This machine kills hope staat op de gitaar van Shadwick Wilde. Dat is wel even wat anders dan de tekst die Woody Guthrie op zijn gitaar had staan: this machine kills fascists. Dat was een duidelijke boodschap, nu vraag je je toch even af of die woorden gericht zijn tegen Barack Obama. Immers, die baseerde zijn hele verkiezingscampagne op hoop. Maar nee, met Obama heeft het niets te maken. Er spreekt inderdaad weinig hoop uit de liedjes op Unforgivable Things (eigen beheer), maar van racisme, waar je dan toch even voor vreest, is geen sprake. Die tekst moet letterlijk worden genomen. Wilde speelt geen vrolijke liedjes. De meisjes breken zijn hart keer op keer, zodat hij maar weer vlucht in drank. Dat depressieve leventje wordt op intense wijze vertolkt. Wilde werd geboren in Boston, groeide op in San Francisco en hing op zijn vijftiende rond in Amsterdam en woont nu in Louisville, Kentucky. Hij speelde gitaar in punkbands, maar dit album vol duistere folk en country is pas echt een uitlaatklep voor hem. Hier beperkt hij zich tot een akoestisch exemplaar en blaast hij af en toe op een mondharmonica. Verder wordt hij begeleid door een band met bas, drums, orgel, elektrische gitaar, viool en mandoline. Met zijn rauwe strot is Wilde volstrekt geloofwaardig en zijn liedjes zijn veel te origineel om weg te zetten als puur zelfbeklag. If I was on fire would you piss on me and put me out, zo vraagt hij zich af in Ride All Night. Verkrijgbaar bij CD Baby.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie