Voor de liefhebbers is Horrifying Deatheating Bloodspider (Cool Buzz/Sonic Rendezvous) verplichte kost, dat realiseer ik mij. Ik vrees dat ik niet tot de liefhebbers behoor van het bluesgenre. Toch kan Daniel Norgren wel enthousiasme bij mij teweegbrengen met zijn gevaarlijke, messcherpe blues die de grenzen aftast van vooroorlogse blues, Tom Waits-gerochel en Johnny Dowd-primitivisme. Knap is bovendien dat Norgren een soort van Nikkelen Nelis – Zij Kon Het Lonken Niet Laten – is die alles zelf doet, en ook nog eens tegelijk. Mij spreekt de Zweed vooral aan als zijn blues traag sleept: Blind is meesterlijk. Horrifying Deatheating Bloodspider borduurt trouw voort op voorganger Outskirt, en zal velen wederom doen uitzien naar Norgrens dampende live-shows.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie