Hoe klassiek kun je als singer-songwriter zijn: opgroeien in Texas en dan met het klimmen der jaren neerstrijken in Nashville, Tennessee. Andrew Combs ís het: klassiek tot op het bot. En dat is feitelijk allerminst gebaseerd op geografische omstandigheden, nee; het is gebaseerd op de onmiskenbare kwaliteit van Tennessee Time (eigen beheer), de debuut-ep van de jonge Coombs. Waarmee spijtig genoeg ook geconstateerd moet worden dat de ep slechts vijf songs bevat. Maar o, wat zijn ze goed. Combs bezit de karakteristieken van zowel een jonge Guy Clark als die van Ryan Adams ten tijde van Heartbreaker. Vooral diens veelal smartelijk klinkende stem lijkt sterk op die van Adams in zijn even smartelijke Oh My Sweet Carolina. Andrew Combs klinkt verdomd zelfverzekerd in de vijf schitterende songs; songs die zijn verrijkt met rammelende piano, twangende gitaar en drenzende pedal steel. Wat een groots talent is deze Combs, dat hij de ontvankelijke luisteraar zo in vervoering kan brengen met zijn stem, zijn gitaar en zijn werkelijke fenomenale liedjes. Waren deze vijf songs aangevuld met nog eens vijf van gelijke kwaliteit dan was mijn waardering maximaal geweest. Nu moet Tennessee Time het helaas doen met een ster minder.
12/10/2010 Permalink
Oh My Sweet Carolina behoort tot mijn favoriete songs aller tijden.
Gregory Alan Isakov komt hierbij angstwekkend dichtbij in de buurt met zijn If I Go I’m Goin’ van zijn album This Empty Northern Hemisphere. Maar… ook dit mag er zeker zijn zeg!
12/10/2010 Permalink
Schrijf je in voor zijn maillijst en als dank ontvang je een linkje t.b.v. een download van ’s mans versie van Dark End Of The Street.
Ook niet verkeerd.
21/10/2010 Permalink
Kippenvel! Wat een magnifieke stem.Deze ga ik volgen.