje gek: 
Er zijn van die albums waarvan je al na een paar draaibeurten weet dat je de muziek heel lang zult koesteren. Dit titelloze Jack Wilson (eigen beheer) is zo’n cd. 
De klassiek geschoolde violiste/pianiste Tracy Bonham scoorde in 1996 een hit met Mother Mother, een nogal schreeuwlelijk werkje voor de MTV-generatie. Op haar laatste cd’s is ze ambitieuzer in de weer. Op het door haar zelf geproduceerde Masts Of Manhatta (Continental Song City/Munich) verkent ze Woodstock en Brooklyn, de 
Well After Awhile (Nine Miles Records/Sonic Rendezvous) is het tweede solo-album van Gourd Kevin Russell, ditmaal verschijnend onder het nom de plume Shinyribs. We zijn van de Texaan Russell gewend dat hij met The Gourds muzikaal pleegt rond te zwerven in het Appalachen-gebergte, maar voor Well After Awhile blijft hij dichter bij huis, want in de swamps van Louisiana. Dat betekent soms een funky onderstroom zoals in het lekkere groovy East Tx Rust, maar vooral bayou-rock in de trant van The Bands Up On Cripple Creek en geweldige countrysoul. Luister maar eens 
Bijna op het eind van Tin Can Trust (Proper/Rough Trade), het nieuwe album van 
Jack White bracht als producer van Van Lear Rose Loretta Lynn in 2004 onder de aandacht van het hippe volkje. De comeback leverde de toen 69-jarige countryzangeres haar meest succesvolle album op. Met Eilen Jewell Presents Butcher Holler ( A Tribute To Loretta Lynn) (Signature Sonds/CRS/Munich) staat de coal miner’s daughter geheel terecht opnieuw in het middelpunt van de belangstelling. Dat het 
Hij staat een tijdlang te boek als de snelste gitarist ter wereld, een reputatie die hij verwerft op het Woodstock-festival. Alvin Lee, Ten Years After en ‘I’m Going Home’ zijn onverbrekelijk verbonden met het legendarische festival. Vanaf 1969 toeren Alvin Lee en zijn Ten Years After dan ook onafgebroken door de Verenigde Staten, wat de Britse gitarist grote successen brengt, een overvolle agenda en de uitputting nabij. Na talloze hit-albums vol dampende bluesrock vindt Lee het in 1972 welletjes – hij is op zoek naar iets anders. Dat vindt hij in Mylon LeFevre, 
Een tijdje geleden hing Ryan Adams, als uitvoerend muzikant, zijn gitaar in de wilgen. Een schijnbeweging blijkt nu. Na een paar digitale singeltjes kondigt hij op zijn 
US Raills is de voortzetting van 4 Way Street, een collectief dat bestond uit vier singer-songwriters uit Philadelphia, Pennsylvania: Ben Arnold, Joseph Parsons, Scott Bricklin en Jim Boggia. De kern van 
